Zmęczenie i niemoc…

   Dopadło mnie chyba zmęczenie wiosenne. Od paru dni jestem półprzytomna. Głowa boli. Ciśnienie niskie. Senność i słabość od rana do wieczora. Na niczym skupić się nie mogę. I nic mi się nie chce. Wena gdzieś odfrunęła. Pustka we łbie i kompletna niemoc. Tylko bym spała! Z Cezarym jest podobnie. Istne z nas zombie! Dlatego dla ożywienia i wzmocnienia organizmów postanowiliśmy zrobić sobie kurację sokową. Jakoś się trzeba wydźwignąć się z tego dołka! W świeżo wyciskanych sokach znajduje się podobno tyle witamin, minerałów i innych dobroczynnych składników, iż jest szansa, że dzięki nim szybko staniemy na nogi. Udało nam się niedawno nabyć niedrogą a łatwą w obsłudze i myciu wyciskarkę do soków. A w poniedziałek na targu w Przemyślu zrobiliśmy spory zapas warzyw, cytryn, grejpfrutów i jabłek. Od wczoraj po kilka razy dziennie wyciskamy soczki i raczymy się nimi do syta. Od razu widać pierwsze ich pozytywne działanie. Otóż tak wspaniale zaspokajają one apetyt i wypełniają żołądek,  że nie bardzo się chce jeść innych rzeczy, odrobinę też przeczyszczają, co powinno nam wyjść na dobre, bośmy przez zimę sporo przytyli. Objadał się człowiek chlebem ze smalczykiem oraz pysznymi ciasteczkami to teraz ma za swoje! I co roku to samo. Zawsze kilka kilogramów po zimie przybywa – a przecież z wiekiem metabolizm spowalnia i wypadałoby jeść połowę, jeśli nie jedną trzecią tego, co dotąd. A więc wymyśliliśmy soczki jako ostatnią deskę ratunkową i panaceum na wszystkie bolączki! Wiosną i latem będzie można wycisnąć sok także z ziół. Już cieszę się na pokrzywę, pietruszkę, lubczyk, miętę, seler, mniszek lekarski i łopian. Potem pojawią się truskawki, wiśnie i maliny. A jesienią będą własne jabłka, gruszki, śliwki i czarny bez. Wyciskarka przyda się na pewno!

   Obecne ocieplenie sprawiło, że wszystkie śniegi zniknęły z Pogórza, natomiast pojawiły się już kleszcze, którym niestety żadne mrozy nie szkodzą i tylko czekają by zaatakować nas oraz psy. A psy linieją na potęgę! Z dywaniku w pokoju psio-komputerowym zebrałam dzisiaj z pół kilo kłaków! Na podwórku szaro, błotniście i mokro. Jastrzębie już krążą nad naszym ogrodem i straszą biedne kurki – staruszki, które ledwo na wytęsknioną trawkę wyjdą, już się chowają w popłochu słysząc piskliwe głosy drapieżców. 

   To jeszcze nie wiosna, choć ptaszki przeróżne świergolą, choć słonko tak łaskawie przygrzewa, że aż momentami spocić się można. Ale wiatr czasem tak ostro zawieje, że człowiek szybko zapina kurtkę, mocniej na uszy wciska czapkę albo do domu szybko zmyka. Trzeba uważać na siebie, żeby się nie zaziębić, bo wtedy i magia świeżo wyciskanych soczków na nic. A tymczasem w naszej przychodni straszne tłumy. Po pierwsze dlatego, że ludziska ogromnie teraz chorują a po drugie, bo z trojga lekarzy ostało się tylko dwoje. Zabrakło naszej ulubionej pani doktor, która w listopadzie zginęła w wypadku w Nowej Zelandii. Wybrała się tam aby zrealizować marzenie swego życia i tak tragicznie się to skończyło. Ilekroć byliśmy u niej zawsze wypytywała nas z ciekawością o Antypody. Oczy jej się świeciły na myśl o tamtejszych plażach, pustyniach i górach, o zwierzętach, ogrodach i Aborygenach. O bezchmurnym niebie i cudownie gwiaździstych nocach. O ogromnej, bezludnej przestrzeni. O pomarańczowych drogach wiodących w bezkres.  Tak bardzo chciała się tam wybrać i na własne oczy zobaczyć te wszystkie cuda. Swój urlop planowała od kilku lat a wciąż coś jej stawało na przeszkodzie. W końcu udało się i wyruszyła ze swoją rodziną na wyprawę życia.  Niestety, złośliwy los sprawił, że wynajęty przez Polaków bus dachował na jednej z tamtejszych autostrad. Śmierć poniosła na miejscu, jako jedyna z wszystkich uczestników wycieczki. Miała czterdzieści kilka lat. W przychodni na honorowym miejscu wisi jej zdjęcie. Trudno otrząsnąć się po jej stracie. To do niej właśnie zawsze najwięcej pacjentów chciało się dostać, bo była cierpliwa, współczująca, serdeczna i naprawdę pomocna. O takich doktorów z prawdziwego zdarzenia dziś bardzo trudno. Od kilku miesięcy na przychodni wisi oferta pracy dla nowego lekarza rodzinnego. Niestety, brak chętnych. Oj, niedobry to czas na chorowanie, o ile w ogóle jakikolwiek czas może być na to dobry! Aż strach do poradni chodzić żeby się czymś przez kilka godzin w tej tłumnej poczekalni siedząc nie zarazić.

   Za chwilę ma się pojawić kolejne ochłodzenie. Zima znowu na jakiś czas zawładnie Pogórzem i resztą kraju. Ale potem może już przyjdzie prawdziwe ocieplenie i wiosna, która doda sił, optymizmu i chęci do działania? Oby tak było, czego z całego serca sobie i Wam życzymy popijając pyszny soczek z jabłek, marchewek, buraka i cytryny. Mniam!:-)