Grill na wiele chwil…

 

 

   Od dawna marzył nam się duży, solidny grill. A właściwie coś więcej, niż grill. Kuchnia letnia! Ponieważ ciepłe miesiące spędzamy w większości w ogrodzie, naturalnym było dla nas, że także i tam przygotowujemy oraz jadamy często posiłki. Latem nikomu nie chce się siedzieć w domowej kuchni i palić w piecu, od czego robi się człowiekowi jeszcze goręcej. No chyba, że zdarzają się jakieś pochmurne i chłodne dni. Wówczas palenie w piecu staje się nawet przyjemnością. Ale powróćmy do lata i naszych potrzeb. Do tego lata mieliśmy grilla skonstruowanego przez Cezarego z bębna od starej pralki automatycznej.  Takie okrągłe grille są bardzo popularne w naszych okolicach. Nie dość, że w ramach recyklingu daje się drugie życie bębnowi od pralki, to jeszcze całkiem dobrze się na nich piecze. Jednakże taki „bębnowy” grill ma pewne ograniczenia. Są nimi mała powierzchnia grillowania oraz skłonność blachy, z której jest zrobiona do rdzewienia i rozpadania się. Takoż i nasz pralkowy grill po kilku latach użytkowania ledwo już się trzymał. Trzeba było koniecznie zrobić coś nowego. I oto Cezary, jako znany już z wielu wcześniejszych wynalazków pomysłowy Dobromir postanowił własnymi rękami wykonać coś, co przetrwa wiele lat i będzie o wiele bardziej użyteczne, niż ów stary, rozpadający się grill.

   Najpierw myślał o wymurowaniu w ogrodzie jakiegoś piecyka. Podstawa miała być z cegieł a góra ze starej płyty kuchennej z pieca, który rozebraliśmy zaraz potem, gdy się tu wprowadziliśmy przez trzynastu laty. Taki murowany grill wymagałby jednak sporo roboty oraz poniesienia kosztów. Łączyłby się bowiem m.in. z wycementowaniem placyku, będącego podstawą pod taki grill, zakupu specjalnych, drogich cegieł szamotowych.  No i musiałby być umiejscowiony w jednym konkretnym i stałym miejscu w ogrodzie. A trudno się było na takie miejsce zdecydować. Bo oboje lubimy przesiadywać w różnych zakątkach ogrodu. Zależy to głownie od cienia, który o różnych porach dnia znaleźć można to tu, to tam. Jak zatem połączyć naszą skłonność do przemieszczania się z wybudowaniem nowego grilla?

   Cezary myślał, myślał  i wreszcie zmienił swoją pierwotną koncepcję. Otóż postanowił skonstruować grill w miarę lekki a do tego mobilny, łatwy do przemieszczania. Zorientował się, że w sklepie metalowym w pobliskim miasteczku kupić można na kilogramy ( niestety, wcale nietanią ) metalową blachę o grubości dwóch milimetrów. A sympatyczny sprzedawca gotów jest pociąć ją na żądany wymiar.  Teraz trzeba było tylko wszystko zaplanować, wyrysować, zwizualizować i policzyć. Wielkość grilla musiała bowiem odpowiadać owej blasze ze starego pieca, której Cezary wcześniej zrobił solidną, żelazną ramę, spawając ją ze znalezionych na złomowisku kątowników. Potem zaczęła się zasadnicza, konstrukcyjna robota. Cierpliwe, wielogodzinne spawanie, wiercenie, przykręcanie, docinanie, mierzenie i malowanie.  Było to pod koniec maja albo na początku czerwca. Nie pamiętam dziś tego dokładnie, bo sporo od tamtego czasu się u nas działo.

   Tak czy siak po wielu Cezarowych udoskonaleniach i modyfikacjach oraz moich uwagach grill gotowy był w lipcu. Powstał nieco podobny do kredensu albo kasy pancernej spory, metalowy wehikuł, pomalowany matową, niepalną farbą na czarno, z drzwiczkami, ozdobnymi zawiasami i uchwytami, oparty na czterech kółkach. Cudo owo posiada spore palenisko, gładką, żeliwną blachę, kratkę do pieczenia oraz metalową, zamykaną, zdejmowaną nadstawkę, umożliwiającą  np. wędzenie.

   Teraz zaczęła się zabawa z wymyślaniem tego, co mianowicie można przy użyciu takiego pieca przyrządzić. I okazało się, że bardzo dużo. Począwszy od grillowania klasycznych steków, kotletów, kurzych skrzydełek, szaszłyków i kiełbas, skończywszy na pieczeniu ziemniaczanych czipsów, plastrów cukinii, pomidorów, bułeczek czosnkowych i proziaków. A to nie koniec możliwości. We wnętrzu pieca da się upiec pizzę albo i chleb. Da się też wspaniale uwędzić szynkę czy rybę. A w powstałym popiele smakowite ziemniaczki.

   Od kiedy mamy ów ogrodowy piec nieomal codziennie sobie coś na nim przyrządzamy. Miło jest usiąść sobie wieczorem w ogrodzie i w towarzystwie łakomych piesków, pośród upojnych zapachów grillowanych potraw odpoczywać, oczekując na kolejne smakołyki. Słońce w tym czasie chyli się ku zachodowi, świerszcze cykają rytmicznie dokoła, żaby w stawiku kumkają chóralnie a my siedzimy sobie wygodnie i wpatrujemy się w rumieniące się na grillu potrawy albo w żarzące węgielki. Głaskamy psy, co chwilę namolnie podstawiające do pieszczot główki i grzbiety.  Jest nam spokojnie, bezpiecznie i swojsko. Roztaczają aromaty ogrodowe kwiaty i zioła. Pachnie płynące od łąk i lasów powietrze. Takie grillujące, długie wieczory są wspaniałym ukoronowaniem dnia. Dlatego na pewno, także i z powodu owego nowego grilla będziemy z tęsknotą obecne lato wspominać.

   Dodatkowo pojawia się jeszcze dla mnie pewna zasadnicza zaleta, takiego ogrodowego biesiadowania. Nie dość, że nie muszę tak często jak np. zimą wymyślać, przygotowywać i warzyć zwyczajnych, domowych obiadów, to jeszcze naczelnym szafarzem tych pieczonych, letnich przysmaków jest mój osobisty kucharz, Cezary. To on rozpala ogień, dogląda pieca oraz przygotowanych przy jego użyciu pyszności. To jemu łzawią oczy od dymu, który wydobywa się z pieca na początku rozpalania. Przynosi z drewutni kawałki śliwkowych, pachnących cudownie gałęzi. Dorzuca drew, przewraca zrumienione steki na drugą stronę i ostatecznie też decyduje, kiedy wszystko jest gotowe. Do mnie należy zazwyczaj wcześniejsze przygotowywanie wszystkiego do takiego wieczornego grilla. Zabejcowanie mięsa w przyprawach albo w marynacie. Pokrojenie na cienkie plastry umytych kartofelków. Zrobienie jakiejś sałatki albo surówki pasującej do takich potraw. Wyniesienie na dwór talerzy, sztućców i wszelkich przydatnych utensyliów a po wszystkim zebranie ich i umycie.

   

   A co należy do Misi, Hipci i Jacusia, naszych psich, wiernych towarzyszy? Machanie ogonami oraz niecierpliwe oczekiwanie na smakowite kostki i kurze korpusy, pieczone specjalnie dla nich. A potem gremialne zajadanie, chrupanie i proszenie się o kolejne i kolejne, albowiem tak u nich, jak i u nas apetyt rośnie w miarę jedzenia…