W oczach psa…

 

 

…Dostrzegam w tych oczach dziwną, niepokojącą mądrość. Jakby wiedziały, rozumiały o wiele więcej, niż się zazwyczaj psom przypisuje. Jakby rozumiały tyle co ja a nawet więcej, lecz jako istoty ukryte w psim ciele nie mogą tego w pełni wyrazić. Mogą jedynie próbować dać o tym jakoś znać,  usiłować wyrazić spojrzeniem. Głębokim, przeszywającym, hipnotyzującym a przy tym niestety nieodgadnionym. Bo choć chcą tyle wzrokiem przekazać, choć starają się jak mogą, oczy człowieka pozostają ślepe na ich wyrazisty monolog a uszy duszy głuche na  to, co psy wyrażają swoją duszą.

 

   A różne są te psie spojrzenia. Przeważają oczywiście te całkiem zwyczajne, gdy proszą o zauważenie, jedzenie, zabawę, czy wyjście na spacer. Tego typu proste pragnienia łatwo są przez człowieka odczytywane. Psi język ciała mówi wiele i nietrudno go zrozumieć, zwłaszcza gdy ma się psa od wielu lat i gdy nie jest on pierwszym naszym psem.

 

   Tutaj piszę jednak o czymś innym. O nowej głębi, która pojawia się we wzroku zwłaszcza starszych, dojrzalszych emocjonalnie psów. Widziałam ją dawno temu w oczach mojej osiemnastoletniej suczki Muszki, która stara i schorowana potrafiła komunikować się ze mną telepatycznie. Nieraz miałam wrażenie, że słyszę jej myśli, że wpływa we mnie jej głos i słyszę go w sobie tak wyraźnie, jakby szeptała mi wprost do ucha. To samo działo się w przypadku Zuzi. Intensywność jej spojrzenia zawsze była niezwykła, ale pod koniec życia, kiedy jeszcze ból nie odebrał jej zmysłów, kiedy miała siłę podnieść głowę i patrzeć, stała się wręcz przeszywająca. To samo dzieje się teraz z Jacusiem, który choć na szczęście wydaje się zupełnie zdrowy, to jednak widać, iż to już mocno stary pies. 

 

   Ile właściwie lat ma Jacuś? Nie wiadomo. Przygarnęliśmy go w 2015 roku a jego wiek ocenialiśmy wtedy na ok, 3-5 lat. Ale czy tak naprawdę było? Może był wówczas starszy, może młodszy…Nie da się tego dowiedzieć. Był i w pewnym sensie nadal jest dla nas tajemnicą. Domyślać się jedynie mogliśmy, że wiele już złego doświadczył w swym psim życiu, że poza bezdomnością wcześniej spotkać go musiała jakaś straszna krzywda ze strony człowieka. Przeróżne jego zachowania mówiły i nadal mówią nam o tym, że to ogromnie wrażliwa, ale  poturbowana wewnętrznie istota. Zauważaliśmy u niego na początku lękliwe uchylanie się przed naszymi dłońmi, czy ostrzegawcze powarkiwanie albo nawet niegroźne łapanie zębami, gdy chcieliśmy go po prostu pogłaskać albo mu wyjąć kolec spomiędzy palców. W późniejszych latach z kolei obserwowaliśmy u Jacka całkowite podporządkowanie się przewodniczce stada Zuzi a przy tym sieroce, rozpaczliwe wręcz pragnienie uwagi i pieszczot z naszej strony. Jednocześnie dziwiło nas, że jego mimika była w tamtym czasie bardzo oszczędna, spojrzenie zdawało się nieprzeniknione, twarde i surowe a nawet puste, zwłaszcza w porównaniu z wiele mówiącym zawsze, żywym spojrzeniem Zuzi. Czy to my nie potrafiliśmy dostrzec w nim znaczenia, czy to Jacuś nie potrafił wyrazić siebie mocniej, inaczej? A może  potrzebował czasu by coś się w nim w środku uładziło, poukładało i by przestał bać się być sobą? 

 

   Mam przeświadczenie, iż teraz nareszcie to się stało. Kilkunastoletni zapewne Jacuś, zadomowiony u nas zupełnie, poznany i kochany, pełen ufności i wewnętrznej dojrzałości przeszedł na jakiś wyższy poziom rozumienia i umiejętności przekazywania swoich myśli oraz uczuć. Spogląda w tak wyjątkowy sposób, jakby próbował nam przekazać coś bardzo ważnego. Coś co jedna czująca, wrażliwa istota bardzo chce przekazać drugiej czującej, bliskiej sobie istocie. Tak, to przede wszystkim ogrom miłości i czułości. To uczucie więzi, która jest tak silna, że aż boli. To także wyraz bezradności i smutek kogoś, kto nosi w sobie jakieś trwałe cierpienie i żal.  To zwierzenie o tym, co leży na dnie duszy i koniecznie pragnie być wypowiedziane. Czuję jednak, mocno czuję, że to o wiele, wiele więcej. Mogę się tylko domyślać tych wszystkich tajemniczych przekazów, które płyną z jego oczu w nasze oczy. Przemawiam do niego czule. Intensywnie wpatruję się w jego ciemne i lśniące, szczere spojrzenie. Mówię prawie jak do człowieka, bo mam nieodparte wrażenie, iż wewnątrz tego puszystego, psiego ciała mieszka stara, wiele wiedząca i rozumiejąca dusza. Obcuję z nią na co dzień. Podziwiam i szanuję.  Wysilam się starając się zrozumieć coś więcej. Bo wiem, bo czuję, że mój biały, mądry pies pragnie tego zrozumienia. Swobodnego przepływu myśli między nami. Opowiedzenia mi o czymś, co jest dla niego, dla nas tak bardzo ważne…

 

   Czasem odnoszę dziwne wrażenie, iż uwięzione w ciele psów a równie mocno jak ludzie czujące i przeżywające wszystko istoty są niczym pacjenci w śpiączce, którzy w żaden sposób nie potrafią dać znać obecnym tego, że słyszą, czują, cierpią, czekają na coś. A nade wszystko pragną być zrozumiane. Pojęte w całym ich wymiarze. Nie zaklęte przez jakiś czar w skórze psa i stereotypowo przez to postrzegane, ale będące ponad to, wolne i prawdziwe. Takie, jakie były zanim się urodziły. Zanim ich dusze wcieliły się w ciała psów a nasze dusze w ciała ludzkie. Takie, jakie były w bezmiarze światła i dobra. W idealnej krainie bezczasu, spokoju i piękna. Tej, z której wszyscy przychodzimy i do której odchodzimy, gdy przychodzi pora.  Czy ta kraina naprawdę istnieje? Nikt z nas na pewno wiedzieć tego nie może. Możemy tylko pragnąć jej istnienia, możemy czuć, że gdzieś za zasłoną dziania, za gęstymi firanami mgły codzienności skrywa się, trwa takie przyjazne miejsce dla nas wszystkich. Miejsce, gdzie każdy jest taki jaki jest naprawdę i gdzie rozumiemy się bez słów. Im jestem starsza, tym częściej nawiedza mnie wrażenie, iż taka cudowna kraina istnieje, bo istnieć powinna, bo jej świetliste odpryski wszędzie można dostrzec…Psy zdają się o niej wiedzieć. Może to właśnie o niej usiłują nam opowiedzieć? Wówczas, gdy patrzą w nasze oczy w pełnym znaczenia milczeniu. Bezgłośne a przecież wołające tym swoim przenikliwym, pełnym świadomości, wyjątkowym spojrzeniem.

 

   Pewnie ponosi mnie wyobraźnia. Być może to wszystko, o czym napisałam zdaje się Wam śmieszne, naiwne, wydumane i nieistotne. Ale może ktoś z Was ma podobne odczucia? Może we wzroku Waszych psów czy kotów też dostrzegacie jakąś fascynującą, nieuchwytną tajemnicę…? A pomyślcie czy sami nie czuliście się kiedyś jak takie niezrozumiane psy? Bo przecież często tak się zdarza, że choć mówimy do kogoś, coś usiłujemy wytłumaczyć, przekazać, to ten ktoś nie potrafi a może nawet nie chce nas pojąć? Coraz częściej ma się wrażenie, że istnieje między ludźmi jakaś nieprzekraczalna bariera obcości i choćby nie wiadomo co się robiło i jak do innych przemawiało, to i tak nie ma szans na wzajemne zrozumienie. Że jesteśmy wciąż od siebie dalej i dalej… W końcu zniechęceni, zmęczeni, po wielu nieudanych próbach porozumienia oraz wspólnoty milkniemy jak psy i tylko czasem nasze spojrzenia usiłują jeszcze wyrazić to, czego nie potrafią przekazać słowa. I trwamy tak w tych naszych ciałach, w naszych losach uwięzieni, bezradni, samotni pośród naszych myśli…

 A co robi Jacuś? Jacuś leżąc na kanapie właśnie teraz patrzy na mnie…