Nieobojętność…

 

 

   Kilka dni temu skończyłam czytać pewną książkę i zaraz chciałam się brać do następnej, bo po pierwsze chłodno-deszczowy czas wielce sprzyjał czytaniu, a po drugie z opisu na obwolucie tej kolejnej książki wiedziałam, iż ze wszech miar warta była ona lektury. Coś sprawiało jednak, że nie za bardzo potrafiłam się skupić na czytaniu nowej opowieści. Nie byłam na nią jeszcze gotowa. Wciąż wrażenia po poprzedniej mocno dźwięczały w mej duszy, zatem często zastygałam w zamyśleniu niby to przewracając kartki a tak naprawdę niczego nie pamiętając ze zdań, po których właśnie przebiegły moje oczy. Nowi bohaterowie, choć tak plastycznie zarysowani, choć tak wyraziści i wielowymiarowi nie potrafili wzbudzić we mnie na tyle głębokich uczuć, bym zaciekawiona ich losami z biciem serca wkraczała w  nowe rozdziały wielostronicowej powieści. Musiałam zatem odłożyć nową książkę i powrócić do poprzedniej. Zrobić tak z szacunku dla tej starej i dla nowej lektury. Bo przecież ta nowa sama w sobie niczemu była niewinna. Pewnie gdybym to ją pierwszą wzięła do ręki, to ona właśnie mogłaby stać się tą najważniejszą. Ot, przypadek. Albo los. Zależy kto jak na takie rzeczy patrzy.  

   Zatem wracając do moich książkowych rozważań, to myślę, iż każdej lekturze powinno się pozwolić jej w sobie wybrzmieć do końca. Nie żegnać się z nią raptownie jakby była jedną z wielu pozycji do odhaczenia. Nic nieznaczącym wypełniaczem czasu. A po wszystkim zimnym, obcym trupem niewartym żałoby i wspominania.  Rozmyślając w ten sposób pojęłam, iż powinnam przejść przez strony owej poprzedniej książki jeszcze raz, zatrzymując się tam, gdzie najmocniej coś do mnie przemawiało. Zastanowić się, dlaczego właśnie to było tak ważne i znaczące.  Gdzie książkowy monolog przemieniał się w dialog z moim „ja”, z moimi lękami i nadziejami. Wejść w nurt tej wielobarwnej, rwącej rzeki jeszcze raz po to bym mogła potem bez żalu, w swoim tempie wpłynąć do jednolicie granatowego oceanu zwyczajnej, oswojonej codzienności. Bym tracąc tym samym z oczu wody owej rzeki, czuła jednak przy tym, iż ona nadal istnieje i zawsze istnieć będzie. We mnie.

 

   Chyba z książkami jest trochę tak jak ze stanem zakochania czy miłości. Nie da się i nie powinno zakochiwać co chwilę z taką samą intensywnością. Wszak każde uczucie trzeba w sobie przeżyć od początku do końca. Z szacunkiem i uwagą. Poświęcić mu czas. Dać kawałek siebie. I odnajdywać w sobie zmiany, nastroje, emocje, które to silne uczucie wywołało. Nie traktować kolejnych uczuć jak opakowanych w kolorowe papierki batoników czekoladowych z supermarketu, które choć pyszne i szybko się je zjada, to ani człowiek po nich nie jest syty, ani tym bardziej z siebie zadowolony. No i po chwili nazbyt słodkich doznań, szybko zostaje mu w ręce tylko smętny papierek, który choć dawał mnóstwo wspaniałych obietnic na pyszną zawartość, to bardzo szybko owe obietnice okazały tylko kolejną manipulacją, oszukańczą iluzją…

   Wracając jednak do uczucia miłości…Bywa i tak, że gdy nie z naszej winy nieodwołalnie się ona kończy, rodzi się w nas taka rozpacz, żal, gniew i niezgoda na ów koniec, że na oślep rzucamy się w następną miłość. Byleby jakaś była. Byleby nie pozostać w tym osamotnieniu, sieroctwie, pustce, porzuceniu, w nicości. Byleby znowu doświadczyć jakiejś intensywności, która wyrwałaby nas ze stanu nijakości, niewiary w siebie oraz braku perspektyw. Miłość niczym narkotyk… I lektura niczym narkotyk. Przyzywająca. Drążąca w duszy coś głęboko, nieustępliwie, wymagająco.

   Jednak różne bywają książki i różne zakochania. Jest miejsce także na te leciutkie, które zaledwie serce  musną, już odlatują, niewiele po sobie przeżyć i wspomnień pozostawiając. Były dobre na dany moment, ale bez wielkiego żalu przeminęły. Może ich autor nie chciał a może nie umiał wejść głębiej w blaski i cienie ludzkiej duszy? Może próbował, ale okazało się, że potrafi tylko pływać na powierzchni i boi się zanurkować głębiej tam, gdzie czają się niezbadane wiry i odmęty bolesnych nieraz  tajemnic? Może też tak być, iż twórca wcale nie zamierzał osiągnąć niczego więcej, jak dać odbiorcy chwilę przyjemności z takiego swobodnego unoszenia się na łagodnych falach oceanu? Przecież i taka  umiejętność pisania jest cenna i taka przyjemność chwilowych doznań się liczy. I o taką w dzisiejszych czasach pełnych stresów i frustracji, coraz trudniej.

   „Dla każdego coś dobrego”…I jeszcze „Wszystko ma swój czas”.  Te dwie maksymy są moim zdaniem podstawą sensu czytania. A najważniejsza jest w procesie kontaktu z książką nieobojętność.  Po cóż bowiem czytać coś, co przelatuje przez nas niczym przez sito i nie pozostawia po sobie śladu? Po co  oddawać czas czemuś, co nie daje ani grama wzruszenia, uśmiechu, zaciekawienia, nadziei, trwogi, zachwytu, refleksji…?

 

   Moje rozważania o czytaniu nazwałam nie bez powodu „nieobojętność”. Nieobojętność, która mieści w sobie mnóstwo nienazwanych uczuć, a których nazwanie i odczuwanie może stanowić tabu oraz źródło wielu problemów… Czyż nie przeraża  nas bierność oraz obojętność wielu ludzi na zło, które rozprzestrzenia się po świecie? Na to, że nie ma sprzeciwu i krzyku tam, gdzie powinny one być? Że coraz mniej jest prawdziwego  współczucia i miłosierdzia a coraz więcej cynizmu i wyrachowania? Że lęk ukrywa się pod płaszczykiem dobrego humoru i wszechobecnego pozytywnego nastawienia, pod myśleniem, że jakoś to będzie? Wielu to zastanawia a nawet przeraża, gdy ludzkość bez szemrania daje się gnębić i ściskać niczym w imadle a przy tym udawać, iż nic się nie dzieje. Ale jednocześnie zdajemy sobie sprawę, że dla większości owa pozorna obojętność  stanowi tylko próbę przetrwania, schowania głowy w piasek w nadziei, iż owo zło nas nie dostrzeże, a może w końcu przestanie istnieć? Tak często czujemy się mali, bezradni, nic nieznaczący wobec ogromu zagrożeń. Wmawiamy więc sobie nawet, że ich wcale nie ma a tylko jacyś malkontenci, pesymiści i  wariaci niepotrzebnie je wszędzie dostrzegają. Bo przecież tak naprawdę świat jest taki piękny i dobry, rządzony przez odpowiedzialnych, kompetentnych ludzi, starających się zapewnić nam wszystkim spokój i szczęście. A aby zachować ów spokój i swoje status quo wystarczy mocno w to wierzyć i zaprzeczać istnieniu czarnych prognoz rodem z teorii spiskowych. Nie wywoływać niepotrzebnie wilka z lasu, bo jeszcze ten wilk rzeczywiście przyjdzie i nas niewinnych pogryzie? A najlepiej zamknąć się w swojej szklanej bańce i zobojętnieć na wszystko, co dookoła, mając naiwną nadzieję, iż owa magiczna bańka przetrwa i ocali nas przez zmianami.

    Owa „nieobojętność” jest właśnie motywem przewodnim i siłą sprawczą książki, która choć przeczytana parę dni temu,  wciąż mocno mi w duszy gra…Ale o niej samej zamierzam napisać w następnym poście. Mam nadzieję, że powyższym wstępem zdołałam Was nią nieco zaciekawić, nie pozostawić obojętnymi…?

 

* fotografie ilustrujące powyższy post przedstawiają wybrzeże Australii