Pod gwiaździstym niebem Pogórza…

   

    Kilka dni temu byliśmy z Cezarym na plenerowej, nocnej imprezie u naszych młodych przyjaciół – Ani i Kuby. Wraz z gospodarzem chaty, w której obecnie mieszkają zorganizowali oni wieczorne spotkanie przy ognisku. Poza nami zaprosili jeszcze kilkoro swych dobrych znajomych i aż do późnej nocy grzaliśmy się w cieple ognia, słuchając ciekawych opowieści, muzyki gitary i bębna, głosów nocnych ptaków, pochrząkiwań dzików, porykiwań jeleni oraz poszczekiwań i popiskiwań naszych psów.

   Wokół nas, w nieprzeniknionej ciemności i tajemniczym majestacie trwały okoliczne wzgórza i lasy. Popijaliśmy domowej roboty cydr oraz słodkie nalewki na dzikim bzie i śliwkach a nad nami przeczyste niebo migotało tysiącami gwiazd…

   Wbrew powyższemu wstępowi oraz Waszym oczekiwaniom nie będzie to poetycka opowieść o subtelnej w nastroju biesiadzie młodych duchem oraz w większości przypadków i ciałem, osiedleńców. Będzie to opowieść o Julii i Romeo!

W roli Julii wystąpiła nasza Zuzia, natomiast w roli Romea piesek o wdzięcznym imieniu Puszek!

 - Ach, jakaś dziwna niecierpliwość i smutek przenikają moje serce. Gdzieś chciałoby mi się biec. Czegoś cudownego zaznać. Przebudzić się ze snu i nareszcie stać kimś innym, niż od tej pory. Czegoś mi koniecznie trzeba, ale czego…? Sama nie wiem! – rozmyślała Zuzia, niczym lwica biegnąc powabnie obok Olgi i Cezarego i zatrzymując się od czasu do czasu, by wwąchać się w jakiś szczególnie interesujący zapach pozostawiony przy drodze przez jakiegoś zwierza.

 - Chyba moja pani i pan czują, co się ze mną dzieje, bo więcej mnie ostatnio pieszczą. Pocieszają i dogadzają mi, jak tylko mogą. Nie chcą też nigdzie samej puszczać, bo pewnie się boją, że pognałabym gdzieś i się zgubiła. Pewnie dlatego zapinają mnie ostatnimi czasy na smycz. Oj, głuptasy z nich! Nie wiedzą, że zawsze odnajdę ich po zapachu i prędzej czy później wrócę? Po tym ich ukochanym, najmilszym zapachu... – westchnęła i zamerdała radośnie puszystą, białą kitą, spoglądając z miłością w twarze wędrującej z nią pary ludzi.

   Oni tymczasem idąc ostrożnie w gęstniejącym mroku rozmawiali cicho o tym, czy dobrze robią biorąc ze sobą Zuzię, Bo przecież „dziewczynka” przyzwyczajona do swobodnego biegania po górach i dolinach będzie się nudzić, siedząc cały wieczór przy nich na smyczy. A nie można ryzykować spuszczenia psiny z niej, bo jeszcze gdzieś ucieknie za psami i potem szukaj wiatru w polu. Od kilku dni tabuny „kawalerów” pojawiały się za płotem Zuzinego ogrodu. A zachwycona ich odwiedzinami psina nie miałaby nic przeciwko miłosnemu in flagranti…Dzisiejszego poranka sprytnej suczce jakimś cudem udało się zwiać i Olga zmuszona była biec za złaknioną amorów Zuzią kilka kilometrów, zanim dopadła ją w jakimś głębokim jarze i z braku smyczy przywiązała do obroży rękaw swej kurtki a potem ziając niczym miech kowalski doprowadziła beztroską uciekinierkę do domu.

   Teraz wędrowali w trójkę w stronę łagodnej doliny, skąd dochodził ich zapach ogniska, śmiechy zgromadzonych tam ludzi i piski psów. O tamtejsze psy się nie martwili, bo Odi – śliczny, wielki pies Kuby i Ani był wykastrowany. Z kolei ich suczka – Kanka to bardzo spokojna, zgodna, półgłucha ze starości psinka.

Przywitali się ze wszystkimi zgromadzonymi, ciesząc się widokiem starych znajomych i poznaniem nowych, sympatycznych, wolnych duchem wielbicieli pogórzańskiej krainy.

   Także i Zuzia wyraziła ogromny entuzjazm, bowiem nagle jej serce zabiło żywiej a w oczach zabłysły pełne nadziei iskierki. Oto pośród tej gromady roześmianych ludzi znalazła najmilszego na świecie, obiecująco pachnącego, kudłatego przystojniaka imieniem Puszek!

- Witaj piękna! – szepnał jej uwodzicielsko ten nieco mniejszy od niej piesek a potem przymknął oczy z rozkoszy, czując jej oszałamiającą, ponętną woń łamaczki psich serc.

- Witaj, o fascynujący nieznajomy! – odrzekła ona cicho i aż w głowie jej się zakręciło, gdy pieszczotliwie dotknął noskiem jej karku i ogona.

- Śniłaś mi się dzisiaj, wiesz?! Tak! Teraz pamiętam doskonale swój sen! Ujrzałem w nim Ciebie po raz pierwszy. Tak cudowną, tak słodką, jak teraz a potem biegaliśmy razem po łąkach. Tarzaliśmy się w suchych liściach. Kąpaliśmy się w strumieniach. Tuliliśmy się do siebie w sosnowych młodniakach. To zapewne sen proroczy. Pobiegnijmy Zuziu przed siebie! Odrzućmy wszelkie zbędne nawyki i sztuczne konwenanse! – kusił Puszek a Zuzia omdlewała z rozkoszy, słysząc jego podniecony, aksamitny głos.

- Pobiegnijmy! Tak, pobiegnijmy, gdzie oczy poniosą! – pisnęła ochryple i wyrwała się gwałtownie, zapragnąwszy pognać przed siebie w towarzystwie tego niezwykłeg psiego poety i wizjonera.

- Hola! Hola moja panno! A gdzież to się wybierasz? – powstrzymało ją szarpnięcie smyczy i stanowczy głos Cezarego .

 Jakby ktoś wylał jej kubeł zimnej wody na głowę! Załkała rozpaczliwie, bo w tym samym czasie pan Puszka – szczupły Grzesiek zdecydowanie odciągnął swego pieska od niej a potem zaczął prosić by na jakiś czas zamknąć Zuzię w stajni, bo Puszek strasznie się wyrywa i po prostu ciężko mu go utrzymać.

- No dobrze, ale żeby było sprawiedliwie, to za pół godziny przyprowadzi się do nas  Zuzię a na jej miejscu zamknie Puszka. No bo przecież zwariować tu można z tą parą oszalałych, rozszczekanych psów, prawda? – rzekł Cezary i pełen współczucia dla nieszczęsnej suczki zaprowadził biedaczkę do pomieszczenia dla Zimy i Kaliny – dwóch uroczych, młodych klaczy Ani i Kuby. Była chłodna, lecz pogodna noc więc konie zostały na pastwisku, gdzie ich ciała doznawały nareszcie ulgi po całodziennym ataku żądnych ich krwi meszek.

- Gdzie mnie prowadzicie! Zostawcie mnie w spokoju! Tu mi przecież dobrze! Przez chwilę byłam taka szczęśliwa, jak nigdy dotąd!  Ja chcę do Puszka! – płakała Zuzia, gdy zamknęły się za nią drewniane wrota. Znalazła się w ciemnym, wyścielonym pachnącym sianem pomieszczeniu. Unosił się tam zapach tych wielkich, przerażających zwierząt zwanych przez ludzi końmi. W kącie popiskiwała cicho jakaś myszka. A straszny, czarny pająk  uparcie rozpinał u powały swą sieć, polując na pierwsze, wiosenne muszki. 
   Przygnębiona, samotna psina położyła się tuż przy drzwiach, wciskając nos w szparę pod nimi i poszukując w kakofonii dopływających stamtąd woni, boskiego zapachu mężczyzny jej życia – Puszka. I tak! Poczuła go wyraźnie! Jej serce ścisnęła bolesna tęsknota i nie mogąc jej powstrzymać wstała, uniosła głowę ku widocznemu przez malutkie okienko księżycowi a potem zawyła głośno i rozpaczliwie.

Olga i Cezary jeszcze nigdy nie słyszeli takiego głosu u swojej łagodnej, nieco ciapowatej dotąd Zuzieńki.  Popatrzyli na siebie wstrząśnięci i zdumieni. Słysząc to bezbrzeżnie smutne wołanie uwięzionej suki wszyscy zebrani zamilkli na chwilę i wsłuchując się w te przenikliwe dźwięki, pełni współczucia spoglądali w stronę stajni.

Natomiast zapłakany po zniknięciu Zuzi Puszek naraz stanął wyprężony jak struna i nasłuchując przez chwilę wyrazistego głosu swej wybranki pokazał, na co go stać i także zawył pełną mocą. I tak przez kilka minut wyli sobie zgodnie a zgromadzeni wokół ognia ludzie sami już nie wiedzieli, czy mają się śmiać, czy płakać.

- A może pozwólcie swej Zuzi pobrykać dzisjejszej nocy!Wszak noc taka piękna i magiczna! – zachęcająco zaproponował znienacka Grzesiek.

- Przecież to już duża dziewczyna i powinna wreszcie zaznać jakichś dorosłych przyjemności. A mój Puszek to piesek na schwał. Na pewno będzie im dobrze! – kusił, obracając dookoła swego pieska i prezentując wszystkim jego liczne walory.

- Ale nam się marzy dla niej jakiś owczarek niemiecki albo golden retriever! A Puszek, oczywiście w niczym mu nie ubliżając, to zwykły kundelek!  - zawołał Cezary a Olga poparła go mówiąc, że nic z tego nie będzie, bo przecież nie chcą w swym gospodarstwie założyć psiarni! Starczy im już całej tej ogromnej hałastry zwierzęcej, którą zgromadzili do tej pory!

- No to dobrze! Ja obiecuję, że w razie przychówku wezmę od was dwa szczeniaki! Wszystkich tu zebranych biorę na świadków!– oświadczył Grzesiek i z wyzywającym uśmiechem popatrzył po zgromadzonym towarzystwie. Jego wzrok zatrzymał się na Kubie.

- No zgoda!My z Anią też jesteśmy chętni!  – ozwał się tamten z niejakim ociąganiem – Odi i Kanka są już stare a nam właściwie to przydałby się młody i silny piesek. W razie czego weźmiemy więc jednego szczeniaka Zuzi! – oświadczył a Anka przytuliła się do swego ukochanego z wdzięcznością lecz cicho pisnęła przy tym, bo zapomniała, że przecież dzisiejszego dnia zdjęto jej gips ze złamanej ręki i teraz musi być bardzo ostrożna by jej nie urazić.

- To już trzy szczenięta będą miały domy! – zaśmiał się radośnie Grześ – Wy Olu weźmiecie czwartego, żeby Zuzia miała się z kim bawić i już. No i problem z głowy!

- A jak Zuzia urodzi dziesięć psiaków?! Co z nimi poczniemy! – zakrzyknęła Olga, dziwiąc się samej sobie, że w ogóle wdaje się w takie rozmowy. Przecież do dzisiejszego wieczora, ani w głowie jej nie postało, by tego roku dopuścić swą czteroletnią suczkę do jakiegoś pierwszego lepszego psa.

- Pomożemy w adopcji! – oświadczył zdecydowanie Grześ i szukającym poparcia wzrokiem powiódł po oświetlonych światłem ogniska twarzach.

- Pewnie, że pomożemy! To na pewno będą sympatyczne i śliczne, podobne do matki szczenięta, więc nie powinno być żadnych problemów ze znalezieniem dla nich rodzin – odrzekli entuzjastycznie niektórzy z gości Kuby i Ani.

- A więc?! -  nie ustawał w przekonywaniu nas Grześ – Czy nie słyszycie jak te dwa biedactwa się męczą? Dajcie im się ucieszyć! Pozwólcie swej „dziewczynce” stać się wreszcie kobietą!

Popatrzyłam niepewnie na minę Cezarego. Ten zerknął na mnie z takim wyrazem twarzy, jakby mówił, że decyzja należy do mnie…

- No dobrze! – ustąpiłam wreszcie i nie wierząc, iż to robię wypuściłam Zuzię z ciemnicy. Ta podskoczyła wysoko i polizała mnie zamaszyście po okularach a potem pobiegła w stronę ogniska, gdzie swego Puszka odpinał właśnie ze smyczy jego pan – Grześ.

 Ach, jak wesoło zaczęły skakać wokół siebie te psiaki! Jak skamleć, piszczeć, poszczekiwać i dyszeć. Ludzie jeszcze tylko przez chwilę mieli możliwość obserwacji uszczęśliwionych zwierząt, bo zaraz potem zniknęły one w ciemności, odbiegając w stronę pobliskiego, ukrytego w parowie potoku. Tylko z daleka były jeszcze przez jakiś czas słyszalne ich podniecone, radosne głosy…

- Pójdź ma miła! Pójdź kochana

  Pobawimy się do rana!

- Chodź mój cudny! Chodź mój słodki

   Na gonitwy i pieszczotki!

- Cudna gwiazda na nas zerka…

- Tak cię pragnę, moja piękna…

A potem na długo, długo nastała wymowna cisza…

   Po kilku godzinach para kochanków powróciła zmęczona i bardzo szczęśliwa. Zuzia ułożyła się u moich stóp a Puszek tuż przy swym panu. Ognisko dopalało się spokojnie. Ktoś brzdąkał romantycznie na gitarze. Ktoś wybijał transowo rytm na bębnie obitym koźlęcą skórą. A nad nami rozmigotane gwiazdami niebo opowiadało niestrudzenie swoje wiosenne baśnie z tysiąca i jednej nocy.

Głaszcząc Zuzię i wtulając twarz w jej puszyste, mięciutkie futro westchnęłam:

- Aleś miała niezwykłe, psie sex party! Już nie jesteś moją niewinną psinusią – dodałam z lekkim żalem.

- Ale za to za jakiś czas będzie słodką mamusią! – pocieszył mnie siedzący obok Grzesiek.

- Wiecie co? Na cześć dzisiejszego, niesamowitego party moje szczeniaki nazwę Parta i Partik! – zaśmiał się patrząc z uśmiechem na swego bardzo zmęczonego psa, przyszłego ojca zamówionych przez siebie psiaków.

   Zuzia, jak gdyby na znak aprobaty zamachała wesoło ogonem a Puszek ułożył się przy niej i czule oparł głowę na jej karku. Wyglądali wówczas jak pełni wzajemnego oddania oraz miłości mąż i żona. Jakiś puszczyk zahukał chichotliwie w konarach drzew. Odległe wzgórza odpowiedziały serdecznym echem. A potem wszystko ucichło. Rozmarzone, otulone łagodnością wiosenne Pogórze zabierało się powoli do snu…