Historia naszego koziołka, cz.2 – „Łobuz usynowiony”

   Tuż po świętach Wielkiej Nocy wyruszyliśmy ponownie do tamtego gospodarstwa, upewniwszy się pierwej telefonicznie, czy nasz koziołek jest już gotowy do wzięcia. Był! To znaczy jadł już samodzielnie buraczane wysłodki a do cycka mamy dobierał się już tylko na popitkę i tylko wówczas, gdy mu mama pozwoliła, bo bardzo już była jego natarczywością zmęczona. Zgodnie z radą gospodyni postanowiliśmy wziąć od niej największego z koziołków wierząc, że pierworodny jest a więc najsilniejszy i najmądrzejszy. Ponieważ jednak reszta koziołków nadal żyła, czekając nieświadomie na swój sądny dzień, z ciężkim sercem znowu opuszczaliśmy to miejsce, unosząc na rękach ocalonego wybrańca. Pozostałe koziołki dokonać miały żywota na dniach. Czekały na razie na wolny czas gospodarza, który to miał nastąpić w najbliższy weekend.

- Ja też, prawdę powiedziawszy, na to nigdy patrzeć nie mogę… - wyznała gospodyni, gdy pytaliśmy o ten czas rżnięcia, w związku z obiecanymi dla Kuby skórami.

- Jednak człowiek przywiązuje się. Co dzień karmi, poi, głaszcze, w oczy patrzy…-westchnęła.

- No, ale tak to już jest! Mus to mus! – otrząsnęła się z próżnych smętków i ocierając zabłąkaną w kącikach oczu łzę, pogłaskała czule na pożegnanie naszego koziołka.

- Proszę się o niego nie martwić! U nas mu będzie dobrze! I spokojnie sobie pożyje! – zawołał pocieszająco na pożegnanie Cezary i otworzył mi tylne drzwiczki samochodu bym mogła się tam bezpiecznie usadowić z tulonym w ramionach koźlaczkiem.

Gospodyni długo stała w progu machając nam dłonią a my powoli i ostrożnie zjeżdżaliśmy z kamiennej, wyboistej drogi na wzgórzu, mknąc ku swemu przeznaczeniu.

   Koziołeczek leżał spokojnie na mych kolanach cieplutki i pachnący jak niemowlę. Z tkliwością całowałam jego główkę, przebierając palcami w miękkiej, puszystej sierści. Od czasu do czasu spoglądał na mnie ze zdziwieniem swymi niebieskawymi oczami. Próbował ssać moje palce. Obwąchiwał delikatnie twarz. Niekiedy wzdychał ciężko, jakby czuł, że coś bezpowrotnie się dla niego skończyło a oto teraz zaczyna się zupełnie nowy, nieznany i wielce tajemniczy rozdział jego życia. Z tą jasnowłosą kobietą w okularach, dzierżącą go teraz w ramionach i z tym wysokim, postawnym mężczyzną, przemawiającym do niego serdecznie z przedniego siedzenia warkotliwego pojazdu.

- Jak dojedziemy do domu, to Ty Oluniu nie wysiadaj. Poczekaj aż ja otworzę bramę i wjedziemy samochodem na teren podwórza. Trzeba będzie jakoś przytrzymać Zuzię by nie powitała zbyt wylewnie naszego dzieciaczka – powiedział mój mąż wjeżdżając na ostatni odcinek gruntowej drogi wiodącej ku naszemu gospodarstwu.

- No właśnie! Trzeba dać mu jakieś imię! – przypomniał sobie nagle.

- Masz jakiś pomysł?

- Nazwiemy go Łobuz! – zaśmiałam się i poklepałam spoglądającego na mnie z ciekawością koziołka.

- Wprawdzie jeszcze na łobuza nie wygląda, ale na pewno taki będzie. W końcu, co chłopczyk to chłopczyk! Co Ty na to Czarek? – auto podskoczyło na wybojach a zwierzaczek zameczał głośno, dzięki czemu po raz pierwszy mogliśmy usłyszeć jego dziecięcy, zupełnie inny niż u naszych dorosłych już kóz głos.

- Łobuz! No co tam Łobuziaku? Wszystko będzie dobrze! Zaraz przywitasz się z całą menażerią! – zawołał wesoło Cezary i zatrzymał nasz pojazd pod bramą obejścia.

Jak można się było spodziewać Zuzia zaraz przyszła by zobaczyć i obwąchać nowy nabytek. Chyba bardzo spodobał się jej jego chłopięcy zapaszek, bo nie odstępowała go odtąd na krok, liżąc pod ogonem i po pyszczku.

Co na to Łobuz? Wyrywał się i pobekiwał, ile wlezie! I zupełnie nie rozumiał, o co chodzi temu wielkiemu, białemu zwierzowi, co to go tak namolnie witał. 

- Może chce mnie zjeść? O rety! Mamo, ratuj! – darł się i z całej siły próbował wysupłać łepetynkę z obroży. Ale trzymałam mocno jego smycz a Cezary próbował uspokoić jakoś naszą żywiołową psinę.

  Łobuz mecząc wniebogłosy został postawiony na trawniku. Smycz przejął ode mnie Cezary a ja zajęłam się uwiecznianiem na zdjęciach tych pierwszych, emocjonujących wielce chwil. Wszystko w życiu naszego koziołeczka działo się wszak po raz pierwszy. Pierwszy raz opuścił cztery ściany koziarni, która była dotąd jego jedynym, znanym mu i bezpiecznym światem. Nigdy też jeszcze nie widział wokół takiej przestrzeni, nie docierało do niego tak wiele przeróżnych, fascynująco-niepokojących zapachów. A jego kopytka nie znały jeszcze dotyku mięciutkich traw, wilgotnej ziemi, kamienistych dróżek. Wszystko było przed nim. Cudowne i piękne, lecz przy tym wszystkim jednak straszne. Stało więc maleństwo na nieco drżących nóżkach, popłakując i spoglądając bezradnie, na towarzyszących mu ludzi i tego dziwacznego, kudłatego zwierza, co nie wiadomo po co się do niego pchał.

   Tymczasem Zuzia uśmiechała się od ucha do ucha i błyszczącymi oczami spoglądała na nas i koziołka, najwidoczniej bardzo ciesząc się nowym nabytkiem. A potem, chcąc pewnie okazać jak bardzo go polubiła otoczyła łapą jego tułów i przygarnęła do siebie serdecznie, jakby mówiła:

- Mój ty teraz jesteś maluchu! Ja ci będę matkować! Już ty się o nic nie bój!

   Potem polizała go zamaszyście po pyszczku i zakręciła swym puszystym ogonem kilka radosnych młynków. Koziołeczek uspokoił się trochę i rozglądał dookoła z wyraźną ciekawością. Powolutku więc obeszliśmy ogród, ciągnąc na smyczy zapierające się z całych sił maleństwo i przemawiając doń zachęcająco. Psina pomagała nam poszczekując serdecznie i popychając od czasu do czasu upartego Łobuza.

- No to teraz czas na zapoznanie z naszymi kózkami! – zaproponowałam po kilkunastu minutach a Cezary zgodziwszy się ze mną pół poniósł, pół poprowadził na przyległą do ogrodu łąkę nowego lokatora naszego gospodarstwa…

Ciąg dalszy nastąpi…