Każdy z nas czasem tak ma, że chociaż wie, iż coś koniecznie powinen zrobić, mimo wszystko nie robi tego. Odkłada. Ociaga się. Boi i wynajduje tysiące przeszkód i niemożności. Próbuje zapomnieć a wciąż natrętnie pamięta. W życiu doświadczyłam wielu takich stanów, w których wstydziłam się własnej niemocy i trwania w dziwnym kokonie nicnierobienia w nadziei, że coś samo się za mnie zrobi. Ale nie! Zawsze okazywało się, iż odkładanie czegoś, chowanie na dno szafy niczego nie załatwia a tylko pogarsza moje samopoczucie i samoocenę.
Oczywiście istnieją też problemy z gruntu beznadziejne, za które ma ma po co się brać, bo z góry wiadomo, że się nie uda. Są też tak straszliwie trudne sprawy, że zdaje się, iż zupełnie przerastają nasze możliwości i wytrzymałość psychiczną. Często w moim życiu bywało tak, że gdy czułam się zgnębiona własną niemocą w jakiejś sprawie musiałam poprawić sobie szybko samopoczucie w inny sposób. Sprawić, że odzyskam wiarę w siebie i szacunek. Udowodnić sobie, że coś jednak potrafię i jakąś dziedziną mojej egzystencji władam. Zapracować sobie na jakiś erzatz w dużym stopniu mnie zadowalający. Zrekompensować sobie jakąś dotkliwą niemożność innym sukcesem osiągniętym dzięki swej sile ducha i ciała.
Przykład? Kiedyś bardzo długo nie mogłam znaleźć pracy. Sytuacja była kryzysowa a ja po wielu rozmowach kwalifikacyjnych i odmowach zaczęłam w końcu wierzyć, że sie do niczego nie nadaję, że jest mnóstwo lepszych ode mnie potencjalnych pracowników. Z tego wszystkiego zaczęłam szukać sobie jakiegoś odrywającego mysli od swego bezrobocia zajęcia. I wciągnęłam się w szkole mej córki w przygotowywanie dekoracji w jej klasie, w wykonywanie przeróżnych pomocy dydaktycznych. Stałam się omalże etatową mamą - opiekunką. Jeździłam z dzieciakami na wszystkie wycieczki. Spędziłam kilka pięknych, majowych miesięcy na zielonej szkole. Dzięki temu jakoś doszłam do siebie. Odpoczęłam. Odzyskałam nadszarpnięte ego. Co więcej, zdarzył się cud i wkrótce potem dawna koleżanka licealna poleciła mnie w swojej firmie. Wreszcie znalazłam upragnioną pracę!
Gdy trzeba jestem osobą upartą i twardą a przy tym surową w ocenie samej siebie. To sprawia, że po dniach zawieszenia i samookłamywania odnajduję w sobie wreszcie siłę, konieczną do zrobienia tego, co mogę i co powinnam w danej sytuacji zrobić. Tak stało się i tym razem. Patrząc na siebie, na przybywające mi w zastraszajacym tempie kilogramy, na pogarszajacą sie wydolność organizmu oraz przeróżne dolegliwości, których ilość zaczęła się ostatnio drastycznie powiększać, wreszcie powiedziałam samej sobie - stop Olu! Tak dalej być nie może! Musisz coś ze sobą zrobić żeby dać radę żyć jeszcze długo, zdrowo i pracowicie. Musisz sporo schudnąć i udowodnić sobie, że nie jesteś jakąś łódeczką dryfującą bezwładnie po oceanie, lecz osobą o silnej woli i mocnym charakterze, która powinna coś dla siebie zrobić. Czas się za siebie wziąć i już!
I wzięłam się. Od pierwszomajowego czwartku jestem na głodówce. Ścisłej. To znaczy, że nic nie jem a tylko piję przeróżne rzeczy: zbożową kawę, wodę, ziołowe herbatki oraz rozcieńczone soki. Trzy pierwsze dni głodowania przebiegły bezproblemowo. Trochę mi w brzuchu burczało, trochę głowa bolała i tyle. Najgorzej było czwartego dnia. Odczuwałam przeróżne bóle i kłucia w całym ciele.Jednak nie niepokoiłam się tym wiedząc z wielu książek poradnikowych oraz specjalistycznych stron w Internecie, że to objawy odtruwania organizmu. Po prostu w różnych częściach ciała odkładają się każdemu złogi, śmieci, sól i kamienie. Im jest się starszym, tym tego wiecej. U mnie najwięcej dolegliwosci skupiło sie na części krzyżowej i międzypiersiowej kręgosłupa oraz w jelitach. Bolało tak, że wiele razy w ciągu dnia musiałam się położyć i odpocząć, bo nie czułam się zdolna do żadnego wysiłku. Na szczęście to była pochmurna niedziela, więc nie musiałam iść na pole ani w ogóle wiele robić. Byłam bardzo słaba i ogólnie jakaś otępiała. Podrzemywałam, ale budziło mnie łupanie w skroniach i przejmujace zimno, które odczuwałam mimo opatulenia w dwa koce. Nie chciało mi się ruszyć ani ręką ani nogą.Jednak mimo wszystko zwlekałam się od czasu do czasu z łoża boleści aby zrobić cokolwiek, bo przecież przez mój post zwierzaki nie powinny cierpieć. Im głodówka najzupełniej niepotrzebna!
Pod wieczór zaczęły mnie gnębić marzenia o czymś słodkim. Na myśl o biszkopcie z kremem, galaretką i truskawkami kręciło mi się w głowie a usta były pełne śliny. Potem ni w pięć ni w sześć unaocznił mi się piernik z marmoladą i czekoladą. Poczułam wręcz jego upajający, korzenny zapach. Moje jelita ścisnęły się boleśnie a ja by się jakoś ratować napiłam się gorącej ziołowej herbaty z sokiem i położywszy się znów pod kocyk wzięłam się za książkę M.Tombaka "Jak żyć długo i zdrowo". Zatopiłam się zupełnie w tej mądrej lekturze i na szczęście, zapomniałam o zmorze słodyczy.
Jednak kolejnego dnia, gotując dla Cezarego grochówkę z lubczykiem poczułam się bardzo smutna, gdyż zrozumiałam jak wiele smakołyków mnie omija i omijać przez pewien czas będzie... No trudno! Robię to wszak dla swojego dobra. To tymczasowa tortura na własne życzenie. Muszę teraz traktować jedzenie niczym nałóg, w trakcie leczenia którego jestem. Żadna krzywda mi sie przecież nie dzieje - tak mówia wszelkie poradniki. To tylko urlop od jedzenia. Daję memu organizmowi czas na odpoczynek od trawienia oraz na oczyszczenie się z tego, co w nim zbędne.Schudnę, poczuję się lepiej fizycznie i psychicznie, no i rzecz jasna postaram sie pilnować potem swej diety by znowu nie doprowadzic się do wyglądu pulpecika. Za kilka tygodni będzie już pewnie można zbierać jakieś warzywa z naszych grządek, pojawią się czereśnie i jabłka a więc zdrowe, pyszne jedzonko będę miała zapewnione!
Od początku głodówki Cezary bardzo wspiera mnie we wszystkim, troszczy sie o mnie i pomaga więcej niż zwykle w obowiązkach gospodarskich. Oznajmił mi także, że jeśli nadal wszystko pójdzie mi tak dobrze, jak do tej pory, to i on się za siebie weźmie, bo też trzeba mu parę kilo zrzucić oraz pozbyć się bólów w stawach. Mąż codzienne patrzy na mnie wnikliwie i zauważa, iż tu i ówdzie wyraźnie mnie ubyło. Twarz nie jest już tak okrągła. I w pasie mniej już tłuszczyku. Podziwia mnie w mym karkołomnym postanowieniu, ale jednocześnie martwi się bym sobie jakoś nie zaszkodziła. A od czasu do czasu zajadając kanapkę z pachnącym pasztetem czy oszałamiająco wonnym ogórkiem pyta, czy się nie skuszę? W odpowiedzi uśmiecham się tylko i wypijam szklankę herbatki miętowej albo bzowej. A potem dalej robię swoje.
Ile czasu mam zamiar głodować? Myślę, że tyle, ile wytrzymam. Przede wszystkim jednak chcę zrzucić tyle kilogramów, by mieścić się znowu w ulubionych spodniach. To od początku odchudzania taki mój prowizoryczny miernik, bo miałam przez pewien czas problem ze znalezieniem wagi łazienkowej. Nie działała, wiec kilka tygodni temu gdzieś ją schowałam. Po dwóch dniach postu znalazłam ją wreszcie. Skupiłam się mocno i wówczas naszło mnie przypomnienie, iż swego czasu wyniosłam wagę do naszej rupieciarni, czyli na strych. Przyniosłam ją, przetarłam a potem poprosiłam męża o natychmiastową wymianę baterii. Zważyłam się bojąc się ujrzeć na wyswietlaczu jakąś przerażającą liczbę, ale ucieszyłam się zaraz, gdyż okazało się, że nie jest ze mną aż tak źle! Do optymalnej dla mnie i zupełnie zadowalającej wagi brakuje mi około dziesięciu kilo. To przecież nie tak dużo! Zdopingowana tą pozytywną informacją poczułam się uskrzydlona i radosna a wszelkie problemy z głodówką odeszły, jak ręką odjął.
Doszłam teraz w mojej głodówce do momentu, gdy jestem pełna sił, nic mnie nie boli, czuję się pogodna i wolna oraz mam wrażenie, że mój mózg działa sprawniej. Niczym się nie denerwuję i ze stoickim spokojem patrzę na rzeczy, które przedtem przyprawiały mnie o nerwicę i problemy ze snem. Nawet zaczynam wierzyć, iż te nierozwiązywalne sprawy, które są jak kłębek zamotanych straszliwie nici uda mi się w końcu rozsupłać. Moze coś mądrego wpadnie do tej mojej pracującej teraz na pełnych obrotach głowy i znajdę sposób na wyjście z impasu? I taka pełna jestem pozytywnych myśli, taka odmłodzona...Troszkę mi tylko żal, że ominie mnie coroczna uczta truskawkowa. Przecież teraz sezon na te owoce w pełni...
A poniżej wierszyk, który napisałam wiele lat temu, gdy byłam w trudnej sytuacji i codziennie zmagałam się z przygnębiającymi myślami o własnej niemocy. Zbeształam wówczas siebie mocno tymi słowami i wreszcie popchnęłam się do czynu!
Rusz się, rusz duszo niepozbierana
Zrób, co masz zrobić nareszcie
Nie tkwij w martwocie i rusz się
zaraz
Wciągnij odważniej powietrze
Sama się w dołek swych obaw wkopałaś
Teraz się z niego wygramol
Bo czas ucieka, Ty tylko biadasz
I wciąż powtarzasz to samo
A że się boisz, a że nie umiesz
Dorosła a ciągle jak dziecko
Odnajdź nareszcie w swoim rozumie
Chwilę do startu konieczną
I działaj, działaj wbrew
wszystkiemu
Bo strach jest gorszy niż dzianie
Wyzwól się wreszcie z jarzma lęku
Co się ma stać, niech się stanie!
Do tej pory schudłam cztery kilo!:-))
Witaj kochana cieszę się że udało się schudnąć.Ja od października do marca schudłam 16 kilo.Piękny wiersz.Buźka.
OdpowiedzUsuńNo to gratulacje, Agatko! Zadowalające schudnięcie to piekna sprawa!
UsuńPozdrawiam serdecznie!:-)
To świetnie, Olu, że Ci się udaje :))) Trochę truskawek szkoda, ale co tam. Są jesienne odmiany ;)
OdpowiedzUsuńJakaż to ulga, kiedy człowiek pozbędzie się w końcu zalegającego balastu! Wczoraj wywaliłam np. reklamówkę tabletek - tzn. mąż zaniósł do aptecznego kosza. Od czegoś trzeba zacząć.
Co do smakowitych wizji, to mąż miał podobne w szpitalu.
Czy mogę skopiować Twój wiersz i na blogu umieścić ku pamięci? Jest naprawdę poruszający. Będę go czytać swojej duszy kilka razy dziennie.
Powodzenia w dietowaniu :))
Spróbuj skopiować ze strony a jak sie nie uda daj znać i przesle Ci wiersz na pocztę.
UsuńZdrowie najwazniejsze a waga ma na nie duży wpływ!
Ściskam mocno Lidko!:-))
Dziękuję, Olu, spróbuję :)
UsuńCzasem ze spadkiem wagi mija sporo problemów.
:))
Gratuluję, tak trzymaj, dzielna kobieto :D :)!
OdpowiedzUsuńZobacze, co da sie zrobić!:-))
UsuńKochana Olu, podziwiam Twoją wolę i wytrwałość. Ale przy tym mam nadzieję, że dostarczasz sobie w tych herbatkach i sokach tego wszystkiego, co Ci potrzebne. Trzymam kciuki za wytrwanie, choć myślę, że już jesteś po kryzysie. Mnie najbardziej byłoby żal truskawek...
OdpowiedzUsuńTwarda sztuka z Ciebie. :)
Bardzo serdecznie Was pozdrawiam, ale Ciebie to aż ściskam z uznaniem wielkim. :)
A co tam u Kurdybanka? :)
PS. A wiersz zagrzewający do boju duszę niepozbieraną - cymesik! :)
UsuńW sokach i herbatkach mam witaminy i inne zdrowotne składniki. Myslę więc, że nie robie sobie krzywdy. Co do kryzysów, to z lektury ksiazek o dietach wiem, że mogą one przyjsc jeszcze nie raz. Np. teraz nie za dobrze sie czuję...
UsuńKurdybanek jest wielkim żarłokiem. Chodzi z nami na spacery bez smyczy i nawet sam juz próbuje bóźdź kozy!
Fajnie Jolu, ze podoba Ci sie bojowy wierszyk.
Pozdrawiam Cię ciepło!:-))
Olga, przesadzasz kochana, po pierwsze nie jesteś bardzo gruba, a po drugie długotrwała głodówka nie jest dobra. Nie jedz słodyczy, ale proszę jedz mięso, jarzyny, owoce, musisz dostarczać energię i minerały! Przecież Ty ciężko pracujesz!
OdpowiedzUsuńObserwuję na bieżaco swoje samopoczucie łucjo. Jesli tylko poczuję sie tak źle, że nie bedę mogłą wytrwać w głodowaniu, to zaprzestanę tego i będę sie po prsotu odchudzać mało jedząc. Wprawdzie ciezko pracuję, ale apetyt dotąd miałąm koński - i takie tego rezultaty!
UsuńCałusy Łucjo!:-))
Przyznam, że trochę mnie przeraziłaś tą głodówką, przy tak wyczerpującym trybie życia ....
OdpowiedzUsuńJuż samo to, że przy Waszej morderczej pracy, tyjesz, mocno mnie zastanawia.
Jesteś pewna swoich wyników krwi? Hormonów tarczycy?
Trzymam kciuki, żeby Ci się udało wyszczupleć, bez strat!!
Ściskam gorąco!
Olgo, przepraszam Cię za ten wymądrzalski komentarz. Napisałam go zaraz po spotkaniu z sąsiadką, które mnie nieco zagotowało.
UsuńPoza tym, sama nie robię żadnych badań i dlatego z taką łatwością zaleciłam je Tobie ....
Dawno nie robiłam badań krwi Madziu (po raz ostatni jeszcze w Australii i były wówczas bardzo dobre. Mysle, że tyję, ponieważ bardzo zwolniła sie u mnie przemiana materii odkąd rok temu wkroczyłam w okres menopauzy.
UsuńDziekuję Ci kochana za troskę. I ściskam Cie bardzo gorąco!:-))
Wiesz, ja mam sporą nadwagę i ani ciut silnej woli żeby się odchudzać, więc pewnie Ci trochę pozazdrościłam ....
UsuńJesteś niesamowita Olu!
OdpowiedzUsuńNaprawdę podziwam Cię, że zdecydowałaś się na głodówkę - która jest rzeczywiscie oczyszająca ale dla mnie przetrudna do wprowadzenia w zycie. Podziwiam Cię całą sobą!
pozdrawiam serdecznie!
Pierwszy raz w życiu robie cos tak bardzo radykalnego.I sama sobie sie dziwię, że daje radę.Po prostu mam dosć silną wolę i kiedy trzeba umiem jej użyć. Musze tylko uważać, by nie zaprzec siew oślim uporze i nie zaszkodzic sobie...
UsuńPozdrawiam Cie serdecznie Sylwio!:-))
Z postu wynika, ze to juz miesiac. Spadek wagi jest optymalny, choc pozniej nie powinnas przekraczac trzech kilo na miesiac. Podziwiam Cie szczerze za zelazna wole i ogromne samozaparcie, zwlaszcza, ze musisz gotowac Cezaremu. Pokusa jest potworna, a Ty trwasz w postanowieniu poszczenia. No no!
OdpowiedzUsuńChapeaus bas! Buzinki :***
Oj, pomyliłam sie w tekstu posta. Głoduje od ubiegłego czwartku, czyli od pierwszego czerwca. Sorry!
UsuńPozdrawiam ciepło Aniu i dzięki za zwrócenie uwagi (tak sie chwale, że mój mózg pracuje teraz sprawniej, ale widocznie miewam jakieś zaćmienia!:-))
Jeju, wiesz, ja też się zastanawiałam nad tym miesiącem głodówki, dlatego tak mnie wystraszyło, że tak długo już sobie odmawiasz jedzenia. Ale że się ogólnie za bardzo na tym nie znam, to ostatecznie przyjęłam, że to normalne. Tak czy siak, i tak Cię podziwiam, zwłaszcza że, jak napisała Ania, gotujesz Cezaremu - ja bym nie dała rady głównie przez to. Bo ze mnie łasuch jest. :)
UsuńO rany, zawiodlas mnie! Juz myslalam, ze glodujesz tak od miesiaca i nadal tak swietnie sie trzymasz zamiast umrzec z glodu, a to dopiero kilka dni. Leee...
UsuńCofam te wszystkie zachwyty i wroce z nimi 1 lipca :)))
Okrutna Pantero:-)))! Za miesiąc to już nie byłoby po co wracać. Głodówkę oczyszczającą można stosować kilka dni, potem trzeba przejść na zbilansowaną niskokaloryczną dietę. W przeciwnym razie to wyniszczająca głodówka. Apeluję do Ciebie, Olu, uwzględnij niewielką ilość truskawek w diecie. Ponoć wzmagają odchudzanie. Oczywiście bez cukru i bitej śmietany-))).
UsuńMnie też doskwiera nadmiar jakichś dziesięciu kilogramów:-).
Trzymam wszystkie kciuki. :) Gorzej, wspieram własną osobą, :). Woda ciepła woda siły doda.
OdpowiedzUsuńJest takie powiedzenie: boli? napij się wody.
Piję ciepłą wodę czasem gorącą i też nie jem, nie to że przytyłam, bo nie od ostatniej głodówki, ale żeby się pozbyć zastarzałego bólu stawów, nie wystarczy jednorazowa głodówka. Powiedz swojemu Cezaremu by często pił tylko ciepłą mocno ciepłą przegotowaną wodę i jednak - jeśli chodzi o stawy, to najlepszym lekarstwem jest głodówka, tak twierdzą sami lekarze.
Dziś też nie jem a woda pyszna jest zamiast herbatek gorąca i pomagająca na ból.
"Boli - napij się wody." Serdeczności Olu jajca dotarły, idę przypomnieć o koncie mojemu ale może już wpłacił idę ciosać kołki. :))
Ciepła woda, powiadasz Elu? Musze wypróbować to panaceum, bo zimna jakos nie zawsze pomaga.
UsuńObie dzisiaj pościmy? Fajnie mieć kolezankę w diecie!:-))
A, wpłacił już. :))
OdpowiedzUsuńNo to super!:-))
Usuń...oj, nie wiem czy dałabym radę ...na szczęście póki co nie muszę się umartwiać żadną dietą, trzymam linię od lat,odkąd pamiętam nie robiąc nic a nic , ba nawet jedząc co mi przysmakuje, takie geny mam, po Tatusiu :) Tobie życzę wytrwałości i nie dawania się pokusom...
OdpowiedzUsuńSerdeczności :)
Oj, masz wielkie szczęście Meg, iz nie posiadasz skłonności do tycia. Niestety, ogromna większosc kobiet je ma. U mnie pojawiły sie one zwłaszcza po menopauzie.
UsuńPozdrawiam Cie serdecznie!:-))
Jejku, trochę mnie przestraszyłaś, Olu, przecież Ty musisz mieć siły; nic nie wiem na temat głodówek, wiem tylko, że skoro zacznie się jakąś dietę, to potem trzeba kontynuować, żeby nie było efektu jo-jo z nawiązką, kiedy wróci się do starych nawyków żywieniowych; jesteśmy w tym wieku, kiedy nasz metabolizm maleje, a apetyt mamy wciąż ten sam, może wystarczy zrezygnować ze słodyczy, bo to największy wróg, nadmiar węglowodanów; nie wyobrażam sobie, jak potem je się po takiej głodówce, ale żeby garść truskawek szkodziła? żebyś sobie nie narobiła szkody w zdrowiu, szczuplej, ale bez takich drastycznych poświęceń, i za to trzymam kciuki, i pozdrawiam serdecznie.
OdpowiedzUsuńPrzeprowadzam regularne głodówki, zwykle jednodniowe, choc kiedys bywały i kilkudniowe, ale terazrobie je jedynie dla oczyszczenia organizmu, chudnac nie potrzebuje, bo przy mojej ustawicznej pracy chudnę sama i odkąd tu jestem i pracuję moja waga obnizyła się o 10 kg... i mysle ze juz nigdy, majac tyle do zrobienia raczej nie przytyję.
OdpowiedzUsuńOlu gratuluję odwagi i zamozaparcia. Po głodówce mozesz ugotowac sobie rosół z kaszy jaglanej, na jarzynach, ale bez pory... i zajadać go przez cały dzień, dostarczy Ci wiele energii, to prawdziwa kroplówka dla orgazizmu, a kasza jaglana zródło cennych witamin. Również woda ciepła z cytryna popijana małymi łykami dostarczy potrzebnej witaminy C.
Ja czesto oczyszczam się samym jaglanym rosołem i herbatkami ziołowymi.
A potem to juz tylko zdrowe odzywianie... ale gdy sie ma ogródek i tyle pysznych warzywek to pewnie nietrudne!
Pozdrawiam serdecznie
No nie wiem co o tym sądzić ? Mam swoja dietę. Umysł jasny jest kiedy jest wypoczęty.
OdpowiedzUsuńDzięki Bogu nie muszę się odchudzać....
Trzymaj się ciepło- no zimno to bywa, kiedy jestem głodna.......
No nie wiem doprawdy co o głodówce sądzić ?
A o tym co wcześniej napisałaś to jeszcze porozmawiamy...
Oj jak ja zazdroszczę Ci tej silnej woli.Też przydało by się zgubić ładnych parę kilo,ale jakoś ciężko mi to idzie.Od czasu jak wysiadła mi tarczyca dosyć sporo utyłam do tego jeszcze inne leki i strasznie trudno utrzymać wagę na odpowiednim poziomie,a chłopcy lubią dobrze zjeść to i gotować trzeba.No to ja tak stojąc nad garnkami pojem co nie co,a za lody to normalnie dała bym się pokroić.Pozdrawiam i wytrwałości w głodowaniu życzę.
OdpowiedzUsuńO matko jedyna:( Nie wiem od czego zacząć i jak powiedzieć- gratulować, a potem współczuć, a może gratulowac i cieszyc się, że nie ma miejsca na współczucie? Jedno jest pewne. Zasługujesz na podziw:) Tylko tan głodówka... to może byc jednak niebezpieczne
OdpowiedzUsuńPozdrowienia
Nooo, podziwiam :)
OdpowiedzUsuńMi co prawda nie zagrażają zbędne kilogramy, ale bym chyba nie dała rady tak o głodzie :)
Wytrzymuję tylko przerwę nocną i od 9tej do 16 stej (obiad ) :)
Buziaki i powodzenia! :)
Podziwiam Twoje samozaparcie i odwagę. Takiej głodówki bez lekarza kontroli nie odważyłabym się prowadzić. Ja ostatnio stosuję dietę starą jak świat czyli ŻP. Już spieszę z tłumaczeniem dla ciekawych tzn żryj połowę. U mnie najczęściej działa, oczywiście dopóki wytrwam w postanowieniu ;) Pilnie obserwuj swój organizm, cobyś nie narozrabiała czasem :)
OdpowiedzUsuńJakby co to jestem obok Ciebie i podtrzymuję Cię pod łokieć :)
Kochani! Dziekuję Wam wszystkim za komentarze, słowa wsparcia i cenne rady. bardzo to wszystko biorę sobie do serca. szczególnie teraz, gdy diametralnie zmieniła się sytuacja. O tym, co się u mnie zmieniło piszę w następnym poście.
OdpowiedzUsuńDziekuję Wam raz jeszcze!
Drastyczne metody nie są dobre. Do głodówki powinno się nie tylko siebie ale swój organizm przygotować ( nie mówię o jednodniowej każdego tygodnia). W tym czasie fizyczny duży wysiłek odpada. Upewnij się czy robisz wszystko dobrze, nawet poradź się lekarza by sobie nie zaszkodzić.
OdpowiedzUsuńOlu, najważniejsze, to cieszyć się życiem, a Ty to robisz!
OdpowiedzUsuńAż się boję a wiersz piękny.
OdpowiedzUsuń