Wielka przestrzeń…

 

   Chciało mi się wielkiej, nieograniczonej niczym przestrzeni. Takiej, w której można głęboko odetchnąć, okręcić się wokół własnej osi i wszędzie dostrzegać ogrom wolnego aż po horyzont, niezaburzonego żadnym zbędnym szczegółem miejsca. Takiej, gdzie nic nie mąci czystego, naturalnego piękna, swobody i uczucia odzyskanej choć na moment młodości. Chciało mi się, choć owo chcenie podświadome raczej było a do tego tak trudno uchwytne, jak wspomnienie jakiegoś odległego snu. Jednak gdy tylko znalazłam się pośród owej ogromnej przestrzeni od razu poczułam, że to właśnie to. Że choć nie mam skrzydeł, to jestem ptakiem i prawie frunę bo moja dusza niczym oklapnięty do tej pory balon na nowo napełnia się energią.  Nieba przecudnie niebieskie i pola okryte świeżą zielenią roztaczały się wszędzie. Napełnione świergotliwymi głosami ptasząt powietrze pachniało świeżością a wilgotna ziemia odrodzeniem. Do tego psotny wiatr beztrosko tańczył pośród suchych traw, rozwiewał moje włosy a delikatna mżawka czule zraszała rumiane policzki.

   Trwało to wszystko niedługo, gdyż przebywanie w owej przestrzeni było tylko przystankiem w drodze do zupełnie innego celu, ale ważne, iż było, bo odczułam tę przestrzeń w sobie, a ona w niezwykły splotła się ze mną i dodała sił, wsączyła we mnie odrobinę wiary w dobrą, normalną przyszłość. Niezaburzoną tym, co się gdzieś tam blisko czy daleko na świecie toczy, co tak często, coraz częściej spokój odbiera.

   Ma się wrażenie, iż wiele rzeczy w środku wraca na właściwe miejsce dzięki takim chwilom jak ta. Dzięki swobodnej wędrówce pośród okrytych malowniczymi chmurami spektakularnych nieb,  istota ludzka zrzuca z siebie jakiś ciężar i po prostu żyje. Nieomal jak dziecko ma ochotę by po prostu cieszyć życiem. Ale jak to? Byłożby to takie proste? Wystarczy tylko w pola wyjść, rozejrzeć się wokół, krystalicznym powietrzem odetchnąć? Czasem, o dziwo, wystarczy…Jeszcze wystarczy…Jak dobrze, że się takie stany przytrafiają, nawiedzają niczym leczniczo działający seans u najlepszego terapeuty świata - natury. Jak dobrze, że światło oraz przestrzeń nadal potrafią znaleźć drogę do wnętrza człowieka i po swojemu czynić tam cuda.

   A ta wielka, pogórzańska przestrzeń i odczucia, jakie mnie pośród niej nawiedziły przypomniały mi o istnieniu pięknej piosenki Agnieszki Osieckiej pt. „Wielka woda”.  Bo przecież woda, powietrze, przestrzeń  i ziemia jednako chyba na duszę ludzką działają. I jednako są jej potrzebne. A dlaczego wspominam o ziemi? Bo także praca z nią, zanurzenie w niej dłoni, poczucie woni, mocy i zawartych w jej nieskończonych czeluściach obietnic także mają olbrzymie znaczenie. Wie to tym każdy rolnik i ogrodnik. Każdy komu dzięki intensywnemu działaniu coś nowego z owej ziemi wyrosło. Wiem o tym i ja, która od kilku dni spajam się w jedno z moim ożywającym po zimie ogrodem.

Poniżej tekst oraz link do utworu "Wielka woda"..

 

Trzeba mi wielkiej wody

Tej dobrej i tej złej

Na wszystkie moje pogody

Niepogody duszy mej

Trzeba mi wielkiej drogi

Wśród wiecznie młodych bzów

Na wszystkie moje złe bogi

Niebogi z moich snów

Oceanów mrukliwych

I strumieni życzliwych

Czarnych głębin niepewnych

I opowieści rzewnych

Drogi białosrebrzystej

Dróżki nieuroczystej

Piachów siebie niepewnych

I ptasich rozmów śpiewnych

I tylko taką mnie ścieżką poprowadź

Gdzie śmieją się śmiechy w ciemności

I gdzie muzyka gra, muzyka gra

Nie daj mi, Boże, broń Boże, skosztować

Tak zwanej życiowej mądrości

Dopóki życie trwa

Póki życie trwa

Trzeba mi wielkiej wody

Tej dobrej i tej złej

Na wszystkie moje pogody

Niepogody duszy mej

Trzeba mi wielkiej psoty

Trzeba mi psoty, hej

Na wszystkie moje tęsknoty

Ochoty duszy mej

Wielkich wypraw pod Kraków

Nocnych rozmów rodaków

Wysokonogich lasów

I bardzo dużo czasu

I tylko taką mnie ścieżką poprowadź

Gdzie śmieją się śmiechy w ciemności

I gdzie muzyka gra, muzyka gra

Nie daj mi, Boże, broń Boże, skosztować

Tak zwanej życiowej mądrości

Dopóki życie trwa

Póki życie trwa

I tylko taką mnie ścieżką poprowadź

Gdzie śmieją się śmiechy w ciemności

I gdzie muzyka gra, muzyka gra

Nie daj mi, Boże, broń Boże, skosztować

Tak zwanej życiowej mądrości

Dopóki życie trwa

Póki życie trwa

I tylko taką mnie ścieżką poprowadź

Gdzie śmieją się śmiechy w ciemności

I gdzie muzyka gra, muzyka gra

Nie daj mi, Boże, broń Boże, skosztować

Tak zwanej życiowej mądrości

Dopóki życie trwa

Póki życie trwa