Bezdomny

Nie ma nic prócz siebie i gruzów pamięci

Siebie też już nie ma – wszystko jest przeszłością

W dźwiękach noclegowni, w codziennej niechęci

Takich samych ranków plecionych nicością

Patrzy gdzieś za okno, na starego kruka

Który zawsze tutaj ma swoje śniadanie

Teraz jeszcze czeka, w cieniu czegoś szuka

Wreszcie trochę chleba, jak zwykle dostanie

Bezdomny wspomina, jak zapukał w okno

Wrócił właśnie z saksów, gdzie długo biedował

A ona krzyknęła – Ty tu dziadu po co?!

Wracaj skądeś przyszedł! – To były jej słowa

Nic mu nie zostało. Dom, życie stracone

A ostatnie grosze dał na dworcu komuś

Żona już z kimś innym życie ułożone

Wiedzie w jego pracą zbudowanym domu

Odszedł – cóż miał robić? – walczyć brakło siły

Bezradny, skulony w parku usiadł z boku

Ludzie go mijali, dzień się zaczął miły

On tkwił na tej ławce, w nim wielki niepokój

Jak to? Tylko tyle? To jest właśnie życie?

I na cóż marzenia, starania, harówka?

Nikim jestem – Ludzie, czy mi uwierzycie?!

Zgasłem tak, jak gaśnie pęknięta żarówka!

Teraz jestem tutaj, a łzy znowu kapią

To jest ma codzienność i próżne wspomnienia

Z noclegowni ludzie do stołówki człapią

Czas już na śniadanie, a kruk wyszedł z cienia…

                                                                                                        *zdjęcie z Internetu