Z Zuzią w zacienionym lasku...

   Ponieważ upały od kilku dni okrutne na spacery połączone z pasieniem kóz wychodzimy albo z samiuteńkiego ranka albo już pod wieczór. Wyjść trzeba bo zwierzaki choć umęczone gorącem spragnione są przestrzeni, swobody oraz zielonych przysmaków. A w godzinach południowych wszystkich nas ogarnia senność. Niepowstrzymana, długa drzemka przerywana tylko odganianiem się od natrętnych much...

   Jak to dobrze, że mamy tuż koło domu na górce dziki lasek. Dające cudowny cień chaszcze, gdzie kozy mogą się napaść do woli wierzbowymi i dębowymi gałązkami . A i Zuzi tam błogo. Leży sobie w chłodku u moich stóp albo tarza się szczęśliwa. Spójrzcie sami, jaki to radosny, słodki pies. Zachowuje się jak szczeniak, chociaż na poczatku sierpnia miną jej już piąte urodziny. Jest tu z nami prawie od samego początku. Rozczulamy się wspominając, gdy zobaczyliśmy to puchate, grubiutkie maleństwo śpiące smacznie w wyścielonym ręcznikiem pudełku na miejscowym targu. Cezary zakochany w niej od pierwszego wejrzenia zapłacił za nią wówczas astronomiczną, jak na wielorasowca cenę dwustu pięćdziesięciu złotych !(to mieszaniec owczarka pirenejskiego z niemieckim). A potem Zuzia była już nasza! I zaczęła się pierwsza jazda górskimi serpentynami. A psiątko okazało sie małym rzygajłą! I dotąd, niestety, cierpi na chorobę lokomocyjną, przez co nigdzie nie możemy jej ze sobą zabierać samochodem a jeśli już gdzieś z nami jedzie, to muszę uzbrajać się w worek szmat oraz okryć siedzeń (a i tak zawsze tego mało!). Bardzo szybko okazało się, że suczka uwielbia zabawy, gonitwy, podgryzanie nas i naszych kapci, porywanie butów i uganianie sie z nimi wokół domu. Jako szczeniak robiła to wszystko z tak wspaniale łozuzerskim błyskiem w oku a jednocześnie pociesznie nieporadnie biegała na swoich grubiutkich łapkach, że nie raz przewróciła się i wygramolić spomiędzy traw nie umiała. My pękajac ze śmiechu pomagaliśmy jej wstać a potem zwariowana zabawa zaczynała się od nowa...

   Trzeba jej było koniecznie wymyślić jakieś imię. Miało kojarzyć się miło i charakterystycznie. No i wówczas przyszedł mi na myśl Mieczysław Czechowicz, aktor który śpiewał kiedyś o kowboju Zuzi a przy tym wcale na kowboja nie wyglądał, ale na pucułowatego, sympatycznego misiaczka -  zawadiakę. Powiedziawszy do naszej psinusi "Zuzia" czekałam na jakiś odzew z jej strony. Zamachała wesoło ogonkiem i usmiechnęła się od ucha do ucha. A potem wlazłszy do stodoły i ułożywszy się w kłębuszek na słomie zasnęła słodko jak niemowlę. Ziuziaczek - misiaczek...Teraz zdrabniamy i dodatkowo zmiękczamy jej imię, nie wyobrażajac już sobie by mogła nazywać się inaczej.

   Pod wieczór otumanieni gorącem wypełzamy nareszcie ze swych domowo - stajennych, cienistych kryjówek. Na składanym, rybackim krzesełku siedzę w zacienionym lasku. Zuzia tuż obok mnie. Kozy mamy na oku. Chrupią sobie ze smakiem osty, gałązki nawłoci i listki poziomek. Gonią się i bodą. Pomekują zirytowane bzykiem much i komarów. A nam z Zuzieńką  nic nie trzeba. Czas nas nigdzie nie woła. Leniwie nam i spokojnie. Muszę tylko niekiedy wygłaskać bezwstydnie domagajacego się pieszczot pieseczka. Po brzuszku połaskotać. Uszka wydrapać. Muchę upartą od głowy odgonić. Kleszcze wędrujace pomiędzy jej gęstym futerkiem wyłapać i zgnieść.
   Słońce tańczy delikatnie między ażurową koronką liściastego  baldachimu. Nie trapi nas tu żar. Nie istnieją smutki ani lęki zewnętrznego świata. Psina przymyka oczy, wzdycha i zasypia. I mnie także ogarnia błoga senność. Niech to trwa. Czuję ciepło przytulonego do mnie ufnie psa. Śpi mocno. Coś jej się śni. Porusza łapkami. Poszczekuje. Denerwuje się biegnąc pewnie we śnie za jakimś zającem. A ten zmyka i chowa się w lasku. O, już, już go ma i znowu ten długouchy huncwot znika za drzewami. Zuzieńka coraz bardziej senną gonitwą umęczona. Piskliwy szczek nasila się. Gładzę podrygującą łapę i bok suczki. Nie pomaga, więc szepczę raz po raz jej imię. Uspokaja się nareszcie. Spoglada na mnie nieprzytomnie a potem znowu zapada w sen. Oddycha głęboko...

   A kiedy tuż przed ósmą na łąkę spływa dobrotliwy cień wybiegamy nań całą ferajną. Powietrze pachnie ziołami, sosnowym olejkiem, kwitnącymi lipami, gliniasto - żelazistą ziemią. Kozy pasą sie uszczęśliwione smakiem świeżej, soczystej wciąż trawy i ostów. Zuzia od czasu do czasu ugania się za Łobuzem Kurdybankiem, chcąc koniecznie ugryźć go w ucho. Nie udaje się jej to nigdy. Ale nie o to nawet idzie, ale o czyste szaleństwo, nieokiełznaną zabawę, zziajanie się i rozkosz zataczania zwariowanych ósemek.

   Ach, Zuzia! Nasza kochana Zuzieńka!  Pieszczoszka i mądralka. Czujny stróż naszego gpospodarstwa. Wielbicielka gości a zwłaszcza dzieci. Figlarka. Tanecznica. Towarzyszka zabaw. Opiekunka kóz i ich przewodniczka. Wędrowniczka. Uciekinierka. Taplaczka w bajorach wszelakich. Kopaczka zawzięta. Tropicielka jelenich poroży i kości. Degustatorka much, kozich bobków, kurzych kupek i świństw najgorszych. Namiętna wielbicielka kruchych ciasteczek i placuszków mego wyrobu. Śpioch niedobry, co to zajmuje nam połowę łóżka a człowiek leży ściśnięty, byleby piesuniowi było dobrze. Całuśnica beztroska, która w środku nocy buziaki swoje nam szczodrze rozdaje liżąc po twarzy i uchu, zimnym nosem wwiercając się pod kołdrę byleby któreś z nas w końcu wstało i do ogrodu ją wypuściło. Szczekaczka i ujadaczka tubalna, gdy ktokolwiek śmie obok naszego domu przejeżdżać czy przechodzić. Zazdrośnica wciąż swych praw strzegąca i o względy z kotami i kozami walcząca. Liniejąca latem na potegę. Uwielbiajaca czesanie. Bojąca się węża ogrodowego, którym Cezary usiłuje ją podczas upałów zlewać. Pełna empatii istota, która czując nasz smutek czy widząc łzy tuli się, pociesza, zlizuje słone strumyczki z policzków. Oboje z mężem jesteśmy zgodni co do tego, że tak cudownego psa jeszcze w życiu nie mieliśmy. Dlatego cieszymy się nią jak skarbem, pragnąc by żyła z nami jak najdłużej w zdrowiu, spokoju i obopólnej szczęśliwości. Nazywamy ją kochaną perełką a ona słysząc to patrzy w nasze oczy z miłością tak wielką, że większej już chyba być nie może...