Szkiełka i … jabłka...

 

  Nakroiwszy nową porcję jabłek do gotowania w wielkim garze na powidła oraz do suszenia w piekarniku piecyka kuchennego „Jawor” odrywam się na chwilę od tej czynności aby cokolwiek na klawiaturze wystukać. Zmusić się do tego jakoś, albowiem znów się coś w trybikach mechanizmu mojej chęci oraz lekkości pisania mocno zapiekło. ( Choć myśli w głowie pełno, choć monologuję wewnątrz siebie bez końca albo rozmawiam o wielu sprawach z Cezarym) … Jednak pisanie to całkiem inna para kaloszy. Potrzeba opisywania, opowiadania zdarzeń z tutejszej rzeczywistości, dzielenia się w Internecie ze swymi emocjami, uczuciami, zachwytami albo zmartwieniami schowała się, zanikła we mnie, choć tak naturalna do niedawna się wydawała. I choć zdaję się powoli do tego przyzwyczajać, godzić z tym swoim nowym, niekreatywnym wcieleniem, to jednak czasami jeszcze dziwi mnie a niekiedy też niepokoi ten stan. To milczenie, które jest chyba w dużej mierze odbiciem mojej bezsiły wobec frustracji i lęków płynących ze świata, toczonego przez nowotwór nasilających się, okropnych wydarzeń, niby to odległych a jednak jakże blisko nas się toczących.

 

   Ucichły na razie skowronki wierszy, opowieści i piosenek. Mgła ściele się na polu i cisza pełna niepokoju, napięcia, szklistej grozy. Mgła, która złowróżbnie wisi nad wzgórzami i dolinami nawet wówczas, gdy się na jakiś czas przejaśnia. Ta sama mgła otacza dom, wciska się kominem, skrapla na zapłakanych szybach, przesącza chłodem do serc.( Nie da się przecież żyć w zupełnym oderwaniu od rzeczywistości. Nie da się udawać, że jest dobrze, choć nie jest. Nie da się w nieskończoność tworzyć baśniowej, beztroskiej otoczki. Ona w końcu pęka, łączy się z otoczeniem i w świat pastelowej do niedawna opowieści zaczynają przekradać się smoki, wilki, upiory i źli czarodzieje a kawałek lustra coraz mocniej osadza się w oku i coraz częściej rani…)

 

   Bo chociaż żyjemy tu z Cezarym prawie jak na jakiejś wyspie, chociaż zdają się tu wszelkie zmiany na gorsze, codzienne zagrożenia i obostrzenia za bardzo nie dochodzić, to niestety, do duszy docierają zaburzając normalność, harmonię życia, odbierając nadzieję, iż wkrótce będzie lepiej.( Człowiek odsuwa od siebie niepokoje jak tylko potrafi, ale one nawet uciszone stale są, czyhają by znowu raptem ukłuć niby maleńkim okruchem szkła… Myślę, że wielu z nas przeżywa teraz podobne rzeczy…Ten dziwny rodzaj schizofrenii, polegającej na życiu w dwóch wymiarach jednocześnie. Tym domowym, prawie niezmiennym i tym zewnętrznym, drżącym coraz mocniej w posadach…To, co się dzieje niepostrzeżenie zmienia człowieka, uczy go czegoś nowego o nim samym, ludziach i świecie. Coraz trudniej mu o optymizm, choć niby nadal uśmiecha się, żartuje, zajmuje przechowywanymi w zanadrzu kolorowymi szkiełkami prywatnych, radosnych błahostek, zwykłych planów na jutro czy ciepłych wspomnień…Ale potem znowu znienacka dotknie go lodowatym tchnieniem krążąca w pobliżu groza. Przewieje zimny wiatr. I milknie struchlały…I kurczy się w sobie… I nie chce swym kiepskim nastrojem psuć innym nastroju, zaburzać z tak wielkim trudem wypracowanej harmonii. Zarazić własnym czarnowidztwem. Na szczęście żaden stan nie trwa wiecznie. W końcu tenże zagubiony człek zbiera się w sobie znowu, oddycha głęboko i  biegnie do ogrodu by pobawić się z psami albo wyzbierać jabłka opadłe tej nocy ze starych jabłoni…)

 

Jak to pisał Baczyński? – „Jeno wyjmij mi z tych oczu, szkło bolesne, obraz dni…”. Ano właśnie…

Zatem po raz kolejny w tym roku usiłuję wyjąć to szkiełko, próbuję przemóc stan odrętwienia dla siebie samej i dla Was, którzy tu zaglądacie, piszecie do mnie, martwicie się (pod poprzednim postem Cezarego popełniłam na ten temat krótki komentarz, ale chyba nie wszyscy czytelnicy go zauważyli).   Bo przecież poza pisaniem niby wszystko toczy się na co dzień jak się toczyło i nawet żadna choroba (odpukać!) jakoś się nas nie ima. Jednocześnie zauważam, iż dziwny to rok, nie tylko pod względem wydarzeń na świecie, ale i zachowania przyrody….Na przykład zmarniały nam krzewy czarnego bzu, którym najwidoczniej letni nadmiar deszczy mocno zaszkodził.  Pierwszy raz odkąd tu mieszkamy zdarzyła się sytuacja, że bzowe zbiory były tak mizerne, tak niewystarczające. Jest jednak jakaś szansa, że porządnie przycięte odpoczną i dojdą do siebie na tyle aby następnego lata obdarzyć nas bogactwem swych czarno-fioletowych owoców niezbędnych do wyrobu ukochanych konfitur, soku oraz wina. Bo tak żeśmy do tych bzowych przetworów przywykli, że aż ciężko bez nich zimę sobie wyobrazić. (A przecież tyle się na świecie pozmieniało, że człowiek czy chce czy nie chce musi przyzwyczaić się do o wiele gorszych braków, niż te nasze „bzowe”…)

 

   Przez kilka tygodni lipca i sierpnia dręczyła nas plaga wszędobylskich, uporczywych i agresywnych bo boleśnie gryzących much. Czegoś takiego tu jeszcze nie było, nawet w czasach gdy hodowaliśmy kozy (a wszak to do zwierząt gospodarskich głownie ciągną insekty). Pokąsani i rozsierdzeni walczyliśmy z nimi od rana do nocy, biegając z łapkami na muchy albo odkurzaczem, wieszając gdzie się tylko da lepy albo paląc w domu odstraszające zioła. Raz nawet omal nie doszło przez te paskudne owady do groźnego wypadku, gdy jadąc w dół wsi tak zażarcie usiłowaliśmy wygonić z auta natrętne muszysko, że nie zauważyliśmy jadącej z naprzeciwka rowerzystki i w ostatniej chwili udało się nam struchlałą kobiecinkę ominąć.( Przez jakiś czas potem bałam się jeździć samochodem. Tak jak po naszym wypadku z 2015. Wróciły tamte lęki i nałożyły się na nowe…)

 

   Ledwo skoczyły się bitwy z muchami, zaczęły z biedronkami azjatyckimi, wielotysięcznymi watahami usiłującymi wedrzeć się za wszelką cenę  do domu aby zapewne znaleźć w nim dogodne miejsce do przezimowania. Te pomarańczowe, wielokropkowe monstra rozzuchwalone i przebiegłe wykorzystywały każdy moment uchylenia drzwi czy okna, każdą szparę w dachu czy kominie. I znowu w ruch musiał pójść odkurzacz, ten ryczący, znienawidzony przez psy smok. Biedna Misia w takich chwilach zawsze dygocząc ze strachu chowała się w budzie i zakopywała w sianie aby jakoś przeczekać ten natarczywy, przerażający hałas.  (- A to przecież tylko głupi, niegroźny zupełnie odkurzacz – rozmyślałam, odpędzając od siebie jednocześnie myśli o stokroć gorszych niebezpieczeństwach mogących zaburzyć wkrótce tak sielankowe życie naszych kochanych psów…)

 

    Jak z bicza strzelił minęło pracowite jak zawsze lato pełne opadów, koszenia, plewienia, szykowania drewna na zimę i wielu innych zwyczajnych w gospodarstwie czynności. Nastała pora zbiorów i przetworów owoców oraz warzyw.  Większość jabłek przerobiliśmy na pyszny, musujący cydr, którym miło było się raczyć po pracy. Samo jednak wytworzenie cydru okazało się nie tak całkiem prostą i bezpieczną sprawą.  Zdarzyło się nam bowiem pewnej niedzieli wielkie „BUM”! Oto jedna z butli wypełniona tym fermentującym, młodym winem wybuchła nagle z ogromną mocą i zalała oraz zasypała kawałkami szkła całą spiżarkę. Trzeba było wyjąć z niej wszystko uważając aby się nie skaleczyć ostrymi odłamkami, umyć  i odkurzyć podłogę, wytrzeć słoiki, butelki, garnki i inne, zgromadzone tam utensylia.  I choć zdawało mi się, że zrobiliśmy to bardzo dokładnie, do dzisiaj jeszcze zgraje muszek-owocówek gromadzą się w tym malutkim pomieszczeniu a niepozorne kawałeczki szkła ni stąd ni zowąd wbijają się boleśnie w palce albo podeszwy kapci. (Tak, to jest – dumałam znowu. - Mniejsze czy większe niebezpieczeństwa mogą czaić się wszędzie. I nie da się ich całkiem uniknąć, choćby nie wiem jak bardzo się starać…)

 

   Tymczasem  z każdym dniem robi się coraz chłodniej i coraz puściej w ogrodzie.  I całe szczęście bowiem oboje z Cezarym dość już mamy żmudnego pestkowania śliwek, obierania i krojenia dziesiątków kilogramów gruszek i jabłek, którymi obdarzyły nas w tym roku stare drzewa owocowe. Choć jednocześnie zdajemy sobie sprawę, iż to powtarzalne, zwyczajne zajęcie dawało nam jakiś rodzaj oderwania od złych wiadomości i trosk płynących zewsząd.  Zatem i owo wytwarzanie przecierów, powideł, soków, marynat i suszonek dobre było, mimo iż tak na nie narzekaliśmy. (Na szczęście człowiek zawsze potrafi sobie znaleźć jakąś robotę. Czymś wypełnić czas, dłonie i myśli…Mimo istnienia tych podstępnych szkiełek dookoła…)

 

   Póki co mam jeszcze trochę pysznych szarych renet do skrojenia. Wracam zatem do tej kojącej choć nużącej czynności a Was w imieniu swoim i męża pozdrawiam z wielką życzliwością, dziękując za Waszą pamięć, serdeczność i troskę!***