Po domowemu...

   Na naszym końcu świata tak czasami bywa, że się jest odciętym od świata! Dzieje się tak, gdy zimą śnieg nas zasypie albo lód pozamienia drogi w tory wyścigowe dla panczenistów. Tego roku po orkanie Ksawerym przyszła potężna śnieżyca z zawieją i dwie dróżki łączące nas z cywilizacją po prostu przestały istnieć. Pług odśnieżający przejechał w poniedziałek pod naszym domem z lekka fuszerując swą robotę, odgarniając zaspy białego puchu tylko powierzchownie, nie dając nawet szkolnemu autobusowi szans na bezpieczne dotarcie do centrum wsi. Autobus utkwił gdzieś w dolinie a tutejsze dzieciaki by zdążyć do szkoły musiały przez kilka dni wyruszać z domu jeszcze w szarówce wstającego dnia przed szóstą rano a wracać już w fazie zmroku. 

   Chwilowa odwilż także nie poprawiła sytuacji, gdyż to, co odmokło, natychmiast po zmierzchu zamarzło, zamieniając się w twarde, śliskie wyboje, skały i lśniące jak arktyczne jeziora, skute lodem płaszczyzny. A więc na dobre uwięźliśmy z Cezarym w naszym domku pod bukowym lasem. Oboje przeziębieni, gorączkujący, kaszlący i smarkający, lecz mimo wszystko starający się by nasze gospodarstwo działało jak gdyby nigdy nic. Bo to kurki i kózki trzeba dwa razy dziennie nakarmić. Drew na opał z drewutni i spod wiaty nanieść oraz śnieg spod domu i kurników odgarnąć. Ponieważ nie dało się pojechać do apteki ani lekarza leczyliśmy się tym, co było w naszej apteczce, czyli aspiryną, naparami z łąkowych ziół,  konfiturami z czarnego bzu i aronii, spirytusową nalewką sosnową oraz rozgrzewającą maścią. I poza tym, że nadal oboje, głównie nocą pokasłujemy i nieco chrypiąc nie nadajemy się na śpiewaków operowych to właściwie czujemy się nieźle. Obyło się bez wizyty u lekarza a domowe leczenie okazało się nie takie bezskuteczne, jak się na początku wydawało. Wszystko wymaga cierpliwości, wiary w powodzenie oraz pewnej dozy stoicyzmu.

   Muszę przyznać, że bardziej niż przeziębieniem martwiłam się w tym tygodniu tym, że nie będę miała, czym przyjąć w domu imieninowych gości. No bo nie było przecież możliwości wyruszenia na jakiekolwiek zakupy. Najbliższy sklep mamy około cztery kilometry stąd. By się do niego dostać trzeba zjechać z bardzo stromej, wysokiej góry do centrum wsi albo przejść piechotą górami przez ośnieżony las do sąsiedniego przysiółka. Ani jedno ani drugie nie było możliwe. Samochód tylko tańczył na lodzie, obracając się wokół własnej osi. A piesza wędrówka w naszym stanie zdrowia nie byłaby wszak najlepszą rzeczą.

   Tymczasem imieninowy czwartek zbliżał się wielkimi krokami i coraz intensywniej rozmyślałam nad tym jak przyjąć gości, bazując tylko na tym, co mam w spiżarni. A miałam niewiele, bowiem od kilkunastu dni nie robiliśmy zakupów, wyjadając tylko stare zapasy. A przy tym nie krzywdowaliśmy sobie, bo lubimy proste a nawet nieco monotonne, skromne jedzenie. Ot, wystarcza nam do szczęścia gotowany co kilka dni wielki gar zupy jarzynowej czy krupniku, śląska zupa z chleba wodzianka albo jakieś smażone z cebulką ziemniaczki, sałatki z kiszoną kapustą, ogórkami i buraczkami, makaron z sosem czy ulubione placki ziemniaczane. Koty i Zuzię karmimy zazwyczaj porcjami rosołowymi z makaronem (zawsze staram się aby mieć ich w zamrażarce spory zapas) oraz suchymi chrupkami czy też chlebem z pasztetową. I tak możemy żyć tygodniami, wyruszając tylko co jakiś czas do miasteczka w celu uzupełnienia zapasów, opłacenia pilnych rachunków oraz zakupu koniecznych do napraw i remontów śrubek, farb i tym podobnych niezbędności.

Ale spodziewaliśmy się gości, których wizyty nie sposób było przełożyć, gdyż w tutejszym zwyczaju jest by nie zapraszać się oficjalnie na imieniny a po prostu pamiętając o solenizancie przychodzić bez zapowiedzi. Czymże ich przyjąć? Tutejsze imprezy to prawdziwy pokaz umiejętności kulinarnych utalentowanych, zaradnych gospodyń. Stoły uginają się od wędlin, sałatek, ciast, skomplikowanych dań obiadowych, alkoholi i napojów chłodzących. A u Oleńki tymczasem biedniutko! Co poradzić?!

 Przejrzałam wielokrotnie zawartość szafek kuchennych i lodówek. Przypomniałam sobie czytywane w czasach siermiężnego socjalizmu i stanu wojennego książki poradnikowe o tym, czym można przyjąć niespodziewanych gości. I postanowiłam, że podejmę wyzwanie i zrobię trochę inne niż zazwyczaj przyjęcie. Skromniejsze, ale wcale nie gorsze, gdyż Polka potrafi! Wprawdzie Cezary powątpiewał czy to wystarczy, czy to wypada?! W związku z tym w środę, czyli w przeddzień spodziewanego przyjęcia zrobił kolejną próbę wydostania się stąd. Najpierw wykopaliśmy spod zwałów skostniałego śniegu nasz podjazd. Z trudem otworzyliśmy przymarzniętą do podłoża bramę. A potem? Cóż! Nasz dzielny samochodzik z ledwością opuścił teren podwórza a potem boleśnie zabuksował w miejscu, chcąc wjechać na drogę wiodącą w dół wsi. Zawołałam do Czarka by, o ile tylko się da, wracał pod dom i dał sobie spokój z wyprawami. Nie będziemy się przecież zabijać po to tylko, by sprostać własnej ambicji oraz przyzwyczajeniom tubylców (spodziewanymi gośćmi mieli być nasi zaprzyjaźnieni, zamieszkali w promieniu kilku kilometrów miejscowi i osadnicy)!

   W przeddzień spodziewanego przyjęcia zabrałam się za przygotowania. Upiekłam ciasto piaskowe z gruszkami oraz kruche ciasteczka z makiem i sezamem. Ugotowałam ziemniaków i marchwi na sałatkę jarzynową, namoczyłam suszone grzyby. A następnego poranka pełną parą miesiłam ciasto drożdżowe, gotowałam barszcz z buraczków, kroiłam warzywa na sałatkę, wypiekałam własnego pomysłu bułeczki -  ślimaczki z plastrami wędzonego podgardla i smażoną cebulką. A ponieważ poza mięsożercami odwiedzić nas mieli ściśli wegetarianie zrobiłam dla nich bułeczki z grzybami.

   Nadal jednak mieliśmy problem z brakiem alkoholu, albowiem tutejsze przyjęcia nie mogą się obyć bez czegoś mocniejszego. W barku było wino, za którym, niestety, poza mną nikt tutaj nie przepada oraz słodka nalewka. Skończyła się nam też kawa, której braku nie odczuwaliśmy z Cezarym, obywając się ziołowymi herbatkami oraz kawą zbożową. A więc znowu mój uparty, ambitny mąż postanowił podjąć kolejną próbę dostania się do sklepu.

- Czarek! – przekonywałam – Nie trzeba! Jeszcze wpadniesz do rowu, uwięźniesz gdzieś w dolinie a ja tu będę włosy z głowy rwać nie mogąc przyjść ci na ratunek.

- Nie jedź, proszę! Przecież wystarczy nam tego, co mamy! A poza tym możemy wprowadzać na naszej wsi nowe standardy biesiadowania. Kto powiedział, że u każdego musi być tak samo?

- Pojadę Oluniu. Trzeba jechać, bo mamy mało gazu w butli. Co zrobisz, jak skończy ci się w najmniej spodziewanym momencie i nie będzie można nawet podać gościom gorącej herbaty? – odrzekł Cezary, naciągając mocno czapkę na uszy i sprawdzając po kieszeniach, czy na pewno wziął kluczyki od samochodu.

Na ten argument nic już nie mogłam odpowiedzieć, bo rzeczywiście istniała obawa, że zabraknie nam gazu. A więc westchnęłam ciężko i szybciutko spisałam na karteczce listę koniecznych zakupów a potem otworzyłam mężowi bramę i z drżeniem serca obserwowałam, jak ostrożnie wyjeżdża na drogę i oddalając się od domu powolutku pokonuje zlodowaciałe przestrzenie.

Nie było go ponad dwie godziny. Ale nie zauważyłam nawet tego upływu czasu, uwijając się w kuchennej krzątaninie, szykując jak co dzień wielkie wiadro karmy dla kur, gotując jedzenie dla psów i kotów oraz dokładając drew do pieca. Wreszcie wrócił zmarznięty i głodny kupiwszy i załatwiwszy wszystko, co trzeba. Napoiłam go gorącym barszczem i już razem wzięliśmy się za kończenie przygotowań do przyjęcia.

   Po zmroku rozłożyliśmy stół w pokoju stołowym. Nakryliśmy go i zastawiliśmy mnóstwem przygotowanych przez nas smakołyków. Ubraliśmy się odświętnie i pełni gotowości zaczęliśmy spoglądać niecierpliwie przez okno, czekając na spóźniających się gości. Mijały długie kwadranse, godziny i nadal nikt nie pukał do naszych drzwi. Zaczynalismy sie poważnie niepokoić.

- Nie ma rady! Trzeba zadzwonić i zapytać, co się dzieje? – westchnął wreszcie Czarek, podając mi telefon, gdyż tak się to u nas utarło, że to ja zawsze załatwiam tego typu sprawy.

Odchrząknęłam, odkaszlnęłam i zadzwoniłam do naszej najbliższej sąsiadki – przyjaciółki Wandzi.

- Wandziu kochana! Jesteście w domu? Wpadniecie do nas dzisiaj na ciasto? – zagadnęłam niewinnie, nie chcąc oczywiście nawet napomykać o imieninach.

- Oluńku! Skarbeczku kochany! Mój Władyś jest od wczoraj w szpitalu, więc nie wpadniemy. Ale chciałabym ci złożyć najserdeczniejsze życzenia zdrowia, szczęścia i spokoju – usłyszałam po drugiej stronie słuchawki. Natychmiast zaniepokojona zaczęłam wypytywać o stan zdrowia sąsiada i odetchnęłam z ulgą, albowiem okazało się, że to tylko kilkudniowe, kompleksowe badania kontrolne sprawiły, iż znalazł się w przemyskiej lecznicy.

- To wobec tego przyjdź sama! – poprosiłam – Po co będziesz siedzieć w domu i zamartwiać się? Posiedzimy razem i szybko ci czas zleci.

Wandzia po chwili wahania obiecała, że za około godzinkę postara się wpaść. Odetchnęłam z ulgą i zadzwoniłam do następnych, mieszkających około kilometra stąd sąsiadów.

- Oleńko! Nie martw się! Pamiętamy o was i wpadniemy, ale dopiero za około dwie godziny. Teraz muszę jechać na próbę chóru kościelnego. Wiesz, z powodu choroby nie mogłam uczestniczyć w ostatnich próbach a przecież w Pasterkę mamy występ. Nie mogę więc ich zawieść, bo to ostatnie nasze przed świętami spotkanie! – wyjaśniła Elżbieta, pozdrawiając nas serdecznie.

Dopiero więc około siódmej zeszło się całe towarzystwo. Zebrało się nas przy stole dziewięć osób. A Zuzia, która uwielbia gości krążyła między nimi, każdego po kolei zaczepiając, liżąc, wciskając swój śliczny pysk na kolana.

I cóż się okazało? Wszystkim najbardziej smakowały zrobione przez mnie domowe smakołyki. Owe drożdżowe bułeczki ślimaczki, sałatka jarzynowa, ciasto, ogórki i grzybki marynowane oraz chrupiące ciasteczka z makiem. Kupione przez Cezarego wędliny leżały nietknięte do końca przyjęcia. A co z alkoholem? Nikt ze zgromadzonych nie miał najmniejszej ochoty na wódkę. U jednych wynikało to z adwentowych postanowień, u innych z niemożności picia spowodowanej zażywaniem antybiotyków a jeszcze u pozostałych z braku upodobania do mocniejszych trunków.

Wypiliśmy tylko po kieliszku wina za moje zdrowie i już. A największym powodzeniem cieszyła się zaparzana raz po raz w dzbanku gorąca herbata oraz barszcz.

   Dobrze było tak razem posiedzieć, pogadać o gospodarskich i światowych sprawach. Pożartować, pośmiać się, popatrzeć serdecznie w swoje oczy. Nieczęsto zdarzają nam się przecież okazje do takich spotkań. Mieszkamy w oddalonych od siebie przysiółkach i zimą czasem ciężko jest dotrzeć do siebie. A tutaj, przy jednym stole, w cieple i miłej atmosferze spędziliśmy razem czas, odrywając się na chwilę od swojej codzienności, jątrzących zmartwień i problemów.

  Za oknem błyszczała na drodze tafla grubego lodu. Gwiazdy migotały wyraziście na czarnym niebie, zapowiadając nazajutrz piękną, słoneczną pogodę. Wielka, przepastna cisza rozpościerała się ponad pogrążonymi we śnie lasami, łąkami, dolinami i ośnieżonymi górami. A tymczasem w naszym domku pod bukowym lasem aż do późnej nocy było gwarnie, ciepło i rodzinnie…