Misterium

Słowa zamarły wzruszeniem w tej chwili złotem skrzącej

Spektakl trwa wytęskniony, śpiewa miłośnie słońce 

Ziemia przyjmuje to z drżeniem, w jej uszach rozkoszy tętno 

Faluje w ekstazie przestrzeń  -  początku wiosny piękno
 

Ziemia się słońcu oddaje a słońce swojej ziemi 

Stapiają się w uścisku, tym blaskiem połączeni 

A tyle jest w nich życia, pasji i namiętności 

Że nurty rzek szaleją wzburzone do białości

 

    A wszystkie resztki śniegu, marznąca mgła, szron, sople 

      Potem spływają w jęku, w szemrzące żądzą krople 

A drzewom żywe soki kipią jak oszalałe 

  I pączki się zjawiają bolesne i nabrzmiałe

 

  Misterium lśni cudowne, misterium gra odwieczne 

Kochanie wiekopomne, tak ziemskie i słoneczne 

I wreszcie żar, spełnienie, zielenią drga powietrze 

 I spływa wdzięczna ziemia czułym, wiosennym deszczem..