Pranie w niedzielę, czyli kara boska na bieżąco!

Cezary pisze...

Tak mówiła moja śp. mama, kiedy robiłem rzeczy niedopuszczalne w dzień święty według przyjętych przez nią kanonów religijnych. A ja odpowiadałem; jak robota nie wychodzi w niedzielę, to w poniedziałek również. No cóż, młody, gniewny i świat przede mną był wtedy. Ale zapamiętałem to karcące powiedzenie do dnia dzisiejszego. Nie wiem czy miała satysfakcję z nieudanych robótek, ale zawsze nie omieszkała skwitować ich powyższym powiedzeniem. 
               Dwa lata temu rozleciała się nam czteroletnia po gwarancji pralka renomowanej firmy dająca gwarancję na dłuższe przetrwanie. Rozebrałem to uznane cudo do nagości. Sam szkielet nie wyglądał powabnie, był jakiś kościsty z wieloma dziurkami. Przypominał naszą stodołę bez ścian i bez dachu, z tą różnicą, że stodoła trzeszczała, a szkielet pralki stał spokojnie i pewnie pilnie obserwował moje dalsze poczynania. Moja ekspercka mina spowodowała, że jemu mina zrzedła. Jak widać udawać potrafię.

            Dosłownie rozleciał się bęben pralki, a w zasadzie krzyżak podtrzymujący go. Na to słowo jestem uczulony od 1410 roku i do dzisiaj nie lubię pająków z tej rodziny. Dobrze, że Pajęczyca z opowieści Olgi należy do grupy wędrowców. Obdzwoniłem wszystkie sklepy z częściami zamiennymi i tak kompletny bęben oraz uszczelka miały kosztować ponad 800 PLN. Oczywiście piszę o nierozbieralnym podzespole, jakże by inaczej. Cezaremu ręce sięgnęły po siekierę… No nie, musi być jakieś wyjście. Przeleciałem fora internetowe i okazało się, że nie jestem osamotniony z moim problemem. Co druga pralka od sprzedania miała ten sam feler. To chyba odwet za rozgromienie krzyżaków! Kurka wódka – zakląłem siarczyście, jak zwykł czynić prezes Kozłowski w „Świecie wg Kiepskich”. Nie dając za wygraną wyprodukowałem sążnisty email do producenta. Szczegółowo opisałem stan rzeczy, nadmieniając, że taka konstrukcja jest zagrożeniem dla życia. Przecież bęben mógł wylecieć przy wirowaniu i rozwalić nie tylko ściany, ale także żywy inwentarz, bo koty lubiły patrzeć na turbulencje w okienku, że nie wspomnę o gospodarzach. 

             O dziwo, po trzech dniach otrzymałem suchą(czytaj odwirowaną) odpowiedź. Producent zdecydował się pokryć koszty materiałowe, a ja mam zapłacić 217 PLN za wizytę eksperta i poskładanie pralki do kupy. Jakoś ta suma była do przełknięcia. Niestety, byliśmy bez niezbędnika przez ponad dwa zimowe miesiące. A na pewno sami wiecie, jakim koszmarem jest ręczne pranie szczególnie grubych ubrań, pościeli czy koców? My z Olgą dowiedzieliśmy się ile wysiłku potrzeba aby wycisnąć je na cztery ręce. A kolejną męką było targanie tego kapiącego jeszcze ciężkiego tłumoka prania na strych, gdzie przez trzy tygodnie twardniało na mrozie bezskutecznie czekając na wyschnięcie. A tymczasem pralka stała niema, nieruchoma i kompletnie bezużyteczna. Po wielekroć próbowaliśmy skontaktować się z producentem. Bezskutecznie! A to fachowiec przebywał akurat na urlopie, a to właśnie zachorował i najgorsze, że ginęła im moja poczta email. Telefoniczna interwencja także okazywała się bezskuteczna. Szef był nieosiągalny, aż pewnego dnia stał się cud i nieopatrznie sam odebrał telefon. Wtedy okazało się, że moja poczta trafiała jakimś cudem do wirtualnego kosza. Ofertę szkolenia pracowników w zakresie obsługi programów przełknął bełkocząc przy tym; ja, ja. Pewnie chciał powiedzieć, ale jaja, a tak wyszły jego powiązania z krzyżakami.

W umówionym terminie zjawił się fachowiec. Przywitałem go elegancko tytułując mecenasem. Popatrzył na mnie z niedowierzaniem. Jaki ja tam mecenas… powiedział. No, ja jestem od śrubek. Skontrowałem; ale wygląda pan na, co najmniej mecenasa. (Mecenasem nazywam fachury spod bożej łaski. Niech poczują swoją wyższość przynajmniej przed rozpoczęciem roboty.)

 Po paru godzinach wszystko było cacy. Pralka pracowała bez zarzutu. Nowa pupa w starych majtach.

   I tak było aż do dzisiaj. Olga chyba w roztargnieniu postanowiła zrobić niedzielne pranie. Zataiła przede mną fakt popsucia się pralki, aż do momentu, kiedy zapytałem; kochanie, jak tam pranie? Nie, że boi się mnie. Obawia się mojej frustracji w sytuacjach, kiedy rzeczy martwe odmawiają posłuszeństwa bo z założenia miały służyć do końca przynajmniej moich dni.
    Od poprzedniej awarii nie używamy proszku do prania, ale jakichś tam kapsułek. Niestety, to proszek spowodował korozję krzyżaków. Nigdy nie wiemy, kiedy zemsta nas dosięgnie. Okazuje się, że nawet po stuleciach. Żelaźni i twardogłowi nie odpuszczą, kołatało mi się w głowie, co ma miejsce i dzisiaj. Że też ten proszek piorąco-korodujący nie był znany przed 1410 rokiem. Krzyżacy sami by się zezłomowali jeszcze przed bitwą.
                Okiem fachowca obejrzałem kapryśną pralkę, mając nadzieję, że przestraszy się i zacznie robić, nawet pod siebie. A co? Niech wie z kim ma do czynienia. Mając na uwadze dzień lub więcej pracy niemrawo zabrałem się do odchudzania pralki z elementów zewnętrznych. A w środku cudeńka, mówię Wam. Rureczki, kabelki, obciążniki, wtyczki i brakowało tam tylko mysiego gniazdka, bo te gryzonie bardzo nas lubią. Po wyjęciu wtyczki z gniazdka zabrałem się za resetowanie połączeń. Próba i nic. Drapanie po głowie nie na wiele się zdało, więc zapaliłem. W takich sytuacjach jeden na bieżąco jest, jak najbardziej wskazany. Paląc łapczywie zakrztusiłem się i chyba pomogło. Pralka tylko pomrukuje, a wody w niej pełno. No dobra, sprawdzimy odpływ przy kolanku pod zlewem. Zatkany, panie Cezary, kompletnie zatkany, co i mnie po trochu zatkało. Wyczyściłem, nawyciągałem coś w rodzaju smaru i pełen optymizmu krzyknąłem do Olgi  włączaj, przezornie wkładając rurę odpływową do kranu.   Zapracowało, sukces! Tylko, że cała szafka została zalana przez niezabezpieczony wlot…
Da się, nawet w niedzielę!

   Olga nie posiadała się z radości. Kobieca wiara w „fachowca” naprawdę dodaje skrzydeł.  Moja miła nigdy nie nazwała mnie mecenasem a wręcz przeciwnie - na naszym drugim blogu "Nitki losu„ w piątej części opowieści pajęczycy pochwaliła się nawet kilkoma moimi osiągnięciami w dziedzinie domowych napraw. No i dzisiaj ta pralka…A ktoś powiedział, że zimą niewiele jest roboty w gospodarstwie!:-)