Psia rodzina cz.1, „Początek”

   Mowa tu będzie o naszej psiej rodzinie, gdyż tę mam możność obserwowania na co dzień od pięciu miesięcy a obserwacja ta zajmuje mnie coraz bardziej. Posiadam ten wyjątkowy przywilej oraz coraz rzadszą współcześnie okazję by przebywać bezustannie w towarzystwie czterech, fascynujących psów – dwojga rodziców oraz ich dwóch córeczek -  i widzieć dokonujące się w nich przemiany, zauważać nowe zachowania oraz specyficzne relacje, jakie panują w owym psim stadzie. Z pomysłem na ten tekst nosiłam się już od jakiegoś czasu, ale wciąż brak mi było odpowiedniego nastroju oraz wystarczającej determinacji by się za to zabrać. Nastrój zależał w dużej mierze od trwającej w duszy żałoby, która ograniczała nieco moją percepcję, zaś determinacja od spodziewanej reakcji na dość niepopularne (niepoprawne politycznie) tezy, jakie mam zamiar w owym tekście zgłębić i wykazać. Jednak nie jest moim zamiarem szokowanie ani też narzucanie nikomu swojego zdania. Nie szukam poklasku i naśladowców. Będę pisała po prostu o tym, co dane jest mi zaobserwować. Chcę się tymi obserwacjami podzielić, nie robiąc tego ani nikomu na złość, ani wbrew czemuś. Uważam bowiem, iż każda wiedza wzbogaca. Nie wolno narzucać jej ram i cenzurować w imię najszlachetniejszych nawet, obowiązujących w danym czasie, idei.

   Mam cztery ukochane, wspaniałe psy. Nigdy nie żałowałam tego, że je mam. Wręcz przeciwnie – życie z nimi to dla mnie ogromne szczęście, ale i okazja do zgłębienia tego, co sądząc po literaturze dostępnej w Internecie, w niewielkim stopniu zostało do tej pory opisane.  Wszak niewielu hodowców decyduje się na pozostawienie u siebie aż dwóch, dodatkowych małych psów i na opisywanie ich dalszej, wspólnej z rodzicami egzystencji. Zazwyczaj szczeniaki po osiągnięciu odpowiedniego stopnia dojrzałości wędrują do nowych domów a matka i ojciec, wypełniwszy swe dzieło biorą udział w wystawach psów rasowych albo odpoczywają przed kolejnym sezonem prokreacji, która w hodowli jest głównym, narzuconym przez człowieka sensem ich życia oraz źródłem dochodu dla ich opiekunów. Tymczasem my z mężem, nie prowadząc żadnej hodowli ani tym bardziej, nie czerpiąc  dochodów z faktu rozmnożenia naszych psów, a po prostu zafascynowani zwierzęcą psychiką i zachowaniami chcielibyśmy kochając je i otaczając wszechstronną, bezinteresowną opieką opisać to nasze stadne życie i podzielić się swymi doświadczeniami oraz obserwacjami z dzielącymi nasze zainteresowania czytelnikami.

   Buszując po internetowej skarbnicy wiedzy i szukając wiadomości na temat relacji panujących w psim stadzie znajduje się sporo odniesień i porównań do wilczych gromad, to jest do dzikich grup, które ocalawszy przed zgubną ingerencją człowieka kierują się swoimi prawami oraz normami postępowania. Czy psy, udomowieni potomkowie wilków, są takie same? Jakie problemy pojawią się w tak nowej dla nas wszystkich sytuacji? Jakie zasady i zwyczaje będą panować w tej czteroosobowej psiej rodzinie? A jak one się będą miały do nas, ludzi? Czy nasza codzienna, zgodna ludzko-zwierzęca koegzystencja jest w ogóle możliwa? Jak zmieniać się będą charaktery psów, jak zmieniać będziemy się my, aby nasze współistnienie było coraz lepsze i pełniejsze?

   Nasze podkarpackie miejsce na ziemi nazywane na użytek tego bloga Jaworowem,  to kilkadziesiąt  arów ogrodzonego płotem ogrodu oraz przyległych do niego pól, łąk i położonych na wzgórzach i w dolinach lasów. Otwarte, bezludne przestrzenie rozciągają się tu w promieniu wielu kilometrów. Sąsiadów w pobliżu niewielu a ci, którzy są to zazwyczaj przyjaźnie nastawieni do nas ludzie zajęci ciężką pracą na roli oraz opieką nad swymi zwierzętami gospodarskimi. To wymarzone dla nas, byłych mieszczuchów miejsce do cichego, spokojnego życia. To idealna kraina do realizacji dalekich od miejskich mód i trendów marzeń dwojga zwariowanych nieco, bo zawsze kierujących się porywami serca wędrowców… 

   A wszystko zaczęło się od Zuzi, suczki – jedynaczki, która niepodzielnie królowała w naszym stadzie od pięciu lat. Zuzia – mieszaniec owczarka niemieckiego i pirenejskiego, inteligentna, czuła i przyjazna, telepatycznie odczytująca nasze intencje, czasami radosna niczym szczeniak a innym razem obrażalska i uparta jak osioł. Typowa samica alfa potrafiąca owinąć nas wokół łapy, egoistka, której wszystko się należało i wszystko uchodziło na sucho. Zazwyczaj okupująca nocą nasze łoże małżeńskie w takim stopniu, że dla mnie i Cezarego zostawało zaledwie tyle miejsca, by skulić się w embrionalnej pozie i tak trwać przez większość nocy bez wyprostowania nóg, byleby tylko ukochanej psinie było wygodnie… Jednak nie narzekaliśmy na to. Przeciwnie. Zuzia, nasza pieszczoszka i córeczka była zawsze źródłem czystej radości i czułości. Mądra i wrażliwa potrafiła nas pocieszyć, rozśmieszyć, zająć, pogodzić, ukoić. Jak dziecko, które stanowi centrum wszechświata i sobie ów wszechświat podporządkowuje. Myśleliśmy, że tak będzie zawsze, że to szczyt szczęścia i kres tego, o czym możemy marzyć. Od czasu do czasu roiło nam się wprawdzie, iż cudownie byłoby gdyby miała obok siebie jakiegoś psiego towarzysza i mogła bawić się z nim, ucząc się przy okazji bardziej altruistycznych zachowań. Dumaliśmy także, iż wspaniale byłoby móc mieć dziecko Zuzi, pieska czy też suczkę, które przejąwszy większość cech niezwykłej matki byłoby nam drugim towarzyszem teraz i potem, gdy już Zuzia odejdzie za tęczowy most. Jednakże brak było na miejscu odpowiednich dla naszej suczki kawalerów, którzy nie dość, iż sprostaliby prokreacyjnemu dziełu, to jeszcze ich wygląd oraz geny rokowałyby dobrze dla przyszłego, Zuzinego potomstwa. Po naszej wsi biegało wprawdzie wolno mnóstwo różnorakich piesków, ale zazwyczaj to maluchy, mieszańce, tak dziwne i często pokraczne, że gdzież im tam było do naszej dumnej, postawnej a przede wszystkim nadzwyczaj urodziwej księżniczki, Zuzi. Zatem czas płynął i płynął a Zuzia więdnąc w panieńskim stanie spełniała się jako uważny stróż naszego obejścia, pies pasterski, czujny opiekun kóz i obrońca kur, dobrotliwa zazwyczaj władczyni kotów a przede wszystkim jako nasza wierna przyjaciółka oraz najsłodsza i coraz bardziej nas zawłaszczająca dziecina…

   Aż tu nagle pojawił się na widnokręgu Jacuś – bezdomny, prześliczny, młody pies podobny do akity japońskiej czy też owczarka szwajcarskiego. Jacuś, znaleziony na lawendowym polu, spragniony miłości ludzkiej biały, porzucony przez jakiegoś nikczemnika psiak. Jacuś, w którego wcześniejszym życiu było zapewne wiele zła, bólu, lęku i niesprawiedliwości… Po krótkim namyśle, kierując się porywem serca oraz przeczuciem, że tak będzie dobrze dla naszego stada i dla owego pieska zdecydowaliśmy się go przygarnąć. Nie myśleliśmy wówczas o tym, że adoptowane psy mogą mieć spore problemy przystosowawcze, a traumatyczne przejścia i gorzkie wspomnienia z dotychczasowego życia potrafią naznaczyć delikatną, psią psychikę na bardzo długo…

   Przywieźliśmy Jacusia z daleka do naszego podkarpackiego Jaworowa, decydując się kochać tego psa na dobre i na złe, dać mu szansę na nowe, spokojne życie i możność zostania członkiem naszego stada, a przede wszystkim towarzyszem dla Zuzi… I choć gabarytami oraz wyglądem pasował do Zuzi w sam raz a zatem jak ulał nadawałby się na jej partnera seksualnego oraz przyszłego ojca ich wspólnego potomstwa, to myśl o tym musiała na jakiś czas zostać odłożona do szuflady z marzeniami przeistoczonymi w mrzonki. Jacuś bowiem, choć tak na początku przyjazny, mądry i radosny pokazał nam wkrótce swoje drugie oblicze -psa agresora, okrutnego łowcy kur oraz łakomego podgryzacza kozich wymion. Musieliśmy nad nim popracować, uspokoić, dać mu do zrozumienia, że nikt nie zrobi mu tu krzywdy, że znalazł się pośród ludzi, którzy potrafią mu wszystko wybaczyć i nauczyć, że ten świat wcale nie jest tak zły, jakim jawił mu się do tej pory, że nie musi polować ani się bać i własnym atakiem uprzedzać cudzy atak…

   Takie nauki zajęły nam prawie rok, stając się dla tego białego psa zaledwie wstępem, początkowym kursem do dalszego zgłębiania tajemnic życia w stadzie. Po drodze osiągnęliśmy kilka drobnych satysfakcji, ale i doznaliśmy kilku porażek. Jacuś, z jednej strony oswojony, przyjazny, rozumny i serdeczny, ni z tego ni z owego potrafił przestraszyć się wyciągniętej ku niemu dłoni i kulić się, warczeć, kąsać a potem uciekać w najdalszy kąt ogrodu i trwać tam przez wiele godzin, nie reagując na żadne wołania. Jego nieznana nam a zapewne bardzo smutna przeszłość nadal dawała znać o sobie i biedny psiak, mimo naszych starań, wciąż nie potrafił się od niej do końca uwolnić. Wiedzieliśmy, że najlepszym lekarzem będzie dla niego czas, ale czuliśmy także, że potrzeba mu jeszcze czegoś, jakiejś cegiełki, która zdoła zasklepić wyrwę w budowli jego wrażliwej psychiki i pozwolić mu rozwinąć charakter, pokazać jak wspaniałym, beztroskim i mądrym potrafi być psem. 

   Co dnia usiłowaliśmy dociec, co mogłoby być taką cegiełką. Ale nie było to łatwe zadanie. Na dodatek nie pomagała nam w tym Zuzia – prawdziwa samica alfa, która nagle musiała podzielić się naszą miłością z tym psim przybłędą… Ileż to razy przeganiała Jacusia, gryzła go, zabierała mu każdy smakołyk, odpędzała od nas a w końcu popadała w depresję, widząc, że „nowy” jest przez nas akceptowany i kochany. A przecież do tej pory to jej należało się wszystko!

- I po co to było zmieniać? – zdawały się mówić jej piękne, pełne wyrzutu psie oczy…

   Jednak powoli, powoli wszystko się jakoś normowało, uspokajało, dopasowywało do siebie… Aż przyszła wiosna i Zuzia poczuwszy zew natury o wiele łaskawszym okiem spojrzała na, zaledwie jako tako, tolerowanego do tej pory Jacusia. Widząc ich serdeczne umizgi i pełne wdzięku oraz żaru zaloty, niezwykłą zgodę między nimi a także euforyczną radość malującą się na psich pyskach zdecydowaliśmy, że nadeszła pora na kolejny etap rozwoju i rozbudowy naszego stada. Natura sama podpowiedziała nam, co będzie dla naszej jaworowej drużyny najlepsze.

   Nigdy dotąd nie widzieliśmy tak szczęśliwej Zuzi. Nigdy dotąd nie widzieliśmy tak szczęśliwego Jacusia. Szalejące hormony przemieniły tę dwójkę w Romea i Julię, w Tristana i Izoldę, w dwie połówki jabłka, którym dane było nareszcie się połączyć…