W klatce…

Cezary pisze...

Krasicki Ignacy: „Ptaszki w klatce”

"Czegóż płaczesz? - staremu mówił czyżyk młody - 

Masz teraz lepsze w klatce niż w polu wygody." 

Tyś w niej zrodzon - rzekł stary - przeto ci wybaczę; 

Jam był wolny, dziś w klatce - i dlatego płaczę." 

   Pisząc o czymkolwiek zawsze mam obiekcje odnośnie formułowania wypowiedzi. Odnosi się to też do zawartości. Moja teoria spiskowa; już wszystko zostało napisane/powiedziane poniekąd sprawdza się(„się” używam w nietypowym miejscu, jako namiastki wykrzyknika). Wiem, że automatyczny wykrywacz zadziała w tym miejscu! Pozostaje w imię inności tworzyć kombinacje, których przekaz jest jedynie ułudą nowości.

   Jesteśmy niewolnikami swoich własnych wyobrażeń o szczęściu. Nie tylko materialnych, ale także empirycznych… czy w końcu duchowych. Gromadzimy dla gromadzenia, zawalamy półki w biblioteczce oraz te w zwojach mózgowych tym wszystkim, co jest w danym momencie osiągalne i ma być zwielokrotnione. Cztery telefony komórkowe, telewizor w każdym pomieszczeniu, komputery, laptopy, smartfony, stos książek na uginających się półkach…

Jeden z telefonów dla przyjaciół, czwarty z zastrzeżonym numerem… Na telewizorze w salonie oglądamy sentymentalne seriale, w ubikacji oglądamy… no właśnie, co tam oglądamy? Jest pięknie, czujemy wolność wyboru pomiędzy… na pewno miejsca czy sprzętu, ale to też kolejna ułuda. Faktycznie nie mamy żadnego wyboru. Reklamy na każdym z odbiorników w każdym miejscu krzyczą to samo: „jesteś tego wart”. No jasne, jesteśmy i lecimy po nowy specyfik odmładzający ciało, i co ciekawe, po specyfiki mające zbawienny wpływ na duszę, podobno. Obawiam się, że te wszystkie cuda wtłaczają nas w złotą klatkę, pozłotkę. Mówi się, że jest to wyścig szczurów i wiem, dlaczego. W klatkach gratisowo zostały zainstalowane kołowrotki i biegamy po nich. Można dostać zawrotu głowy ze względu na astronomiczne obroty i mamy wrażenie, że ciągle jesteśmy na górze, dlatego, że wisząc głową w dół zamykamy oczy. A może nie zamykamy, a pod wpływem ciężkości przekazu zamykają się automatycznie? Potrzebna jest nowa ustawa regulująca tego typu przypadki. Jeszcze dziś wniosę apelację. Bariera pomiędzy wymogiem posiadania, a szczęściem z gromadzenia bogactw została zatracona bezpowrotnie.

 
   Często pracujemy nadmiarowo, depcząc po drodze wszystkie świętości z pominięciem bożka mamony. Cel sam w sobie, bieg skrajem przepaści, a cel w miarę zbliżania oddala się. Mamy dużo, chcemy więcej. Coraz bardziej widoczny jest brak okazywania prawdziwego uczucia i zainteresowania odnośnie najbliższych nam(rodzina, znajomi), temat zostaje traktowany z lotu i po łebkach. Mąż/żona pracuje i para(plus ewentualne potomstwo) ma zaledwie kilka chwil na bycie z sobą. Mąż/żona utyrana dniem pracy myśli tyko o wypoczynku w samotności. Wydawać by się mogło, że nic nie brakuje do szczęścia w sensie materialnym i mało kto zauważa, że druga strona została wciśnięta do złotej klatki. Rezultat takiej, a nie innej relacji. Mąż/żona szuka alternatywnego świata, by móc realizować swoje marzenia, nie być niewolnikiem drugiej osobowości. Niestety marzenia to często pęd, by posiąść jakieś rzeczy materialne. I jeśli mamy na tyle rozsądku, umiaru wszystko jest dobrze. Jednak, jak ustrzec się przed spiralą zachłanności. To nie jest rozkręcony bączek, który powoli zwalnia. Jest też tak, że druga osoba dobrowolnie zamyka się w złotej klatce, tylko po to, by ta pierwsza mogła być na świeczniku zawodowym lub jakimś tam.

   Jak to jest naprawdę? Część ludzi nie ma innej możliwości, pracuje ponad siły, by zapewnić rodzinie życie na minimalnym poziomie. Te osoby nigdy nie dostaną Gold Master Card, nigdy nie kupią większego mieszkania, a marzą o nim. Wyobraźmy sobie rodzinę pięcioosobową w jednym pokoju? Czy jednak marzenie o dwupokojowym mieszkaniu jest marzeniem? Nie! Jest podstawową potrzebą, koniecznym do godnego życia, minimum.

   Oczywiście nie możemy być gorsi od sąsiada, więc kupujemy większy i dłuższy samochód, z lepszym warkotem silnika i każde „większe i lepsze” znajduje usprawiedliwienie, choć niejednokrotnie nie stać nas na taki „komfort”. I… nie będąc pracoholikiem stajemy się nim z konieczności. I… co?   Przykładowa Inga właśnie kupiła najnowszy smartfon, jej znajoma Jola pęka z zazdrości, ale nie kupi takiego samego. Musi mieć lepszy, o co nietrudno, bo nowszy model pojawi się w następnym miesiącu. Ona to wie! Właśnie obejrzała reklamę telefonu, który poza wszystkim zmywa naczynia. Musi go mieć. Inga też wie i poczeka dwa miesiące. Pewnie, gospodyni domowa musi mieć ostatni krzyk „mody”. Rozmowy ze znajomymi powinny być krystaliczne i bez zakłóceń, bo mogłaby zostać posądzona o robienie plotek. Poza tym, kiedy stoi w kolejce po dwa kilogramy ziemniaków błyśnie smartfonem. Reakcje mogą być różne, tak, jak różni są ludzie. Niektórzy pomyślą; ale dobrze powodzi się jej, pewnie ważna osoba. No tak, każdy z nas jest tego wart(?). Pani gospodyni jest szczęśliwa. Zabłysła za pożyczone pieniądze. Jednak może być inaczej, Inga i Jola kupując najnowsze cacka wypełniają tym pustkę po czymś… braku miłości, rozżaleniem, niespełnieniem się…
Pewnie istnieje milion wariantów takiego postępowania.
   Przyznam, sam przechodziłem przez różne fazy „szczęścia”. Było tak, a nie inaczej. Dałem radę. Dziś żadna reklama, powaga instytucji czy tytuły nie robią na mnie wrażenia. Widzę człowieka. 

W ludziach karleją szczytne ideały, a władzę przejmują ich marne substytuty.