Wczesnomajowe wieści od Jaworów...

   Każdy dzień przynosi nowe radości, troski, pomysły i powinności. O smutkach szybko się zapomina, bo trzeba mieć siły i dający energię oraz napęd do dalszego działania optymizm. Co dzień jest przecież tyle ważnych do zrobienia czynności! Nie na wszystko starcza czasu, ale staramy się jak możemy. Na naszym bardzo późno zaoranym przez życzliwego sąsiada polu ostatnio cały dzień tłukliśmy pracowicie motykami i grabiami wielkie, twarde grudy ziemi, żeby dało się w niej warzywa upragnione zasiać. A zachciało się nam w tym roku warzywnika dwa razy większego, niż w zeszłym roku! To i roboty jest dwa razy więcej. Ale to tak cudownie jeść swoje, ekologicznie wyhodowane zioła oraz jarzynki i nie oglądać się wcale na te bezsmakowe, sklepowe. A ziemię, choć mamy ciężką w uprawie, gliniastą i twardą, to przy tym bardzo żyzną. Wzbogaconą kurzym obornikiem i dodatkowo, efektywnymi, pożytecznymi organizmami, którymi obficie podlewaliśmy i nadal podlewać będziemy grządki. I teraz ten ogromny szmat ziemi czeka na obsianie. Myśleliśmy, że zrobimy to wczoraj, ale wietrzysko było tak straszliwe, że by nam wszystkie nasiona wywiało.  Na razie więc zasadziliśmy kilka rzędów ziemniaków, trochę kapusty, selery, pory i ogromne ilości kilku gatunków cebuli.

    
   W obrębie ogrodu mamy malutki warzywnik, na którym zasiałam kilka gatunków sałat. Bujnie zieleni  się już tam szczypior jesiennego i wczesnego czosnku, szczypiorek cebulki siedmiolatki oraz mój ukochany lubczyk, którego dodaję nieomalże do wszystkiego. Najczęściej na śniadanie zjadamy teraz jajecznicę z odrobiną lubczyku i dużą ilością szczypiorku, który rwę po porannym obrządku naszych zwierząt. Przy odgraniczających je od siebie drabinkach posiałam groszek pachnący i nasturcję. Mam nadzieję, że się będą ładnie pięły. W skrzynkach pokażą się pewnie wkrótce pierwsze siewki moich ukochanych, choć bardzo niepozornych kwiatuszków – maciejek.

   A propos zwierzyńca, to w różnym czasie cztery kwoki ( dwie czubatki polskie i dwie zielononóżki kuropatwiane) zapragnęły zostać matkami, czyli „zakwoczyły”, jak to się u nas mówi. Przygotowaliśmy więc dla nich wyścielone pachnącym sianem skrzynki z ażurowymi pokrywkami. Włożyliśmy do środka pojemniki z pszenicą i wodą i zamknęliśmy tak kwoczki by inne kury z kurników nie dokładały im swoich jajek. A teraz należy czekać cierpliwie na wyklucie maleństw. I oto pstrokata czubatka najwcześniej doczekała się piskląt. Na początku tego tygodnia maleńkie łepetynki kurczaczków zaczęły wyglądać ciekawie spośród jej piór. Troskliwa kurka czule się nimi opiekuje a one poćwierkują radośnie schowane w jej ciepłej puszystości albo zajmują się wyjadaniem przygotowywanych dla nich przeze mnie smakołyków: siekanych jajek na twardo, zmieszanych z bułką tartą, płatkami owsianymi, ryżem, makaronem i parzoną pokrzywą.

   Po dwudziestym maja zaczną się też wylęgać kurczęta z jajek włożonych do inkubatora. Kiedy przyjdzie pora podłożę te pisklęta kwokom, aby zajęły się nimi troskliwie i wychowały po matczynemu, pokazując im wielki świat oraz ucząc wszystkiego, co każda kurka wiedzieć powinna. 

   Pozostałe kury beztrosko biegają po ogrodzie i codziennie dzielnie znoszą jajka, które sprzedaję przyjeżdżającym tu do nas znajomym albo przesyłam za pomocą poczty w kartonach wyłożonych pachnącym sianem.

   Nasz słodki koziołeczek Łobuz Bluszczyk herbu Kurdybanek chorował nam przez dwa dni i musiał jeździć z nami do weterynarza aby dostawać zastrzyki z antybiotykiem. Za bardzo nabiegał się z kozami po łące, zazipał, zgrzał i od tego wszystkiego zaziębił. Aż dostał biedaczek czterdzieści jeden stopni gorączki i osowiały zupełnie stracił apetyt, zasypiał na stojąco albo leżał całymi godzinami w swojej stajence bez najmniejszego zainteresowania światem zewnętrznym. Na szczęście wszystko już z nim dobrze. Musimy tylko teraz bardziej na malucha uważać. Nie pozwalać mu tak szaleńczo brykać i przede wszystkim nie spuszczać na raz wszystkich kóz z uwięzi, bo stają się wtedy nieokiełznane i Kurdybanek nie ma szans by dotrzymać im kroku, chociaż bardzo się stara.

   A ponieważ moja wiedza o kozach wciąż jest jeszcze niewielka, w czasie choroby koźlaczka postanowiłąm zasięgnąć rady bardziej doświadczonej w tej materii osoby. Zadzwoniłam więc do Magdy Spokostanki a ona spokojnie i życzliwie podpowiedziała mi, jakie rośliny działają leczniczo na kozy i na jakie objawy chorobowe u moich brodatych zwierzaków powinnam zwracać baczną uwagę. Okazuje się, że świetne są gałązki wierzby, zawierajacej w sobie naturalne salicyliany i działajacej przeciwzapalnie oraz przeciwbólowo. Na bóle brzucha i wzdęcia dobry jest piołun a na wzmocnienie i uzupełnienie braków witaminowych młoda pokrzywa. Jeszcze raz serdecznie dziękuję Ci Madziu za pomoc!:-))

  
    Co kilka dni gotujemy w parniku pięćdziesiąt kilo drobnych ziemniaków paszowych dla kur przedtem obierając je pracowicie z długaśnych kłączy, którymi porosły bardzo obficie. A kłącza te zawierają w sobie silnie działającą truciznę, dlatego koniecznie trzeba się ich pozbyć przed gotowaniem. Kiedy pada, jak dzisiaj, to podczas tego obierania siedzimy sobie na kanapie w drewutni i pracując na cztery ręce w ciągu godziny napełniamy pięć wiader przebranymi ziemniakami. Z jednego boku pomekują do nas kozule, zajęte przeżuwaniem sianka. Z drugiej strony, z ustawionych przy kostkach słomy skrzynek dochodzą ciche gdakania oczekujących na potomstwo kwoczek i poćwierkujących cichutko pierwszych kurczątek.

   
   Drewutnią nazywamy środkową część budynku gospodarczego, w którym przechowujemy drewno na opał, słomę, trociny, ziemniaki oraz wszystkie narzędzia, urządzenia i klamoty, które mogą się do czegoś przydać. Tutaj jest też pomieszczenie dla kóz. Natomiast w bocznych częściach budynku mieszczą się kurniki i stajenka Kurdybanka.

  
    Udało nam się niedawno kupić upragnioną kuchenkę na węgiel. Cezary – specjalista od skutecznego targowania nabył ją od sympatycznego rolnika pod Krosnem. A w bonusie dostał jeszcze nowiutką umywalkę do ubikacji i bojler. Kuchenka jest w świetnym stanie (tylko rok była użytkowana) i czeka teraz na podłączenie w kuchni na parterze. Sami nie damy rady, niestety, zrobić tego samodzielnie, bo wymaga to jednak fachowej wiedzy hydraulicznej. A chcieliśmy ją mieć już od dawna, ponieważ dwie kuchenki gazowe, które użytkujemy dotąd pożerają ogromne ilości gazu z butli, zwłaszcza, gdy piekę ciasta czy chleby. Marzyliśmy o kuchni węglowej i o sprzężeniu jej podkową z kaloryferami i bojlerami. To uwolni nas nareszcie od codziennego palenia w piecu centralnego ogrzewania celem pozyskania ciepłej wody do mycia.

  Popołudniami odwiedzają nas sąsiedzi albo nasi młodzi przyjaciele oraz nowi osiedleńcy. Coraz więcej jest ciekawych, sympatycznych ludzi przybywających w nasze strony. Cieszymy się z tego i z przyjemnością słuchamy ich opowieści, relacji z pierwszych dni pobytu w tych pięknych, podkarpackich okolicach, wspomnień z dotychczasowego, bardzo intensywnego i męczącego, miejskiego życia.

   Zbójecki lis nie pojawił się więcej w obrębie naszej posesji i miejmy nadzieję, że na dobre dał sobie z tym spokój. Stale się teraz na dworze kręcimy. Pracując na polu czy w ogrodzie mamy baczenie na nasze kurki. W czasie pogody kozy pasą się blisko płotu. Zuzia zazwyczaj poleguje przy nich. A lis, jeśli nas obserwuje z dala, pewnie tylko w bezsilnej złości zaciska szczęki i biegnie szukać kurzych przysmaków gdzie indziej (ostatnio kilkoro naszych sąsiadów zwierzyło się, że i u nich sobie ten rudy zabójca pofolgował)!

   A na naszą łąkę znów przyleciał piękny bocian! Pewnie ten sam, co w zeszłym roku. Przechadzał się po niej wczoraj kilka godzin pozując do fotografii i niczym się nie płosząc. Cezary pstrykał więc zdjęcie za zdjęciem a ja w tym czasie gotowałam ogromny gar zupy jarzynowej z dużą ilością lubczyku, pietruszki, suszonego pora i marchewki. Wyszła przepyszna, co potwierdzili pałaszując po kilka talerzy nasi przemili, młodzi goście. Ech, życie potrafi być piękne!