Ponad mgłami…

   Jaworowe siedlisko położone jest ponad 450 m. n.p.m. i dlatego bardzo rzadko spowija je mgła.  O poranku nasza górka skąpana w jaskrawym słońcu od dawna sterczy dumnie ponad mgłami, podczas gdy na dole przez kilka godzin trwa jeszcze niewyraźna, tajemnicza przestrzeń. Dzięki temu jednak mamy możność podziwiania mglistych firanek w dali, rozpościerających się ponad łąkami, wzgórzami i nielicznymi tutaj domami. Dzięki temu możemy fotografować to zjawisko, które choć oglądane już tak wiele razy, dotąd się nam nie znudziło i pewnie nigdy nie znudzi. Ach, cudne, cudne manowce…

    Nie trzeba wcale wyjeżdżać w Bieszczady by doznawać mistycznego wręcz zachwytu i wzruszenia pełnego wdzięczności za możliwość obserwacji takich wspaniałych widoków. Już nie raz na tym blogu pokazywałam zdjęcia mgieł. I znowu to robię olśniona ich urodą, baśniowym, nierzeczywistym pięknem, o których ci mieszkający na  dole często pojęcia nie mają.

 Mieszkańcy dolin i nizin przeważnie budząc się rano i spoglądając przez okno widzą mleczny, oblepiający wszystko natrętną wilgocią opar, nie bardzo zachęcający do aktywnego rozpoczęcia dnia. Osoby przebywające w górach dostrzegają zaczarowany, w boskim natchnieniu malowany, akwarelowy pejzaż, w który chce się wejść by zobaczyć jeszcze więcej, odkryć to, co chowa się w różowo - liliowym tiulu za zakrętem. I myślę, że te dwa różne spojrzenia na to samo zjawisko nie dotyczą tylko mgły, ale wielu innych spraw. Czasem z bliska niewiele widać. Traci się rozeznanie co do tego, co jest złudą a co rzeczywistością. Co zmienne i przemijalne a co naprawdę stałe. Trzeba wybrać się dalej, nabrać do czegoś dystansu, odejść od szczegółu w ogół, poznać to, co dotąd niepoznane, co rozmyte tak bardzo, że niewartą uwagi nicością tylko się zdaje. A innym znów razem dobrze jest podejść do czegoś tak blisko, jak tylko się da. Popatrzeć niczym w okular mikroskopu i zdumieć się, ile światów mieści się w kropli wody, ile różnych spojrzeń można mieć na tę samą rzecz. Złagodnieć w ocenie tego, co dotąd obce, nieprzyjazne a nawet nieakceptowalne się zdawało. I westchnąć, że przecież jedno spojrzenie, nie wyklucza drugiego. Bo wszystkie one współistnieją w tym samym momencie, dokładają się do siebie, przenikają, a poprzez swą różnorodność wzbogacają poznanie siebie, świata i ludzi…

   A idąc dalej tą myślą…Bywa, iż tkwimy w jakimś dusznym kącie przywaleni troską, lękiem, zmartwieniem, zmorą bezsilności. I zdajemy się sami sobie tak samotni, tak bardzo oddaleni w swym wyobcowaniu od innych, jakbyśmy na wyspę jakąś skalistą i niedostępną byli zesłani. Wokół szaleje ocean a my nawet marnej tratwy nie mamy. Przypuszczamy, iż w tym samym czasie reszcie ludzkości jest o niebo lepiej, że poznała ona jakiś tajemniczy kod szczęśliwości dla nas w tej chwili kompletnie niedostępny. Że tacy, jacy jesteśmy – słabi, zniechęceni, pozbawieni ducha walki, uwięzieni w klatce łez oraz niewiary w siebie na nic nikomu przydać się nie możemy, że zgubą dla innych jesteśmy a nie ratunkiem, dlatego lepiej byśmy odsunęli się jeszcze dalej, w swoją smutną, lecz dającą poczucie bezpieczeństwa mgłę osamotnienia. Uważamy, iż nie warto pokazywać się światu w tak żałosnym, jak nasz stanie. Bo świat lubi tylko zwycięzców i optymistów. Śmiałków, co mają odwagę by wspinać się wciąż wyżej, pociągając innych za sobą a przy tym za nic mając swoje słabości i bóle. Zawstydzeni, rozczarowani sobą wchodzimy więc jeszcze głębiej w swoją cienistą, pozbawioną nadziei norkę, marząc o przespaniu złych chwil i o cudownym przebudzeniu w ozdrowieńczej światłości. 

   A tymczasem na świecie nie ma przecież sztywnego podziału na jasność i ciemność. Najwięcej jest zawsze tego, co pomiędzy – melanżu wszystkich barw, mieszaniny przeróżnych nastrojów. I każdy z nas zna różne strony życia, tylko najczęściej nie potrafi o nich mówić, zwierzyć się z nich innym. Wielu z nas w tym samym momencie tkwi w oparach mgły a przez to, iż nie widzimy innych, podobnych nam istot nie mamy nawet pojęcia o ich istnieniu i nie możemy się pocieszyć, iż w żadnych okolicznościach nie jesteśmy sami. A już sama ta wiedza potrafi nieco z owej mgły wydźwignąć, poprowadzić w stronę niewidocznego w dole słońca. Bliskość między ludźmi tworzą bowiem nie tylko radości i blaski, którymi chcemy dzielić się z innymi, ale właśnie nasze słabości, nasze upadki, podobne wątpliwości, wahania i obawy. Otwieranie się na drugiego człowieka znaczy przyjmowanie go razem z jego jasną i ciemną stroną, z jego siłą i bezsiłą. Znaczy też spoglądanie w innych niczym w lustro, także po to, by inni mogli to zwierciadło odnaleźć w nas.  Zdaje mi się, iż powinniśmy razem nie tylko się śmiać, ale i płakać, bo tylko wtedy w pełni jesteśmy ludźmi, a nie papierowymi istotami wyretuszowanymi na wielkich, bilboardowych fotografiach.

    Choć to bardzo trudne nie ustawajmy w próbach dzielenia się zarówno swoim słońcem jak mgłą. Bo tyle w nas jest podobieństw, o których nie wiemy, nitek których możemy się przytrzymać. Tyle ukrytych w mlecznych firanach dróg, którymi wędrujemy nieświadomi, iż inni w tym samym czasie też je przemierzają nie zdając sobie sprawy z naszej bliskości. Nie wstydźmy się swojej prawdy, jakakolwiek by ona nie była. Wspólna wędrówka nawet we mgle zmniejsza samotność, przekuwa słabość w siłę, łagodzi spojrzenie na rzeczywistość, sprawia, że w końcu wstaje nowy, dobry dzień…