My, internetowi…

   Czy zastanawialiście się czasem, jak patrzą na nas, internetowych entuzjastów (by nie powiedzieć maniaków!) ludzie nie zainfekowani pędem ku wirtualności? Czy rozmawialiście kiedyś z kimś, kto podchodzi do naszej pasji wyjątkowo sceptycznie a nawet niechętnie?

   Mnie coś takiego spotkało wczoraj. Byliśmy z Cezarym z wizytą u mieszkających około kilometra od nas sąsiadów. To sympatyczne małżeństwo - Elżbieta i Wacław. Oboje lekko po sześćdziesiątce, pełni jednak werwy i poczucia humoru, potrafiący rozmawiać nieomal na każdy temat, lecz do wielu spraw mający jednak bardzo konserwatywne podejście.

   A więc powrócę teraz wspomnieniem do wczorajszego wieczoru...Otóż siedzieliśmy w miłym, kilkuosobowym gronie i swobodnie rozmawialiśmy, radośnie ucztując w ostatni dzień karnawału, żartując i o swoich sprawach opowiadając aż w pewnym momencie został poruszony temat uzależnienia od Internetu i znajomości internetowych.

- Rzadko ostatnio wchodzę na Internet – dość apodyktycznym głosem oświadczyła Elżbieta – Bo zauważyłam, że to straszny zjadacz czasu. Narkotyk, który ogłupia i robi z mózgu papkę! W niczym nie lepszy od telewizji!

   Na taką wypowiedź nie mogłam pozostać obojętna i zabrałam głos w tej sprawie, mimo, iż coś mi podpowiadało, by siedzieć cicho i się nie wychylać. Czemu? Bo jestem w ogóle cichą, zgodną osobą i nie lubię rozmawiać z kimś, kto wypowiada się moim zdaniem  tak autorytatywnie, że wręcz zamyka usta rozmówcom. Ale w końcu, nie wypadłam przecież sroce spod ogona. Temat ten mocno mnie obchodzi i co nieco do powiedzenia w tej kwestii jednak mam.

- Wszystko przecież zależy od tego, co robimy w Internecie. Czy jest to rozrywka bierna, jak telewizja, czy czynna. Czy rozwija nas, czy uwstecznia. Przecież Internet to nie dość, że skarbnica pożytecznych informacji, to także możliwość poznawania wielu interesujących ludzi, rozwijania swoich pasji, pokazywania swych osiągnięć międzynarodowej publiczności a wreszcie sposób zarabiania pieniędzy! – powiedziałam, starając się nie przejmować ironicznym uśmieszkiem Elżbiety.

- Tak się tylko mówi, jak się chce usprawiedliwić swoje uzależnienie! A ja tam swoje wiem! Widziałam jak mój syn godzinami przesiadywał przed monitorem i za żadne skarby świata nie dawał się od niego odciągnąć. I niby mówił, że robi coś ważnego. Reklamy i promocje. Ale z tego, co widziałam to po prostu całymi dniami grał w te durne strzelanki! A co do znajomości internetowych, to cóż mi z tego, że zna się kogoś na przeciwległym końcu świata. Przecież w razie czego taki ktoś w niczym człowiekowi nie pomoże. Ma swoje życie i interesy! – parsknęła Elżbieta i popatrzyła wyzywająco, myśląc, że zmiażdżyła mnie zupełnie swoją retoryką.

- Oj tam! Oj, tam! – zaśmiał się jej mąż Wacek – Tak mówisz a sama prawie co wieczór siedzisz przed komputerem i wciąż coś piszesz do ludzi na Facebooku!

- Nieprawda! Od kilku dni już tam nie wchodzę! Powiedziałam basta i już! Głowa mnie tylko potem boli od tego wpatrywania się w ekran. A teraz, jak zacznie się post, to w ogóle nie zamierzam tam bywać! Nawet ksiądz mówił niedawno na mszy o tym, że w poście należałoby zrezygnować z tego, co zbyt mocno zajmuje naszą psychikę i odciąga od rozmyślań na poważniejsze tematy!– zaperzyła się ta bardzo uparta i żyjąca w zgodzie z wszystkimi nakazami kościoła kobieta. Zresztą podziwiam ją za silną wolę, bo już nie raz udowodniła, że co sobie postanowi, tego dokona, kosztem największych nawet wyrzeczeń. Zawsze przez cały okres postu czy adwentu wyrzeka się picia kawy i alkoholu, jedzenia mięsa i słodyczy. Poza tym przez cztery lata mieszkania na wsi (oboje z mężem są także osiedleńcami) dzięki temu właśnie uporowi i ogromnej pracowitości zdołała wyremontować mocno zaniedbany w chwili nabycia dom i doprowadzić go do stanu kwitnącego.

- Oczywiście! Masz rację Elu, że gdy coś staje się uzależnieniem i zniewala nasz umysł, odciągając od dotykalnego życia i jego nie cierpiących zwłoki spraw powinniśmy umieć z tego zrezygnować. Ale jeśli nasza pasja utrzymywana jest w granicach rozsądku i płynie z niej wiele dobra, to dlaczegóżby się jej wyrzekać? – zapytałam a po chwili nieco złośliwie dodałam:

- Poza tym, z tego co wiem, w poście należy wyrzekać się tego, co sprawia nam największą przyjemność. Tak więc rezygnacja z Internetu nie będzie dla Ciebie Elu żadnym wyrzeczeniem, bo przecież, jak sama powiedziałaś, nie lubisz go i nie potrzebujesz do życia!

   Słysząc to Ela poczerwieniała. Jej mąż chichocząc aż poklepał się po udach z uciechy a siedząca obok mnie Wandzia chrząknęła niespokojnie, obawiając się jakiejś poważniejszej kłótni albo nie dowierzając własnym uszom, że ta zanadto spokojna zazwyczaj i cicha jak myszka Ola wypowiada się w sposób tak zadziorny i zadziwiająco odważny.

   Tymczasem Ela szykowała już większe działo. Nachyliła się nad stołem, popatrzyła wnikliwie w me oczy i rzekła spokojnie:

- A poza tym Oleńko, Internet odciąga od zwykłych, otaczających nas ludzi. Oddala od poznanych wcześniej sąsiadów. Sprawia, że starzy, nie zainteresowani nim przyjaciele przestają być tak ciekawi, jak jacyś tam wirtualni znajomi! – tutaj Ela najwidoczniej piła do mnie, bo dociera jakoś do niej (mimo, iż ani ona ani Wandzia pojęcia nie mają o pisaniu przez mnie bloga), że coś tam wciąż robimy z mężem w Internecie. Z ich domku widać ponoć wieczorami niebieskawe światełko, widoczne w oknie naszego pokoju, w którym mamy komputery. Cóż! Na wsi niczego nie da się ukryć!

   Zrobiło mi się przykro, bo nie postrzegałam do tej pory tego zagadnienia w ten sposób. Przecież spotykamy się z sąsiadami na różnych imprezach po kilka razy w roku. Zapraszamy ich również do siebie. Wracając ze sklepu zatrzymujemy się często obok ich domu i zamieniamy z sąsiadami kilka słów. To prawda, iż zawsze się śpieszymy, żeby czym prędzej wrócić do domu, ale przecież nie z powodu Internetu, ale naszych zwierzątek. Tyle jest zawsze roboty w gospodarstwie! A jak się tak człowiek narobi, to wieczorami przyjemnie jest odpocząć przy komputerze. Poczytać coś. Popisać. Film jakiś ciekawy obejrzeć.

- Pewnie są ludzie, którzy pod wpływem Internetu zobojętniają się na realne życie i otaczających ich ludzi. Ale to są sprawy marginalne. I na pewno nie dotyczą ani mnie, ani Cezarego – rzekłam cicho i spokojnie.

 – A jeśli chodzi o znajomości internetowe, to naprawdę udało mi się spotkać w wirtualu wielu ciekawych, serdecznych, uczciwych i szczerych ludzi. Bo są tam przecież tacy sami, jak my, normalni ludzie. Nie sami zboczeńcy, naciągacze i oszuści!- dodałam nieco głośniej.

- Tak, tak! Aleś Ty naiwna Oleńko!  Oni tak o sobie mówią, a jacy są naprawdę, to tylko oni wiedzą! Wszystko to złuda i próżna zabawa. Nic więcej! Zobaczysz! Jeszcze się nie raz rozczarujesz! Ja tam wolę pogadać ze spotkanym na drodze sąsiadem. W oczy mu popatrzeć. Porozmawiać z mieszkańcami naszej wsi. Pośpiewać w przykościelnym chórze. Zajrzeć do tych samotnych staruszek, o których nawet własne dzieci zapomniały i w czymś im pomóc. A Ty Olu? Co możesz dać swoim internetowym znajomym?!

- Mogę dać im siebie! Swój czas, zainteresowanie i zrozumienie a w razie czego też pomoc! – nie poddawałam się, choć miałam coraz większą pewność, iż ta dyskusja nie ma sensu.

- Odwiedzają nas tutaj poznani przez Internet przyjaciele. My z kolei jeździmy do nich. A wkrótce ma zamiar przyjechać do nas nawet ktoś z zagranicy. Gdyby nie Internet nie mielibyśmy najmniejszej szansy na poznanie. To wartościowi, sympatyczni ludzie!

- Ale słowo „przyjaciele” jest zbyt poważne, by obdarzać nim niedawno spotkanych, obcych przecież ludzi. Dla mnie przyjaciel to ktoś wypróbowany. Ktoś, na kogo mogę zawsze liczyć. A on może oczywiście liczyć na mnie. Zobaczysz Olu, czy jak przyjdzie co do czego, to ci Twoi nowi przyjaciele pomogą! – oświadczyła z lekką drwiną Elzbieta a potem chcąc już kończyc ten temat zaczęła popędzać swego męża by nalał wszystkim po kieliszku.

- Wypijmy kochani za nas, tutaj zgromadzonych! Byśmy mogli spotykać się w tym gronie przez wiele długich lat. Byśmy byli zdrowi i mogli długo jeszcze cieszyć się życiem i realizować nasze marzenia! – zawołała i wszyscy odetchnęli z ulgą a napiwszy się zabrali za konsumowanie przygotowanych przez Elę smakołyków.

   A więc nie kontynuowałam już więcej tematów około internetowych. Pomyślałam, że nie ma to sensu. To są jednak osobne światy i nie przekonam tych ludzi do swojego zdania, chociaż miałabym na poparcie swoich słów jeszcze kilka dobrych argumentów. Jak chociażby to, że ostatnio przy okazji postu o naszych problemach ze sprzedażą jajek od zielononóżek odezwało się do mnie parę osób, chcących mi jakoś pomóc. Doradzić coś w sprawie ich promocji i sprzedaży a nawet kupić ode mnie ich całkiem sporą ilość. A pewna z bardziej znanych i szanowanych blogerek (z którą nawet nie utrzymuję jakichś zażyłych kontaktów) zaproponowała mi pomoc, mającą polegać na tym, że ilekroć będę wybierać się z jajami na targ, to ona u siebie na blogu czy na Facebooku ogłosi ten fakt. Ponieważ jak sama powiedziała „coś z tych blogów poza rozrywką powinniśmy mieć”, bo blogerzy to jest , to powinna być jedna wielka rodzina rozumiejących się i wspierających się wzajemnie ludzi i w razie czego, powinniśmy móc liczyć na wzajemną pomoc. Przeczytawszy coś takiego poczułam ogromne wzruszenie i wdzięczność. Bo są takie chwile, że świat potrafi nas bardzo pozytywnie zaskoczyć. I wszystko nabiera dodatkowego, głębszego sensu.

   Nie mogłam opowiedzieć o tym wszystkim na naszej ostatkowej biesiadzie. Nie była to dobra pora i miejsce do takich dyskusji. Spotkaliśmy się wszak po to, by się bawić, żartować, śpiewać, jeść i pić. A tuż przed północą rozstać się i odejść z nieco szumiącymi głowami do naszych domów, mając mnóstwo dobrych wspomnień z tej imprezy, z beztroskiego, wspólnie spędzonego w przyjacielskim gronie czasu.

   I tak się właśnie stało. Pisząc tę opowieść uśmiecham się na myśl o wczorajszym spotkaniu. Wciąż, mimo obowiązującego już postu, podśpiewuję sobie pod nosem: „Hej, sokoły, omijajcie, góry, lasy, doły” I pewne tematy, rzecz jasna, też!

    I wysyłam ten tekst w wirtualną, nieprzeniknioną przestrzeń. Przestrzeń, w której być może dotrze on do przyjaznych, wrażliwych ludzi…