niedziela, 18 sierpnia 2013

Fanaberie i zabawy Australijczyków




…Czyli nas, bo taką właśnie ksywę nadano nam na wsi, gdzie mieszkamy. Któż by tam spamiętał nazwisko? Przecież drugich takich wariatów, co by się sprowadzili do małej, podkarpackiej wsi z samego końca świata, tutaj nie ma. Czy jesteśmy tu akceptowani i uznawani za swoich? Nie sądzę, bo te trzy lata, które dane nam było tu spędzić są niczym w porównaniu z wieloletnią ciągłością pokoleń osiadłych tu z dziada pradziada tubylców. Jesteśmy obcy i wciąż budzimy jakieś zainteresowanie, zdziwienie, kpiący uśmieszek a może nawet zgorszenie! Czy nam to przeszkadza? Nie bardzo! No chyba, że ktoś złośliwą obmową robi nam zwyczajną krzywdę, co sie już w przeszłosci zdarzało.
   Cóż my takiego dziwacznego tu wyprawiamy? Ano na ten przykład dwa leżaki w ogrodzie posiadamy, na których w wolnych chwilach lubimy polegiwać i gapić się na niebo i ogród. Jak na złość, co poniektórzy właśnie w takich pozach widzą nas najczęściej. Stąd fama o nas, żeśmy pewnikiem lenie patentowane a w gospodarstwie wszystko chochliki robią albo duch Staszka, byłego właściciela domu, nocami za nas tyra! U nikogo z naszych sąsiadów bliższych i dalszych leżaków nie widziałam. Tu odpoczywa się w przelocie albo w zaciszu domowym a to na schodkach przysiadając, a to przy płocie sąsiedzkie pogawędki godzinami tocząc.
   Swego czasu Cezary miał tutaj quada i pomykał na nim niekiedy dla czystej przyjemności niczym beztroski nastolatek. A jego najlepszym kolegą i towarzyszem takich przejażdżek stał się wtedy jeden z naszych nastoletnich sąsiadów, sympatyczny Filip.  Fakt posiadania takiego pojazdu nie jest jeszcze niczym dziwnym, ale żeby w tym wieku?! No a poza tym robota przecież czeka!
   Co jeszcze? Z kozami codziennie rano chodzimy teraz na długie spacery po lesie. W lasach jest jeszcze wielka obfitośc krzewów i traw a na łąkach wszystko poschło. Na takim spacerze szczęśliwe kozy biegną bez żadnych postronków a Zuzię traktują jako przewodnika stada. Uwielbiają paść się wśród jeżyn. A my razem z nimi! Niekiedy spotykamy okolicznych mieszkańców, którzy znowu przystają zadziwieni tym nietypowym traktowaniem bydła hodowlanego. Kozy mają stać na uwięzi i paść się przez cały dzień. A że wciąż meczą rozpaczliwie i nas w ten sposób przyzywają? Po to są przecież kozami, by meczeć. Któż by się tym przejmował?!


   I tak jest stale. Co się jakoś u nas uśredni życie i jako tako upodobni do tutejszych standardów, to znów wpadnie nam do głowy coś nowego, co w jakiś sposób poruszy opinię tutejszej społeczności.
   Jednak nie napisałabym tego tekstu, gdyby nie fakt, że ostatnio zadziwiłam samą siebie swym niezwykłym, jak dla mnie, zachowaniem. A zadziwiwszy siebie zupełnie niechcący rzuciłam się w oczy miejscowym, co zapewne wywoła nową falę plotek na nasz temat.
   Otóż zachciało mi się niedawno wyjść z mojej zwykłej roli gospodyni wiejskiej i przeistoczyć się w kobietę eteryczną, powabną, rozmarzoną i nieco rusałkę przypominającą. Zapomnieć się po prostu i spontanicznie zaszaleć! A co? Raz się żyje przecież!

   Któregoś słonecznego popołudnia ubrałam na siebie zupełnie niepraktyczną, bo długą aż do ziemi powiewną, romantyczną sukienkę w kwiatki. Rozpuściłam zebrane zazwyczaj w kitkę włosy. Wzięłam aparat fotograficzny i pobiegłam do Cezarego zajętego właśnie oczyszczeniem naszego szamba, by prosić go o wykonanie mi serii zwariowanych zdjęć na łące.

- Kochany mężu! – zagadnęłam głosem lekko uroczystym i przejętym, stojąc za drewnianą bramką, zakrywającą prawie całkiem moją niewielką postać.
- Chciałabym cię prosić byś przerwał na chwilę tę chwalebną robotę i udał się ze mną na nasze pole – rzekłam, rumieniąc się od stóp do głów. Nie byłam pewna, czy aby mój Cezary nie odburknie mi czegoś w stylu:
- A co ty znowu wymyślasz?! Lepiej chodź tu do mnie i mi pomóż.

   Cóż, nie bardzo byłoby mi na rękę taplanie się wówczas w szlamowatych nieczystościach. Stałam więc niepewna i zmieszana, zaczynając już żałować, iż wpadłam na głupi pomysł z sesją fotograficzną. Jednak Cezary zareagował, o dziwo, bardzo pozytywnie. Widocznie coś niezwykłego było w moim głosie. A może wiatr uniósł nieco rąbek kwiecistej sukienki a ujrzawszy go zaintrygowany małżonek postanowił ulec ciekawości i pójść za swą nieobliczalną nieco żoną? Może też być, iż sam miał już dość gmerania widłami w szambie i z ulgą powitał moje nadejście, gdyż dałam mu odpowiedni pretekst do oddalenia się z miejsca nie bardzo pachnącego fiołkami?

- O! – zdziwił się przyjemnie Cezary, ujrzawszy mnie w całej mej kwiecistej okazałości.
- Skąd masz tę sukienkę?

- Jak to skąd?! – obruszyłam się – Przecież razem kupowaliśmy ją w przeddzień naszego wyjazdu z Australii.
- Wisiała sobie dotąd w szafie nie oglądając światła słonecznego, bo przecież nie mam tutaj okazji, by coś takiego na siebie włożyć – wyjaśniłam, wyobrażając sobie siebie, jak człapię po błocie do kurnika, odziana w nieodłączne gumowce i w ową australijską sukienkę właśnie, niosąc w dłoniach ciężkie wiadro z karmą dla kur. Pominąwszy absurdalność ubrania do obrządku w gospodarstwie takiego ciuszka, to przecież idąc tak z obiema rękami zajętymi niesieniem wiadra, z miejsca rymnęłabym na twarz, przydeptując sobie niechybnie rąbek tej obfitej, rozkloszowanej sukni. Na samo wyobrażenie tej scenki zachichotałam.

- Czyś ty się aby winka jakiegoś w domu nie napiła? – zagadnął z troską mój mąż, idąc za mną posłusznie w stronę łąki.
- Jeszcze nie! – zawołałam wesoło – Ale wieczorem, czemuż by nie?! – dodałam wyzywająco i ni stąd ni zowąd okręciłam się wokół własnej osi.
- Upiłam się chyba tym latem, tym wiatrem i niepowstrzymaną chęcią by stać się jeszcze raz, choć na moment, młodą, beztroską dziewczyną – szepnęłam bardziej do siebie samej, niż do Cezarego, dostrzegając kątem oka, że memu mężowi zaczyna chyba podobać się ta zabawa, bo ustawił aparat na robienie szybkich, sportowych zdjęć i pstrykał mi je raz za razem komenderując jak za dawnych, australijskich czasów:

- Potrząśnij włosami! Stań tutaj! Twarzą do słońca! Unieś ramiona! Zakręć się!I jeszcze raz! Nie przestawaj!


   W to mi było graj. Śmiałam się, szalałam, tańczyłam, podskakiwałam i kręciłam się jak dziecięcy bączek. A sukienka powiewała wokół mnie pięknie i łopotała niczym żagle okrętu. Czułam się radośnie i swobodnie, gdyż wiedziałam, iż małe są szanse by ktoś niepowołany mnie zobaczył. Łąka znajduje się bowiem między naszym ogrodem a lasem i rzadko uczęszczaną, polną drogą. Na zupełnym skraju wsi.
Cezaremu oczy śmiały się do mnie. Wokół nas uganiała się szczęśliwa i jak zwykle skora do igraszek Zuzia. Natomiast łąka grała nam głosami świerszczy, ptaszków polnych i poszumem sierpniowego wiatru.


   I gdy tak beztrosko zabawialiśmy się w tę szaloną sesję fotograficzną na łonie natury, ni stąd ni zowąd podjechał tam na swoim hałaśliwym, szybkim quadzie Filip. Ten sam wyrostek, który niedawno pomógł nam przy sianie,  a który ogólnie jest dość z nami zaprzyjaźniony i odwiedza nas często, aby wymądrzać się i droczyć z nami.
I oto tamtego popołudnia ujrzał szacowną, stateczną dotąd gospodynię podskakującą na łące niczym koza, co to się szaleju objadła! Gospodyni na jego widok w okamgnieniu zniknął szampański nastrój, pęknąwszy jak delikatna, tęczowa bańka mydlana. Najchętniej by się gdzieś schowała. Jednak skoszona łąka nie dawała teraz żadnego schronienia i trwała pogrążona w swych pogodnych poszumach i wirowaniach rozgrzanego upałem powietrza.
Tymczasem Cezary zupełnie nie straciwszy rezonu, jak gdyby nigdy nic kontynuował fotografowanie i w dalszym ciągu zachęcał gospodynię do zmiany póz i ruchu.

- Filip, przyjedź potem! – rzekł do młodzieńca, który z otwartą ze zdziwienia buzią i, jak mi sie zdawało, z nieco kpiarskim wyrazem twarzy obserwował zaskakującą dla siebie scenkę.
- Teraz chcę zrobić żonie jeszcze parę zdjęć, póki jest dobre światło! – oznajmił jeszcze Cezary zdecydowanym głosem, po czym nie zwracając już na tamtego uwagi zawołał tonem zawodowego fotografa:
- Oleńko! Podejdź do słoneczników. Tam powinny wyjść fajne ujęcia!


   Przemogłam zatem swoje idiotyczne zawstydzenie i już bez większego entuzjazmu dałam się namówić na kolejne zdjęcia. Dla mnie, niestety, magia tamtego sierpniowego, szalonego popołudnia zniknęła bezpowrotnie. I czułam się teraz jak nieco śmieszna, egzaltowana, starsza pani z lekką nadwagą, której zachciało się nagle poudawać elfa.

   Wieczorem tego dnia siedzieliśmy sobie z mężem na ławeczce w ogrodzie. Było spokojnie i cicho a nadciągający chłód sprawił, że kury poszły wcześniej niż zwykle spać. My zaś mieliśmy trochę czasu dla siebie.
Cezary, widząc że mi zimno przytulił mnie i pocałował serdecznie.

- Powinnaś Oluniu częściej wpadać na takie, jak dzisiaj pomysły – rzekł ciepłym, rozmarzonym głosem.
- Pamiętasz jak w Australii lubiliśmy fotografować się w przeróżnych miejscach i sytuacjach? A poza tym na pewno masz jeszcze kilka ładnych sukienek – szepnął mi do ucha czule mój równie jak ja zmarznięty małżonek.
- Jakieś sukienki by się znalazły – odrzekłam – Tylko nie wiem, czy bym się w nie teraz zmieściła! – dodałam z przekąsem, dobrze zdając sobie sprawę, iż na pysznym, polskim jedzeniu przybrałam zanadto tu i ówdzie.

- Czas się za siebie wziąć – westchnął Cezary – Mój brzuch też mi już przeszkadza! - Trzeba nam porzucić chrupiący chlebek ze smalczykiem na rzecz pomidorów, kapusty i kabaczków.
- Ale póki co, chodźmy do domu na gorącą herbatę i na kieliszek czerwonego wina – rzekłam kusząco, podnosząc się z ławki.
- Bardzo chętnie! A czy ostał się jeszcze chociaż kawałeczek tego pysznego ciasta ze śliwkami, które ostatnio piekłaś? – zapytał mój niepoprawny łakomczuch, wędrując za mną do domu w szybko zapadających ciemnościach.
- Jest go całkiem sporo – zaśmiałam się – Ja zaparzę herbatę a ty w tym czasie skopiujesz zdjęcia z aparatu na komputer. A potem sobie razem pooglądamy. Dobrze?
- Dobrze Oleńko! Bardzo jestem ciekawy, jak wyszły – odrzekł Cezary, po czym przywoławszy Zuzię, która lubi ostatnio spać w domu, zamknął za nami drzwi.



Podczas oglądania fotografii z łąkowej sesji z bólem serca dostrzegłam, że choćbym nie wiem jak chciała i tak już nastu lat mieć nie będę.
- A tak bym chciała jeszcze dobrze wyglądać! - westchnęłam, spoglądając z nadzieją na mężczyznę mego życia i naiwnie oczekując od niego czegoś w rodzaju:
- Dla mnie zawsze jesteś piękna!
lub
-Dziesięć lat temu też tak marudziłaś a dzisiaj, ogladając stare zdjęcia nadziwić się nie możesz jak młodo i szczupło wtedy wyglądałaś!


Jednak Cezary, opychając się kolejną porcją ciasta ze śliwkami mruknął tylko z bezwzględną szczerością:
- To się odchudź!

- Wiśta wio! Łatwo powiedzieć! - parsknęłam i zerkajac z zazdrością na jedzącego z wielkim smakiem męża i ja, pewnie z rozpaczy, dołożyłam sobie malutki kawałeczek słodkiego wypieku.



Post scriptum

    Do dzisiaj boli mnie pięta po owych skokach na łące. Cóż, nie w moim wieku już chyba takie kozie brykania. A co z Filipem? Otóż odwiedza nas nadal i wydaje mi się, że o dziwo, jego sympatia dla dziwacznych Australijczyków wzrosła. Hmm...Ciekawe dlaczego?!


57 komentarzy:

  1. Wiesz, Olenko, wlasnie takie spontaniczne szalenstwa najlepiej okreslaja Twoj, Wasz wiek, ktory nijak sie ma do tego metrykowego. Bo przeciez dorosli ludzie nie hopsaja po lace ot tak, w dzien i bez powodu.
    Kiedy bylam mala, zawsze musialam miec sukienki "krecace" i na pewno bylabym wniebowzieta, gdybym tak mogla pokrecic sukienka taka jak Twoja "do samych paznokci". Czy tak zachowuja sie matrony? Tylko ludzie mlodzi duchem pozwalaja sobie na szalenstwa, ktore czynia szczesliwymi. Nie ma sie czego wstydzic, trzeba bylo porwac Filipka w tany i pokazac mu, ze do szczescia tak niewiele potrzeba.
    Hopsajcie, Kangurki, poki jeszcze stawy na to pozwalaja...
    Buziaczki

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo ciekawa byłam Waszych reakcji na ten mój post. Bo to, co widać powyżej moze być uznane za nieco ekshibicjonistyczne i śmiałe a poza tym pewnie i kontrowersyjne odsłonięcie się. Dlatego cieszę się Panterko, że tak pozytywnie zareagowałaś i sama być chętnie poskakała na łące.Człowiekowi tak niewiele czasem potrzeba do szczęścia - ot czuć sie dobrze we własnej skórze i widzieć miłość oraz odcień podziwu w oczach najbliższych.
      I nie zszarzeć. Nie wpędzić sie na zawsze w jakieś koleiny steteotypów i ograniczeń. Żyć, póki się da!
      Żyjmy zatem i chwytajmy chwilę. Niech takie sierpniowe, magiczne stany nawiedzają nas i przeistaczaja choć na moment w zwariowane motyle.
      Serdecznie ściskam!:-)

      Usuń
  2. A, przepraszam bardzo, co to znaczy
    "w moim wieku"????
    Bo ja starsza jestem od Ciebie, kóz nie mam,
    a brykam stale i to bez żadnych skrupułów ;D

    I powiem Ci, Olu, więcej: największej magii dostarcza nam pełna akceptacja siebie,
    bo wtedy dobrze czujemy się we własnej skórze
    i "to widać, to słychać, to czuć"...
    Jesteś jedyna i niepowtarzalna właśnie taka, jaka jesteś.

    Sesja fantastyczna, bo taka właśnie jest modelka!
    Reakcja Cezarego też fantastyczna ;)

    Napisałam kiedyś wiersz, który dedykuję teraz
    właśnie Wam, zwariowanym dzieści-latkom :)


    zawsze chciałam być starsza
    teraz jestem
    już wiem czego nie chcę i czuję
    dokąd warto biec
    odróżniam dotyk pełnych słów
    od dźwięku pustych obietnic
    znam cenę wyróżnienia

    wino spokojniej uderza do głowy
    ale mocniej
    fale płyną wolniej, docierają głębiej
    wciąż jeszcze pozwalam
    na ujęcia z bliska
    by potem dojrzeć wszystko
    z pewnego oddalenia

    gdy jest osiem guzików
    na ogół rozpinam trzy
    na czworo drzwi
    lekko uchylam jedne
    nie mówię nie, nie mówię tak,
    wiem, nie wiem, potem, tu i tam
    kiedyś, być może, zresztą

    z resztą będziesz musiał
    poradzić sobie sam...

    (Mar Canela)


    Zatem, Oleńko, tańcz, skacz, szalej
    i na nic nie zważaj.
    Niech wiruje Twoja sukienka!
    Bo jak nie teraz, to kiedy?

    A z resztą poradzi sobie Cezary :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Pewnie Cezaremu będzie coraz trudniej poradzic sobie teraz z tą resztą!:-)
      Bo we mnie jest niesamowita mieszanka spokoju i statecznosci z dziecięcym rozbrykaniem i chęcią zupełnej swobody. Mieszanka smiałości z niesmiałością. Na szczęście jestesmy z mężem w wielu rzeczach do siebie podobni. Nikt nikogo za spontanicznosć nie beszta i tylko wspieramy sie w nowych, zwariowanych pomysłach.
      I to prawda - najwiekszej magii dostarcza nam akceptacja samych siebie.Kiedy zdarza mi sie odczuć to w pełni jestem po prostu szczęsliwa. I tak, jak piszesz w swym cudnym wierszu - do tego dojrzewa sie z latami.Zmieniamy się, ale jak wino - tylko na lepsze! Więcej sie na pewno z wiekiem rozumie.I wie się, co jest naprawdę ważne a co przelotne i mało znaczące.
      Chcę sie umieć cieszyć życiem i widzieć w nim tyle kolorów, ile sie da.Bo radosc też jest teraz inna - pełniejsza, wielowarstwowa i wieloodcieniowa - jak stary witraż.Malujmy zatem ten witraż własnymi myslami, działaniami i marzeniami. I nie bójmy się nabierać smiałych barw ze swej palety codziennosci.
      Ach, Mar - ściskam Cię mocno za to zrozumienie i ciepło, które mi zawsze tak szczodrze dajesz!:-))

      Usuń
  3. A wiesz, Olu, że ja często opowiadam mężowi o moich blogowych znajomościach, i kiedy zdarza nam się przejeżdżać dynowską drogą, obok drogowskazu Kosztowa, często pyta mnie, a co tam u Australijczyków? nowi mieszkańcy, a zwłaszcza tacy z miasta, zazwyczaj wzbudzają ciekawość u tubylców, czasami podśmiechy, podżarty, i masz rację, wszystko dobrze, dopóki nas nie krzywdzi; ślicznie Ci w tych modrościach;
    serdeczności ślę za San.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A wiesz Marysiu, do nas wcale nie skręca się w tę drogę przy drogowskazie do Kosztowej a w tę, która wiedzie przez przedmieście Dubieckie na Drohobyczkę.Bo Kosztowa jest bardzo rozległa z powodu gór i dolin a my mieszkamy tuż przy granicy z Drohobyczką.Jak byś chciała kiedyś tu wpaść, to odezwij sie na pocztę. Jakos się umówimy!:-)
      A co do krzywdy, wyrządzanej czasem przez ludzi z powodu czystej złosliwości czy też zazdrosci, to niestety, doświadczyłam już tego tutaj i wiem, jak to boli i jak ta krzywda zabiera na jakis czas poczucie bezpiecznego osiedlenia w sielskiej krainie szczęsliwosci. Oby nigdy więcej nie dosiegły nas żadne złosliwe żądłaludzkiej obmowy!
      Ściskam Cie serdecznie Marysiu i dziękuję za dobre słowo!:-))

      Usuń
  4. Olgo , rusałka z Ciebie niesamowita :)
    Podoba mi się , że tak spacerujecie z kozami , też bym tak robiła , ja spaceruję z kurą moją arakuanką , łazi za mną wszędzie do sklepu też by poszła , tylko co by ludzie powiedzieli ?
    Macie wspaniałe życie , blisko przyrody , choć wiem że i zarazem ciężkie , zawsze się będę dziwić , że z tak pięknej Australii , żeście tu przybyli.
    Uściski Olgo ślę serdecznie :)))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dla mnie tez ta chwila rusałkowatosci byłą niezwykła! I że odwazyłam sie tutaj pokazać te zdjęcia, to naprawdę wymagało ode mnie dużej odwagi i samoakceptacji.
      Och, Ilonko! W Australii też potrafi być ciężko.Wszędzie trzeba pracować by jakos zyć i wszędzie ma się lepsze i gorsze momenty. A ludzie spotykani na naszej drodze bywają rózni niezaleznie od położenia geograficznego.
      Dlatego też tak lubię kontakt ze zwierzętami.W nich jest sama prostota i szczerość. Gdy kochaja, to kochają z całego serca, odwdzieczając się za opiekę, za chwilę uwagi i pieszczoty wdzięcznoscią, wiernoscią i zaufaniem.
      Fajnie, że masz tak oswojoną kurę. Poznała sie na swej pani i wie, że przy Tobie piórko jej najmniejsze z ogona nie spadnie!
      Uśmiech zasyłam Ci serdeczny dziewczyno z mojego ukochanego Śląska!:-))

      Usuń
  5. Odpowiedzi
    1. Bardzo sie cieszę, że zdjęcia się podobają Olqo!
      Serdecznie Cię pozdrawiam i miłego wieczoru życzę!:-))

      Usuń
  6. Oj tam, lokalny folklor;)Życiem trzeba się cieszyć w każdym wieku i nie ma się czego wstydzić. Spontaniczność z lekką nutką wariacji:) A spacerów z kozami zazdroszę strasznie!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Witaj na tym blogu Weroniko! Pewnie, że w kazdym wieku trzeba sie w zyciu cieszyć. Czasem tylko cos tę radość zaćmiewa i na jakiś czas szarzejemy, kurczymy sie w sobie pod masą problemów i zmartwień. Ale potem,na szczęśćie, znowu rozkwitamy kolorami.Kozy uwielbiają spacery po lesie, nasz pies oraz my takoż!:-)

      Usuń
  7. Czlowiek nigdy nie jest za stary zeby byc dzieckiem.
    I co w tym zlego?
    Ja z moim mezem bedac na spacerze przechodzilismy obok placu zabaw dla dzieci, a ze byl juz wieczor i dzieci tam nie bylo to poszlismy na hustawki. W centrum miasta, wcale nie malego;) I nawet nikt nie zwrocil uwagi, a ludzi przechodzilo calkiem sporo. Owszem kilka osob zerknelo w nasza strone i na tym koniec.
    A my mielismy swietna zabawe.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. W mieście i to w tak duzym, jak twoje, jakos łatwiej jest nie zwracać uwagi na opinię publiczną. Zreszta w mieście jest sie wszędzie anonimowym, obcym, niezauwazalnym. I prawie nikogo nie obchodzi człowiek obok.To jest złę i dobre zarazem. Bo mozna byc sobą, ale jest się przeźroczystym dla innych. Tu na wsi każdy zna każdego i chce wiedzieć o nim jak najwięcej.
      Tym niemniej chcę zachować w sobie to dziecko jak najdłużej i umieć sie cieszyc drobnymi rzeczami.
      A propos placu zabaw, to żyjąc jeszcze w mieście też sie często hustałam albo kręciłam na karuzeli i nie przejmowałam sie niczym!:-)

      Usuń
  8. Witaj, przeczytałam jednym tchem, tak jakbym czytała o moim mężu i o mnie :)Tak trzymajcie. Ja, to jeszcze latam i zbieram zioła i kwiaty polne( dla sąsiadów to chwasty), więc możesz sobie wyobrazić, co o mnie gadają:)Pozdrawiam serdecznie Monika

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Witaj Anthony, pokrewna duszo na moim, naszym blogu! I ja zbieram zioła i kwiaty polne (poprzedni post jest m.in o tym).Fajnie, że nie dajecie sie z męzem wcisnąc w schematy i stereotypy. Życie jest jedno i trzeba je przezyc po swojemu a nie pod linijkę, prawda?
      I ja pozdrawiam Cie serdecznie!:-)

      Usuń
  9. Z Twoich komentarzy u mnie, zawsze "podejrzewałam", że jesteśmy jakoś do siebie podobne. Ten post mi to potwierdził. Z tą różnicą, że jesteś odważniejsza ode mnie, bo ja takie i różne inne sesje fotograficzne, przeżyłam tylko w wyobraźni ...
    Piękna sesja i świetny mąż!
    Ściskam bardzo serdecznie!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wyobraź sobie Magdo, że ja także wyczuwałam w nas obu jakieś podobieństwo. Nie potrafie nawet wyjaśnic na czym ono polega. Moze na podobnej wrażliwosci? Moze na jakimś smutku, noszonym głeboko w duszy? A może jeszcze na czymś głebszym i tak delikatnym, że aż nienazywalnym.
      Staram sie być odważna i przezwycięzać swoja niesmiałośc, dzikosć oraz neurotycznosć.A mnóstwo tego we mnie. Nie zawsze mi sie to udaje, ale jeśli juz mi sie uda, to czuję się wolna i euforyczna, jakbym na chwilę wyszłą z klatki, w która sama siebie wciskam.
      Mąż bardzo zadowolony z komplementu i dziękuje Ci serdecznie Magdo!Zawsze to miło przeczytac o sobie takie słowa. Cieszę sie, że sesja Ci sie podobała i że taka zabawa jest jednym z Twoich cichych marzeń.
      (A może spróbuj przezwycięzyc jakoś siebie i tez kiedys zaszalej? Czasem lęki i wyobrażenia tego, co może sie stać wyolbrzymiamy bez potrzeby, podcinając sobie skrzydła a rzeczywistość okazuje sie o wiele prostsza niż mysleliśmy.Już wiele razy sie o tym przekonałam!)
      Uściski ciepłe zasyłam Ci Magdo!:-)

      Usuń
  10. NIe sztuką szaleć gdy ma się lat dwadzieścia. Sztuką jest szaleć gdy ma się dużo, duzo więcej i jeszcze czerpać z tego przyjemność. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To prawda Basiu! Im jest sie starszym, tym więcej do tych szaleństw trzeba odwagi i umiejętności odgrzebania w sobie wewnętrznego dziecka wraz z jego prostotą i uśmiechem. Ale gdy sie juz do tego dziecka dotrze to czuje sie, że to jest właśnie najwazniejsze. To jest nasza prawda przyćmiona na chwilę przez lata, doświadczenia i przykre przezycia.
      Ale nic to wszystko! Póki zycie trwa wszystko jest przecież mozliwe i od nas w dużej mierze zależy!
      Pozdrawiam Cię serdecznie!:-)

      Usuń
  11. Ot, szałaputka po prostu, w kwiecistej roztańczonej podfruwajce. Ja się przytulam do drzew i sąsiedzi chyba się już przyzwyczaili.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jakie fajne słowo "szałaputka"! Nie znałam go! A do drzew też sie przytulam i czuję sie wtedy spokojnie i bezpiecznie!:-)

      Usuń
  12. Jaka piękna chabrowa dama:):) Cudności:):)Teraz jest czas na szaleństwa, własnie takie, jeszcze łapać to, co za chwilę przestanie nam być dane.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ojej! Jaskółko! Jakie sliczne miano "chabrowa dama"!Troszkę jak makowa panienka!
      Tak, wiem że teraz jeszcze mogę poszaleć, bo zdrowie dopisuje póki co i jeszcze się człowiekowi duzo chce. Jak długo to potrwa? Chciałabym by było tak w nieskończoność, ale czas robi przecież swoje.Jednak, gdy mieszka sie tak blisko natury, jak mnie jest to dane, to jest nadzieja, ze od tej natury bedę czerpać siły witalne.
      Ściskam Cię mocno!:-)

      Usuń
    2. To jeszcze koniecznie zimą orła wyklepać trzeba w śniegu:):)I zjechać na misce:):)Dzisiaj moczyłam łepetynę na deszczu szczęśliwa, że w końcu pada. Susza była niemiłosierna. Nie wzięłam parasola i nie założyłam kaptura.

      Usuń
    3. Jak przyjdzie zima to będziemy pamiętać o orle i misce. Te proste, dziecięce przyjemności są najcenniejsze i najfajniejsze. Nie chcemy sie ich wyzywać, póki mamy na takie zabawy ochotę.
      A co do suszy, to nadal nie pada, lecz wieje mocno. Czy to zapowiedź upragnionego deszczu? Czas pokaże.Zazdrościmy Ci deszczu Jaskółko i tego radosnego kontaktu z nim. Oby popadało zdrowo u nas i u Was, bo ziemia spragniona straszliwie.Moze tym razem i Podkarpacie będzie napojone?! Please!!!

      Usuń
  13. Jesteees szalonaaaa..:) Piękna sukienka Olga i piękna modelka..:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tylko bywam, Sznupciu kochana! Ale kiedy już uda mi sie zaszaleć,przełamac własne bariery i po prostu cieszyc sie zyciem, to jest to naprawde piekny, magiczny stan. Polecam Ci go z całęgo serca!:-)

      Usuń
  14. Olenko, cudna sesja zdjeciowa! Jestes niezwykla rusalka i pieknie wygladasz w tej niebieskiej sukience a Twoj osobisty fotograf oddal to co wtedy czulas. Takie wlasnie spontaniczne zdjecia, niepozowane na sile sa najfajniejsze.
    Wiesz, szkoda mi takich ludzi ktorzy zaszufladkowali sie i wszystko robia tak jak wypada, bo wiek juz nie ten albo co sasiesiedzi pomysla i moglabym mnozyc przyklady.
    Mysle, ze jestesmy juz na tyle dorosle i mozemy robic co chcemy. Ja ciagle mam zwariowane pomysly i na szczescie mojego p. tak jak Twojego Cezarego to nie dziwi.

    Usciski:)


    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dobry wieczór, kochana Ataner! A wiesz, że to po ujrzeniu Twoich slicznych, syrenich zdjęc w jeziorze Michigan nabrałam odwagi czy pokazać tu część swojej rusałkowej sesji fotograficznej?:-))
      I nie żałuję decyzji o pokazaniu tych śmiałych fotografii, bo okazuje się, że wiekszosc z nas pragnie takiej chwili szaleństwa i spontaniczności.Dowiedziałam sie z komentarzy, że nie jestem odbierana jako egzaltowana wariatka, ale jak pozytywnie zakręcona, odważna kobieta. Bardzo mnie to cieszy! Bo przecież możemy być syrenami, rusałkami, czarownicami czy po prostu zwyczajnie szczęśliwymi kobietami, jesli akceptujemy i lubimy siebie, swój los, jesli wciąz chce sie nam rozpościerać szeroko skrzydła oraz jak w Twoim i moim przypadku,posiadamy przy sobie wspierającyh nas partnerów.
      Ściskam Cię gorąco droga Ataner, wielu szalonych, radosnych i niezapomnianych chwil życząc Tobie oraz Twemu ukochanemu p.!:-))

      Usuń
    2. Ha, to ja moglam miec obiekcje czy pokazac moje zdjecia z nad jeziora, a nie Ty Olenko:)
      Uwazam, ze najwazniejsze jest to co w duszy nam gra, a nam gra i nasz wiek i to jak wygladamy (czy mamy mniej kilogramow, czy wiecej) nie ma znaczenia.
      Milo mi, ze moj post byl inspiracja dla Slicznej Rusaleczki.

      Buziaki serdeczne dla Was, i duzy cmok dla Zuzi:)

      Usuń
    3. Pewnie, ze to, co w duszy jest najwazniejsze, ale nie kazdy przeciez umie to dostrzec i docenić. Miło jest też podobać sie samej sobie i akceptować siebie taką, jaka sie jest.I ni bać się krytyki innych oraz tego najsurowszego sędziego - czyli naszego wewnętrznego "ja", co to najlepiej potrafi nie raz skrzydła podcinać.
      Odtąd już zawsze, gdy wspomnę sobie Ciebie, pomyślę - piekna, odważna, bliska sercu Syrenka z turkusowego jeziora Michigan!:-))
      Ola - Rusałka z podkarpackiej łąki!***

      Usuń
    4. Olu, to nie nasze wewnetrze "ja" nas ogranicza. Ograniczaja nas ludzie, ich spojrzejnia, krytyka ktorej sie troszke boimy - ale dlaczego?!
      Dlatego, ze kochamy zycie, swiat ktory nas otacza, dlatego, ze nie zyczymy innym zle, ze jestesmy szczesliwe i chcemy sie tym szczesciem dzielic, ze nie narzekamy (bo, wszyscy narzekaja).
      Pieknym przykladem jest to, jak zachecilas Cezarego do zrobienia tej sesji zdjeciowej - usmiech, milosc w oczach i co wiecej potrzeba - to jest wlasne to, co maja Ci ktorzy sie kochaja.

      Rusalko z Pogorza Dynowskiego tez jestes mi bardzo bliska - i Ty o tym Wiesz:)


      Usuń
    5. Myślę Ataner kochana, że obie czujemy podobnie i ciągnie nas do siebie. A ta odległośc między nami nic nie znaczy, bo sercami jestesmy blisko jak siostry!:-))

      Usuń
  15. Olga i Cezary! Ja Was po prostu kocham!
    Jesteście cudowni i bron was boże, abyście się zmieniali i przystosowywali do panującego świata!
    Serdeczności Wam przesyłam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Och, dzięki Dorotko za taką cudną deklarację!:-)Nie chcemy sie zmieniać! Nawet nie umielibyśmy. Zresztą w naszym wieku już chyba wolno być sobą i nie bać się surowej oceny.Życie jest jedno a więc pijmy je aż do zawrotu głowy. I wszystkim tego samego życzymy, bo strach przed tym co inni powiedzą potrafi zabic w ludziach radosć życia, spontanicznośc i młodosć. Nie i jeszcze raz nie!:-))

      Usuń
  16. Jestescie wariaci! Jestescie zakreceni i pokreceni. Jestescie jeszcze mlodzi wiekiem nie mowiac o wieku ducha. Jestescie na wlasciwym miejscu. Jestescie razem, czasem zmeczeni ale nadal zmeczeni szczesliwie. A ludzie. Zawsze beda gadali, to ich rola: stac z boku i sie przygladac (i sie uczyc: przyjmowac lub odrzucac wzorce innych). Inny jest zawsze inny ale nie znaczy ani lepszy ani gorszy ale wlasnie INNY. Czasem innosc przyciaga a innym razem budzi strach, niezrozumienie. Najwazniejsi w tym wszystkim jestescie Wy i to co czujecie. Jesli to w czastce chocby jest spelnieniem jakiegos marzenia to juz sukces i powod do radosci. No i jestescie u siebie i na swoim!
    Na koniec: suknia jest czadowo australijska a jej zawartosc jakas taka slowianska :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Świetne okreslenie! Czadowo australijska suknia!Naprawdę fajnie to brzmi, Echo!:-))
      Specjalnie patrzyłam wtedy na metkę kupujac, czy przypadkiem nie "made in China"! Ale nie! Australijska i mająca mi sie z Australią własnie kojarzyć. Z jej wolnością, przetrzenią, kolorytem oceanu i nieba.
      Jestesmy wariaci, to prawda! Słowianie z domieszką australijskiej wolności i hartu ducha. Niech nam to wariactwo trwa jak najdłużej, bo ono właśnie utrzymuje nas przy zyciu, wierze w nas i w ludzi, nieustannym poszukiwaniu róznych odmian szczęścia i spełnienia.
      Tak mysle, ze Filip jest trochę podobny do nas duchem. Jeszcze nie zdązył skapcanieć. Jeszcze mu sie gęba do życia i jego nowości smieje.To nie dziwota, że mu Australijczycy jakos przypasowali.A z innymi tubylcami bywa róznie. Niektórzy przyjmuja nas bardzo pozytywnie i czujemy, ze to jest szczere. Inni udają, ze niby wszystko jest OK a za plecami obmawiają. Łatki dziwaczne przylepiają i niestworzone historie wymyslają. Ale ludziska sie nudzą i potrzebują jakis nowych tematów do dyskusji przypłotowych i pokościelnych.Trzeba sie z tym pogodzić.I już.
      A odchudzić sie swoją droga to bym jeszcze chciała, bo w szafie wisi jeszcze kilka fajnych, czadowych kiecek.Tyle, ze trudno mi teraz schudnąc, bo jak człowiek tak ciezko haruje, to mu sie wciąż jeść chce i koło sie zamyka!
      Ach, najwazniejsze, że zdrowie wciaz jest. Bez niego byłaby kicha!
      A więc wciąz żagle łopocą! Płyniemy!
      (Bardzo lubię Twoje komentarze Echo, wiesz? Nietuzinkowe, wnikliwe i po prostu ciekawe!Dzięki serdeczne!:-))

      Usuń
  17. A ja wiem kto to jest Echo , ha:)))) I nie powiem:) moze Echo kiedys zdradzi kim jest:))))
    I tak sobie mysle, ze Ty Olu tez wiesz.


    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I ja sie tego rzecz jasna, domyślam droga Ataner!:-)) Ale lubię tę nutkę tajemniczosci u naszego drogiego Echa. Fajna i pełna fantazji z niej dziewczyna!I niech tak trzyma! A my razem z nią:-)

      Usuń
  18. Jestem, tak jak obiecałam.
    Dlaczego myślałam, że masz ciemniejsze włosy ?
    Jesteś mistrzynią w zestawianiu szamba i nimfy. To tak na marginesie.
    Moja uwaga, może błędna:
    - Od kiedy Nimfy noszą chodaczki?
    Sadziłam, że wyłaniają się z mgły na bosaka, boso.

    To o czym piszesz budzi także moje obawy. Nigdy nie mieszkałam na wsi i nie lubię zainteresowania moja osobą. W mieście jest się anonimowym, a na wsi zawsze coś zauważą, usłyszą, podadzą dalej. Tego właśnie się boję.
    Z drugiej strony zauważą i pomogą w razie potrzeby i to jest wspaniałe.
    Na spotkanie z Tobą też założę sukienkę- nawet wiem-którą. Ktoś mi powiedział, widząc mnie w niej
    -Nimfa w bieli, wyłoniła się z kwiatów.

    Zatańczyć czas !
    Serdeczności

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Myslałas, ze mam ciemniejsze włosy, bo na moim zdjęciu profilowym takie widać. Z natury jestem rudzielcem, ale mi od słonca włosy bardzo zjaśniały. Ostatnio też posiwiały, wiec je sobie dodatkowo rozjasniłam jakimś ekologicznym specyfikiem bez amoniaku.
      Chodaczki-klapeczki sa najwygodniejszym obuwiem, jakie kiedykolwiek na sobie miałam. a łaka po skoszeniu ma bardzo ostre, krótkie źdźbła trawy. Nimfa pokaleczyłaby sobie stópki, tancząc na niej boso!:-)
      Rozumiem w pełni te Twoje zastrzeżenia, co do utraty anonimowosci na wsi. Tak jest w istocie, ale nie ma co sie tym przejmować, jak się mieszka na takim uboczu jak my. Wprawdzie ubocze mogłoby być jeszcze większe - wówczas w ogóle bylibyśmy niewidoczni i nie tak czsto odwiedzani przez przejeżdżajacych czy przechodzacych obok sąsiadów.Ale to przecież przeważnie miłe odwiedziny!
      czekam na Twoje pojawienie się Nimfo w tej cudnej, białej sukni, o której piszesz. I pełna jestem ciekawości jak to będzie, gdy sie wreszcie spotkamy (od prawie roku to spotkanie planujemy przeciez!!!).
      Tanczmy i radujmy sie tym latem, póki trwa, doceniajac jego urodę i ciepło!
      Całusy zasyłam!:-))

      Usuń
    2. O przepraszam- od jakiego roku ?
      W tej głuszy w Kosztowej zegar szybciej bije ?

      Usuń
    3. Bezczasowo zazwyczaj tu żyję. Nie wiem często jaki jest dzień tygodnia, o dacie nawet nie wspominając. Moze mi sie więc rok z pół rokiem mylić!:-))

      Usuń
  19. Olga kocham takie sukienki !!! miałam kilka takich cudeniek w odległej młodości.Pamiętam jak w szkole budziłam zazdrość tymi kieckami :)
    teraz mi z nimi nie po drodze, bo ani do obory ani do samochodu ich nie założę.
    Od zawsze miałam w głębokim poważaniu opinię o mojej skromnej osobie. Nie raz moja mama suszyła mi głowę - " zmień się trochę żeby ludzie nie gadali", zawsze odpowiadałam to samo " a co mnie ludzie obchodzą".
    bardzo niepokorna dusza za mnie, ale tylko tak potrafię żyć.
    I bardzo lubię " najeść się szaleju" i żyć pełną piersią:))
    buziaki piękna nimfo :***

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I ja od zawsze uwielbiałam takie sukienki. Styl hippisowski, lub a la Marynia Połaniecka to jest to, co Rusałki podkarpackie kochają. A że nie mają okazji tak tutaj paradowac, to juz inna kwestia. Trzeba sobie czasem zainscenizować samemu takie parady wobec tego i urozmaicić codziennosć.Póki w zielone gramy, póki do reszty z sił nie opadłysmy a marudzeni nie zrobiło z nas przedwcześnie staruszek - szalejmy Artambrozjo i łapmy we włosy blaski!:-))
      Za buziaki pieknie dziękuję i odbuziaczowuję z ogromną serdecznoscią dla pokrewnej duszy!:-))

      Usuń
  20. ...tańcz, szalej, delektuj się życiem...w sukience lub bez:)
    Życie jest krótkie, zbyt...
    Serdeczności:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ocho, jak to zabrzmiało, w sukience lub bez sukienki!:-) Śmiałe to wyzwanie, ale przeciez blizsze jeszcze natury!
      Życie jest pełne przeróznych odcieni. Rozjasniajmy zatem szarosci dnia barwami nie chcącej sie nigdy zestarzeć duszy!I bądźmy blisko duchem i ciałem naszych łak i wzruszeń serdecznych.
      ściskam gorąco!:-)

      Usuń
  21. Piękne te zdjęcia, sukienka doczekała się w końcu swojego wielkiego dnia :) Wasz młody sąsiad był z pewnością zdziwiony Twoim brykaniem po łące, ale skoro nadal do Was przychodzi, to uznał widocznie, że w tym domu trzeba być na wszystko przygotowanym ;)
    Nawet na leżaki w ogrodzie i spacery z kozami ;)

    Tłamsimy to nasze wewnętrzne dziecko, ale ono i tak potrafi się pokazać i to chyba dobrze? Ostatnio też zaskoczyłam siebie swoim zachowaniem, stojąc w morzu, pozując do zdjęć z "dzióbkami" - a co, nie wolno? ;) czy też biegając boso po deszczu, nieważne, że po ulicy pełnej obcych bakterii ;) A jakie ciepłe stopy potem miałam...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mysle, ze Filipowi potrzeba troche rozrywki i niesztampowości w tym wiejskim poukładaniu, tradycyjnym podejsciu do obowiązków i obowiązujacyh norm i zachowań.

      Tak, czas był juz najwyzszy na wyciągniecie sukienki z szafy, bo jeśli nie teraz, to kiedy?!
      Czasem zupełnie niepotrzebnie same wtłaczamy sie w jakis schemat, w przyciasne ramy, kierując sie przy tym cudzą opinią, własnymi lękami i silnymi kompleksami. A tyle radosci potrafi dać bycie sobą - wolnym, spontanicznym i nieokiełznanym człowiekiem umiejącym cieszyc sie życiem i nie bojacym sie tego okazać.
      Bieganie po deszczu też uwielbiam - kojarzy mi sie to z beztroskim, dobrym dzieciństwem u boku kochanej mamy, która nie raz razem ze mną po deszczu brykała, śmiejac się zaraźliwie i ciesząc sie tą piękną chwilą.
      Droga Lidko! Nie tłamśmy więc tego dziecka w sobie, póki ono tam wewnątrz nas ciągle jeszcze jest i domaga sie wypuszczenia na wolność!Potem zostaja wspaniałe wspomnienia!:-))

      Usuń
    2. Niech się chłopak uczy, że nie wszyscy są tacy sami ;)

      Tak, wspomnienia zostają, czasem zdjęcia, jak już się te lęki i kompleksy pokona ...

      Usuń
    3. No własnie - każde doświadczenie jest wazne dla takiego młodego chłopaka. A dla nas jak najwiecej odwagi i dobrych wspomnień!:-))

      Usuń
  22. Bo w końcu pokazałaś jakiś pazur,oj nie znamy Ci Oleńko.

    OdpowiedzUsuń
  23. Ciekawy artykuł. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń

Serdecznie dziękujemy za Wasze opinie i refleksje!

Etykiety

Aborygeni afirmacja życia agrest apel apel o pomoc asymilacja Australia autoanaliza bajka bal ballada baśń Beksińscy Bieszczady blackout bliskość blog blogi bór cenzura Cesarzowa Ki Cezary chleb choroba ciastka czarny bez czas czerwiec człowieczeństwo człowiek czułość Dersu Uzała deszcz dieta dobro dom dorosłość drama drama koreańska drewno droga drzewa trawiaste Dubiecko Dwernik Kamień dwudziestolecie międzywojenne dystopia dzieciństwo dzikie bzy ekologia elektryczność erotyk eutanazja fajka fantazja film flash mob fotografie fotoreportaż glebogryzarka głodówka głód gospodarstwo goście góry Góry Flindersa grass tree grill grudzień grzyby Gwiazdka historia historie wędrujące horror humor humoreska idealizm ideologia II wojna światowa informacja inność inspiracja internet jabłka Jacuś Jacuś. gospodarstwo Jacuś. lato jajka Jane Eyre Jawornik Polski jesień jesień życia kalina Kanada kanały kangury kastracja kiełbasa klimat klimatyzm koala kobieta koguty kolędy komputer komunikacja konfitury konflikt koniec świata konkurs konstrukcja kosmos kot koziołek kozy Kraków Kresy kryminał kryzys książka kuchnia kulinaria kury kwiaty kwiecień las lato legenda lęk lipa lipiec lis listopad literatura los ludzie luty łąka maciejka macierzyństwo magia maj malarstwo maliny mantry marzenie maska metafora mgła miasteczko odnalezionych myśli Michael Jackson Mikołaj miłość Misia mit młodość moda mróz mróż muzyka muzyka filmowa nadzieja nalewki nałóg natura niebezpieczeństwo niezapominajki noc nowoczesność Nowy Rok obyczaje ocean odchudzanie odpowiedzialność odrodzenie ogrody ogród ojczyzna opowiadanie opowiastka opowieść Orzeszkowa osa Osiecka owoce pamięć pandemia Panna Róża park pasja patriotyzm pejzaż pierniki pies pieski pieśni pieśń piękno piosenka piosenki pisanie płot początek podróż poezja pogoda Pogórze Dynowskie polityka Polska pomidory pomysł poprawność polityczna porady postęp pożar praca prawda prezent protest protesty przedwiośnie przedzimie przemijanie Przemyśl przepis przetrwanie przetwory przeznaczenie przygoda przyjaźń przyroda psy psychologia ptaki radość recenzja refleksja relatywizm remont repatriacja reportaż rezerwat Riverland rodzina rok rośliny rower rozmowa rozrywka rozum rymowanka rzeka samotność San sarny sąsiedzi sens życia siano sierpień silna wola siła skróty słońce słowa słowa piosenki słowianie smutek solidarność South Australia spacer spiżarnia spokój spontaniczność spotkanie stado starość strych susza susza. upał szadź szczerość szczęście szerszeń śmiech śmierć śnieg świat święta świt tajemnica tekst piosenki teksty piosenek tęsknota tragikomedia trauma truskawki uczucia Ukraina upał urodziny uśmiech warzywnik wędrówka wędrówki węgiel wiatr wierność wiersz wierszyk wieś wigilia Wilsons Promontory wino wiosna wiosnaekologia wirus woda wojna wolność Wołyń wrażliwość wrotycz wrzesień wschód słońca wspomnienia wspomnienie współczesność Wszechświat wychowanie wycieczka wypadki wypalanie traw zabawa zabawa blogowa zachód słońca zapasy zaproszenie zbiory zdjęcia zdrowie zielarstwo zielononóżki zielononóżki kuropatwiane zima zioła zmiany zupa Zuzia zwierzęta zwyczaje żart życie życzenia Żydzi żywokost