Banda czworga i inne atrakcje zimowej pory…

 

 

   Z każdym dniem coraz zimniej, coraz bielej na Pogórzu. Dzisiaj rano było na termometrze minus dziewięć a wkrótce ma się na nim pojawić nawet dwadzieścia ( a nie zdziwię się jak i więcej) kresek poniżej zera. Ale nic to! Nie takie zimy się tu przecież przechodziło. Nie takie mrozy pamięta się z dzieciństwa. Zima z 2010 a potem 2012 roku jak dotąd pokazała nam tu swoje najchłodniejsze i najbardziej śnieżne oblicze. I to z tamtego okresu posiadamy w swym archiwum najpiękniejsze zdjęcia. Liczymy zatem, że i w tym roku uda nam się uwiecznić parę ładnych widoczków, zachwycających dziewiczą bielą i skrzeniem diamentów pośród bezludnych pól.

 

   A co do zimowych wspomnień z dzieciństwa…Ach, jak cudnie było podczas ferii móc bawić się całymi dniami na dworze razem z bandą innych dzieciaków, nie zważając na zamarznięte gluty wiszące z nosa, na przemoknięte spodnie, na skorupę z lodu i śniegu na kurtce zbielałej od tarzania się w śnieżnym puchu i od radosnych w nim wywrotek. A pod wieczór wracać do domu z czerwonym kicholkiem oraz niemal odmrożonymi palcami u nóg i wiedzieć, że kochana mama pomoże ściągnąć wilgotne rajtuzy, naleje chłodnej wody do miednicy i będzie przekonywać byśmy choć parę minut potrzymali tam przemarznięte stopy, gdyż dobrze im to zrobi na rozgrzanie. Och, jak to bolało, gdy krew znowu zaczynała krążyć w stopach a zimna woda zdawała się być prawie wrzątkiem. Mama odgarniała przepocone włosy z dziecięcego czoła, podawała bawełnianą chusteczkę do wysmarkania  a potem całowała serdecznie w płonące od ciepła kuchennego policzki oraz w czerwony czubek nosa. No i najważniejsze! Stawiała przed małym człowieczkiem talerz przepysznego, gorącego krupniku. I jeszcze smażyła ulubione słodkie placki z jabłkami na deser. W telewizji zaczynała się właśnie wesoła dobranocka z Jackiem i Agatką, gąską Balbinką, Reksiem, Bolkiem i Lolkiem albo kotem Filemonem. Oczy same przymykały się do snu…A przemoknięte ubrania suszyły się na sznurkach w łazience tuż nad kaloryferem aby być gotowe na dzień następny. Bo nazajutrz, ledwie zjadłszy zacierkę na mleku albo po prostu pajdę chleba z masłem smarowało się świeczką płozy sanek i znowu gnało do zabawy. Czekały wszak osiedlowe górki i ślizgawki, pokrywały się świeżą bielą tajemne chaszcze i kryjówki. Czekały kolejne bałwany do ulepienia i igloo do zbudowania. Tymczasem  koleżanki już miały nowe pomysły na szaleńcze harce albo odgrywanie scenek z ukochanych, zimowych baśni: „Królowej Śniegu”, „Dziewczynki z zapałkami”, „Baśni o dwunastu miesiącach”…

 

   Dzisiaj dużą radość sprawiają nam obserwacje zimowych zabaw naszych psiaków – zwariowanej bandy czworga. Śnieg zdecydowanie jest ich ukochanym żywiołem i cieszyć się nim mogą nieomal w nieskończoność: tarzać się, kopać w nim łapami i nosami, zjadać go ze smakiem a potem przewracać się i podgryzać wzajemnie, biec przed siebie poprzez śnieżne połaci ginąc wśród zasp, przeskakując je, kopiąc w nich tunele. Jedynym minusem podczas takich mrozów zdaje się zamarzanie śniegu między palcami ich łap. Zatem wracają do domu nieraz tylko po to by wyjąć sobie grudki lodu z łapek, odtajać trochę i zdrzemnąć się chwilę a potem po raz już nie wiadomo który biec na podwórko by znów cieszyć się tą wspaniałą bielą. Jedenastoletnia już prawie Zuzia jest prowodyrką i inicjatorką wszelkich zabaw. Absolutnie nie znać po niej wieku. Czasem mi się zdaje, iż więcej w niej beztroskiego szczeniaka niż w pozostałych psiakach razem wziętych.

 

 

  Mnie również cieszy ten śnieg na podwórku (choć oczywiście łączy się on z codziennym odśnieżaniem, które jednak staram się traktować jako pożyteczną gimnastykę). Ważne jest, iż psy nareszcie nie wnoszą błota do domu a ja mam zdecydowanie mniej sprzątania i odkurzania. No i te widoki za oknem! Jakaż to radość dla oczu i serca!

   Nocami, gdy wypuszczam psiaki do ogrodu podziwiać mogę ogromne płatki śniegu tańczące w świetle księżyca albo lampy nad gankiem. Szybko jednak zamykam drzwi, bo mroźne powietrze momentalnie wdziera się do domu a ten huncwot - wiatr tylko czeka by nawiać jak najwięcej śniegu do przedpokoju. Zmarznięta czym prędzej wracam pod ciepłą kołdrę ze świadomością, iż za kilkanaście minut znowu będę musiała wstać, żeby wpuścić do domu oblepione śniegiem psiska i każde z nich wytrzeć przynajmniej powierzchownie, bo inaczej psi pokój pokryłby się rozlewiskami i kałużami utworzonymi z roztopionego śniegu, opadającego z futer moich piesków polarnych. Potem długo kokoszę się jeszcze w pościeli i nie potrafię usnąć. Wsłuchuję się w chichotliwe poświsty zawiei, w nocne szmery otulonego śniegiem domu, w mroźny oddech zimowej rzeczywistości. Coś mi się tam w głowie wzdycha i  szepcze, coś mi się wspomina i plącze a w końcu nie wiadomo kiedy i jak noc ogarnia mnie dobrotliwym ukojeniem i powierza objęciom zimowego snu...

   Za dnia coraz częściej pojawia się na niebie przyjazne słońce, które w try miga odgoniwszy poranne, kłębiaste chmury ukazuje cud lazuru nieba. Ach, ten lazur! On chyba nigdy nie przestanie zachwycać, zwłaszcza w zetknięciu z bielą śniegu i czernią gałęzi drzew. Chce się wówczas iść i iść przed siebie, wpatrując się w urodę pejzaży rozciągających się dookoła, w czapy śniegowe na dachach domów, na budach i pniach, w czerwone owoce kalin, ciemnofioletowe tarniny i czarne jagody ligustru do teraz wiszące jeszcze na niektórych krzewach. Uwijają się wokół nich chmary głodnych ptasząt. Sikorki, zięby i sójki kłębią się też przy karmniku, do którego Cezary codziennie dosypuje prosa albo słoneczniku. Dawno już ich tyle nie widziałam, ale też dawno takiej prawdziwej zimy nie było…

 

   Coraz większy chłód na zewnątrz oznacza, iż coraz dłużej pali się w piecach kuchennym i c.o., coraz więcej warstw ubrań wdziewa się siebie, coraz bardziej lubi się zajadać gorące zupy i popijać rozgrzewające herbatki. Dużym powodzeniem cieszą się wszelkie powidła, dżemy i konfitury a także chrupkie plasterki jabłek, suszonych pracowicie w miesiącach jesiennych. Gdzieś tam w zamysłach pojawiać się już zaczyna plan na jakąś zdrowotno-odchudzającą dietkę, bo tłuszczyku przybyło człowiekowi tu i ówdzie a do tego znacznie mniej sprawny sam sobie się zdaje, no  i wiek zaczyna wyraźniej przypominać o sobie. Z drugiej jednak strony wystarczy, że znowu słońce mocniej zaświeci a nie bacząc na jakiekolwiek złe humory,  bóle i skrzypienia zardzewiałych stawów bierze się aparat fotograficzny i ochoczo wychodzi na spacer w ten wspaniale chrzęszczący, bielusieńki śnieg, w ten baśniowy cud wprost na wyciągnięcie ręki.  A potem ni stąd ni zowąd w głowie się przejaśnia i znowu nabiera się wrażenia, że przecież młodość nadal trwa niezmącenie a do tego chyba ma się w sobie tyle energii, ile te zwariowane psiaki mają. I niewiele brakuje aby się zachciało do ich szaleństw przyłączyć, po śniegu beztrosko się tarzać, orły wywijać a przy tym śmiać się, po prostu śmiać ze szczęścia…

Z zimowego Pogórza Dynowskiego pozdrawiam Was serdecznie w imieniu naszym oraz szalonej, psiej bandy czworga!:-))