Pod tym samym niebem: Strofy pogody...

Spokój

Otwieram książkę ze spokojem

On tam cichutko sobie drzemie

Budzi się, zerka ufnym okiem

Bo ujrzeć we mnie chce nadzieję

Że go dostrzegę i docenię

Że go nie oddam nigdy za nic

Bo jest największym mym marzeniem

Bo ma tęsknota nie ma granic

W tej książce cudne są obrazki

Łąka i ganek, lasek, wioska

Tylko tam wniknąć, złapać blaski

Przysiąść bezpiecznie i już zostać

I znów zasypiam nad lekturą

I śnię o cudach spokojności

Niektóre sny się spełniać lubią

Potrzeba tylko cierpliwości...

Zapowiedź jesieni

Lasy zapłakały jeżynowym sokiem
Przesieki w głogowych, bolesnych owocach
Lato nam się chowa, znika jak przed rokiem
Znów się skrada jesień, jesień wszechmogąca

Trawy zaśpiewały koncertem poświstów
Zastukały drzewa gałęźną perkusją
Idzie czas spacerów, jesiennych namysłów
I wspomnień, planów, wizji za senną żaluzją
Płynie melancholia z posmakiem goryczy
Coś minęło... Czy wróci, gdy czas się przetoczy?
Teraz nowe barwy, chłód wieczornej ciszy
A ciepłe marzenia otwierają oczy...

Wyrazistość

Podnoszę kamienie i badam ich dotyk
Znów gładzę ich gładką, idealną bryłę
Przeczesuję trawy, bo takie pieszczoty
Dają mi wciąż życie i zwracają siłę

Wrastam w drzew korzenną, spokojną symbiozę
Niczym grzybek, paproć, bluszczyk kurdybanek
Potem wstaję lekko, w wiosennym kolorze
Przestrzeń wokół pełna dobrych niespodzianek

Liście uskrzydlone pląsają we włosach

Zanim gdzieś odlecą, niepokorne iskry
Pajęczyny magii drżą na mglistych kłosach
Pieszcząc stopy, dłonie, proste, ufne myśli

Przyklękam, w garść nabieram przeczystego śniegu

Ugniatam go lekko, wącham i smakuję
To jest smak wolności, woń wiatru i biegu
Czas zawraca nagle, znowu mocniej czuję

Na ten moment krótki cała wyrazistość

Kiedyś utracona, zgubiona jak lata
Powraca i wzrusza tak, jak dawna miłość
Jak pierwszych dotyków cudowna poświata

Wszystko to zasnęło, lecz trwa w tym kamieniu

W śniegu, liściu, kłosie i w srebrzystej nitce
I we mnie to wszystko, w najtajniejszym cieniu
W dziwnym przypomnieniu, w przytrzymanej chwilce

Nucę coś kamieniom - one wszystko słyszą

Trawom miękkim tańczę - one wszystko widzą
Ochładzam policzki pełną znaczeń ciszą
Z blaskiem w oczach wracam w swoją rzeczywistość...

Wierszem porannym

Wierszem porannym siebie odmykam

Wierszem porannym spoglądam w przestrzeń

Zbieram sny z powiek, przeczucia czytam

Wtulam się w ciszę, w chłodne powietrze

Czym się okażesz dniu tajemniczy?

Ile przyniesiesz przeżyć i jakich?

Ile masz wcieleń, ile obliczy?

Jakie darujesz zapachy, smaki?

Zaklinam przyszłość porannym wierszem

Czekam na progu nowego dziania

Chowam w swój zeszyt myśli najszczersze

I ruszam w dzienne zawirowania...

Nieocembrowana

Tyle wierszy ukrytych jeszcze we mnie czeka

Żywię je marzeniem, błękitnym powietrzem

Lecz one chcą ciepła drugiego człowieka

Tupią w przedpokoju, niecierpliwie szepczą

Czekają tam w źródle nieocembrowanym

Niewinne, wydane na łaskę przechodnia

Czy zmąci tę wodę? Czy sercem osłoni?

Woda życia czeka - bezbronna i chłodna

A jeszcze pod wodą, pod przykrywką skały

Płomienie się palą swą mocą zdumione

Myślały, że zgasną, łzy je zagłuszały

Żyły w ciemnej pustce, czekając na koniec

Przechodniu nieznany! Przechodniu, burz panie!

Proszę, bądź uważny, zbuduj cembrowinę

Dajesz mi nadzieję, wody słyszę granie

Budzisz moją wiarę i roztańczasz zimę...

***
Skrawek nieba

Gdy muzyka świata otoczy, zagarnie
Gdy się zgubisz w tłumie, jak w lawinie kamień
Gdy ten chaos, tumult wciska się do wnętrza
Ty zrób krok do tyłu - nie musisz być pierwsza

Nie musisz być w nurcie - poza nim wytchnienie

Chrupka piętka chleba - z dzieciństwa wspomnienie
Szłaś sobie malutka a świat wokół wieczny
Wtedy był jak ogród jasny i bajeczny

A Ty szłaś szczęśliwa z chlebkiem w drobnej dłoni

Jak mały Robinson, co ten świat oswoi
Obdarte kolana, niebieska sukienka
Szedł mały wędrowiec, przed nim droga piękna

Odszukać tę drogę i dalej nią kroczyć

Marzysz o tym stale zamykając oczy
Wtedy znów zgiełk myśli, daremne starania
Męczą podróżnika, co się patrzeć wzbrania

Otwórz oczy dziewczyno! Ugryź piętkę chleba!

I odgarnij chaszcze - zobacz skrawek nieba...

***

***
Babiniec wieloloistny

Babiniec wielolistny - ten serdeczny kwiat

Milion płatków myśli - setki ważnych spraw

Tu się przeplatają broszki, groszki, cienie

Ze zwierzeniem gorzkim, najskrytszym marzeniem

Tu w siostrzanych oczach widać własny lęk

Przestrzenie przepastne, wspólny śmiech i jęk

Babiniec serdeczny - babiniec motyli

W zazdrość uwikłany, kto ma więcej barw

Lecz tylko on umie nadać sens tej chwili

Nie jeść, nie spać, myśląc jak naprawić świat

Babiniec zmęczony zmywa dnia odbłyski

Stadko spraw koniecznych wpycha w jutra kąt

Czas już stulić płatki, złożyć do snu listki

I odpłynąć w niepamięć, w snu spokojny ląd...

***

Ciepło

A kiedy będzie całkiem ciepło
Rzucimy precz kozaczki
Będziemy mogli znów odetchnąć
Młodości złapać blaski

I iśc za miasto, w tę zieloność

Widzieć biedronki, mrówki
I czuć gdzieś w sercu dziwną wolność
Zapomnieć stare smutki

Bo owo ciepło na początku

Ogarnia jak narkotyk
Chętnie pozbawiasz się rozsądku
I frunąć chcesz jak motyl

I fruniesz, fruniesz tak po niebie

Promienie masz we włosach
Nareszcie kochasz świat i siebie
Aż ziemia się rusza z posad

To wszystko będzie o swej porze

To wszystko Cię otoczy
A wtedy pojmiesz, że znów możesz
Otworzyć ze snu oczy...

******

***

Psia miłość

Kocham mojego psa - mój pies mnie nigdy nie kąsa

A jeśli nawet ukąsi - bo mu sprawiłam ból

To zaraz merda, przeprasza - ze wstydu wchodzi pod stół

Kocham mojego psa - wariata, wybaczam mu wszystkie głupoty

Ucieczki, tarzania, szczekania i wszelkie codzienne kłopoty

A on się kocha we mnie - bo nigdy go nie zranię

Ufa mi bezgranicznie, tańczy radosny swój taniec

Gdy z miasta do domu wracam cieszy się każdym gestem

Łapie mnie za sukienkę i wylizuje ręce

Choć czasem woli samotność a czasem dziwnie się boczy

To gdy nam w duszach gra wolność, biegniemy patrząc w swe oczy

I choćby gdzieś mi się zgubił i na spacerze przepadł

To wróci do mnie, bo lubi nasz wspólny skrawek nieba

Jesteśmy dla siebie wytchnieniem i wspólne znosimy deszcze

On moim, ja jego cieniem. To samo nas pieści powietrze

A kiedy pies choruje, gdy ma cierpienie w oku

Wtedy najlepiej mu robi cisza i święty spokój

Więc go nie niepokoję - niech swe wyliże rany

Na drugi dzień przybiegnie zdrowy, uradowany

Będziemy razem do końca w smutkach, radościach, spojrzeniach

On wszystko we mnie wszak kocha a ja go nie oceniam

Taka to jest psia miłość - niech nic się z nią nie równa

Właśnie przy nogach mych miło swe sny śni psina ufna

To jest najlepsza chwila i taką będę pamiętać
Mój pies, ja i cisza i nasza przestrzeń święta...

***

Piosenka o kwiecie paproci

Do wiosny tej idę, do lata

Gdzie skrzy się cudowna poświata

Gdzie czekać ma wciąż niepochwytny

Paproci jedyny kwiat...

Przede mną miesiące zimowe

Przedwiośnia pluchy i deszcze

Codzienne radości i nowe

Zasłony czasu, szczęść, nieszczęść

Przede mną uparte działanie

Zwątpienia i duszy rozterki

Na nitkę nawlekanie

Myśli i trosk mych maleńkich

Do wiosny tej idę, do lata

Tam skrzy się cudowna poświata

Tam czekać ma wciąż niepochwytny

Paproci jedyny kwiat...

I zalśnią wreszcie jeziora

Zielenią odetchnie powietrze

Nadejdzie czerwcowa ta pora

Lecz jeszcze dalej i jeszcze

Zawoła coś puszczyk, jaskółka

Usłyszę serdeczny Twój głos

Lecz jeszcze trwa ma wędrówka

I szuka spełnienia mój los

Do wiosny tej idę, do lata

Tam skrzy się cudowna poświata

Tam czekać ma wciąż niepochwytny

Paproci jedyny kwiat...

Usiądę kiedyś przed chatą

By upiąć swój siwy warkoczyk

Otuli kolejne mnie lato

Pragnieniom swym zajrzę w oczy

Pożegnam wędrowną mą młodość

A w palcach przesypię piach

Czy szukam, choć dałam mu wolność

Marzeniu wiecznemu w snach?

Do wiosny tej idę, do lata

Tam skrzy się cudowna poświata

Tam czekać ma wciąż niepochwytny

Paproci jedyny kwiat…

***

W szczerej pustce

W szczerej pustce

Siedziała na piasku

Pełna swoich myśli

Mała dziewczynka

Gdzieś tam daleko świat

Ona ma tu kamyczki

Ona ma mrówki i żuki

Gdzieś tam daleko lunaparki

Ona ma swój zawrót głowy

Wokół cisza tylko nad głową myśli szeleszczą

Wokół żółto i tylko marzenia się niebieszczą

Och, jakiś samochód przemknął daleko

Po co i gdzie on tak gna?

Tutaj na piasku jest cała opowieść

I ona stwarza ten świat

W szczerej pustce dziewczynka sobie tańczyła

A ktoś ją dojrzał z oddali

Pomyślał – jakże jest samotna

Odjechał w smudze spalin…

***

Mimo wszystko

Znaleźć sobie niszę - bezpieczną, osobną

Wcisnąć się głęboko w cienie, pajęczyny

Zanucić melodię leciutką, łagodną

Nie myśleć o skutkach, nie szukać przyczyny

Wejść w obraz zaklęty, co schnie na sztalugach

I chodzić po łąkach w bezludne rejony

Wygonić niepokój, iść w bezczasu smugach

I grać na fujarce zapomniane tony

Nie bać się wspomnienia , nie uciekać więcej

Znaleźć sobie przystań, swoją oczywistość

I trzymać się siebie, tuląc biedne serce

Stać na swojej straży, światło mieć i mglistość

Osiągnąć tyle mocy, ile przeznaczone

Albo jeszcze więcej - przekraczać granice

A choćby i stopy znów były zmęczone

Dalej iść, bo przecież dalej idzie życie...

***

Potworzyca

Drzwi były zamknięte, z komina dymiło

Jedliśmy krupniczek i było tak miło!

Zawsze , gdy się zimą naiwnie zachwycam

To nadchodzi ona - moja potworzyca!

W każdą szparę wlezie, znajdzie sprytnie wejście

Bo nad wszystko lubi psuć beztroskie szczęście!

Ruszyła do boju. Rozsiewa bakterie.

Jedna z nich, niecnota, wlazła sobie we mnie!

I tu się rozmnaża, w mym gardle się mości

W nosie mam jej dzieci, wnuki wlazły w kości!

I ciągle szyderczy chichot potworzycy

Mówi mi, że z niczym nie będzie się liczyć!

Wepchnie mnie do łóżka, wionie na mnie chłodem

A gdy będę drżała, to obrzuci lodem

Marzę, że czarami wygram z potworzycą

Lecz to walka sarny z wielką, głodną lwicą

Nie cierpię chorować! Odejdź potworzyco!

Zaraz łyknę czosnku wredna wampirzyco

I moc witaminek, aspiryny wsparcie

Imbir, mentol, miodzik - cudów całe garście!

Rzuciłam wyzwanie! - W locie rękawica!

Niech zginie, przepadnie moja potworzyca!!!

***

***

Ballada o zimowym tańcu

Mgła zamarza już na szybach, chmury puchną śniegiem.

Zaraz będzie tańczyć zima. Lecz jak długo? Nie wiem...

Dotąd senna w swej pościeli ukrywała wdzięki.

Błogo sobie dnie spędzała. Nagle do jej ręki...

Podbiegł piesek ukochany, co czuwał na straży.

Szczeknął głośno: Wstawaj zimo! Coś się musi zdarzyć!

Jakoś szaro jest na świecie. Nudno drzewom, domom.

Świat Cię woła! Bal czas zacząć! Powiedz tylko słowo!

Wstała zima. Potrząsnęła gęstwą swych warkoczy.

I się mocno przeciągnęła, otwierając oczy.

Potem pieska poczochrała, bo to lubił malec.

Roześmiała się radośnie. Tak, czas zacząć taniec!

Otworzyła wszystkie szafy. Przymierza sukienki.

Srebrna, biała, granatowa, ulubiony błękit.

I lodowe pantofelki na cienkim obcasie.

Teraz wszystkim się pokaże w całej swojej krasie!

Niech sopelków gra melodia! Niech brzmią mrozu tony!

Srogie wiatry przybywajcie! Grzmijcie śnieżne dzwony!

Musi tylko znaleźć sobie partnera do tańca.

Co umiałby sunąć z zimą w lodowego walca.

Który piękny nieznajomy mocno nią zakręci?

Kto się wiatru nie ulęknie? Mrozem nie zniechęci?

Kto urodę jej doceni? Szepnie - chodź, do ucha?

Zaraz wielki bal się zacznie. Ona sama tutaj...

Lecz się nikt nie znalazł znowu - było tak co roku.

Każdy przecież wolał ciepło i domowy spokój.

Mimo wszystko jednak zima nie traciła wiary.

Że już wkrótce znajdzie kogoś do tanecznej pary.

Póki co, samotnie biega z psem białym po polach.

Patrzy w okna, cicho nuci, hula po stodołach.

I upiększa świat calutki brylantowym lśnieniem.

No i szuka wciąż tancerza. Lecz jak długo? Nie wiem...

***

Lis i Książę

Los zetknął ich na swej drodze

Obaj samotni, niewinni

Nie wiedząc nic o sobie

Stanęli na jednej linii

Ta linia z serca do serca

Kazała im się zbliżyć

I zacząć sobie ufać

Zacząć na siebie liczyć

To trudna jest decyzja

Pozwolić się oswoić

Zawierzyć komuś siebie,

Wystawić się na ból

I równie ciężko oswajać

Bo łatwo błąd można zrobić

I bezbronnego zranić

Sztyletem wykutym ze słów

Tak wielu pragnie bliskości

Lis, Książę, Ty i ja

To test odpowiedzialności

I mało kto go zda

Bo to już nie jest zabawa

To nie są słowne igraszki

To więzów silnych są prawa

Bliźniaczych tutaj i w baśni...

***

***

Starożytna opowieść

W świątyni Asklepiosa dobre sny mieszkają.

Takie, które leczą mocą swoją boską.

W świątyni Asklepiosa węże wciąż pełzają.

I pilnują śpiących, o ich sny się troszcząc.

Stary kapłan na stopniach oparł swoją laskę.

Popatruje z dala na dym z kadzielnicy.

Zmęczone ma oczy - bo nie umie zasnąć.

Ból ogarnia myślą, cudze lęki słyszy.

Stary pies - przyjaciel też ma wzrok zamglony.

Długo wszak przy panu życie swoje wiedzie.

Niejedno z nim przeszedł, był przyzwyczajony.

By być z tym człowiekiem w każdej jego biedzie.

A kapłan Pergamos - samotny staruszek.

Co nigdy nikomu z życia się nie zwierzał.

Nagle się zasmucił, że tak mało wzruszeń.

Tak mało zachwyceń zaznał w doli mędrca.

Zawsze innym radził, nad innymi czuwał.

Cudze troski gładził, snom dodawał głębi.

Opatrywał rany, przejmował się, dumał.

A sam bezcielesny, a sam jak pustelnik.

Czy tak wolno istnieć, siebie gdzieś zgubiwszy?

Czy można brać na siebie smutki chorej ziemi?

Łza mu z oka spłynęła, zadrżał od tych myśli.

Głowę psa pogłaskał, spojrzał w blask płomieni.

Weszła jakaś kobieta, nisko się skłoniła.

W oczach rozpacz miała i lęk ostateczny.

Bo syn jej umierał a wszędzie już była.

Nikt nie umiał pomóc, nie umiał wyleczyć.

Lecz ona ciągle wierzy w siłę Asklepiosa.

Oddała bogactwa, siebie da w ofierze.

Może ukraść, zabić, ziemię ruszyć z posad.

Lecz Charon - przewoźnik syna nie zabierze!

Podniósł łeb pies stary, panu spojrzał w oczy.

Już wiedzieli obaj, co im czynić trzeba.

Dzisiaj mrocznym Styksem kto inny podąży.

Dziś się skończy wszystko, bóg się nie pogniewa.

Niewinna wymiana, jedyna ofiara.

Sens życiu nadadzą, co zbyt długo trwało.

Dość już tej wędrówki, dość już ziemskich starań.

Dziś się wszystko skończy, co się skończyć miało.

- Syn twój wyzdrowieje lecz me miejsce zajmie.

Musi Asklepiosa zostać wiernym sługą.

Oto cena życia lecz nie patrz tak na mnie.

Stary bardzo jestem. Byłem tu za długo!

Tak jej rzekł, pożegnał i węże przywołał.

Wiernie mu służyły i teraz pomogą.

Wieczną zacznie podróż. Taka jego wola.

Czas już Hades poznać, ruszyć mroczną drogą.

W świątyni Asklepiosa dobre sny mieszkają.

Młody kapłan się modli, żyjąc łaską boską.

W świątyni Asklepiosa węże wciąż pełzają.

I pilnują śpiących, o ich sny się troszcząc...

***

Jesienny wiersz

Czasem wiersz jest bezsilny

Tylko pięści zaciska

Metaforą, nastrojem

Przegonić tygrysa?

Czasem słowo upadnie

Tak, jak liść niepotrzebny

Byle wiatr nim zamiecie

Byle mróz go postrzępi

Stary smutek przygniecie

Jak kamienny obelisk

Wielka pustka na świecie

A ty, jak w topieli

A wtem promień prześwieci

Przez mdłą szarość chwili

I nadzieja powraca

Tak, jak rycerz w bieli

I znowu wszechmocnie

Kreśli blaskiem słowa

Ciemność gdzieś odchodzi

Zły tygrys się chowa...

***

Przy kominie...

Przy kominie, o szarej godzinie

Siedzimy razem, w półmroku

Śpią wspomnienia lata, za oknem październik

Słyszysz? Śpiewa ogień. Wokół wielki spokój

Czułe myśli tańczą - jesteśmy im wierni

A w kieliszku wina błyszczą rubinowe

Ciepłe pocałunki, iskierki spojrzenia

Połóż na mych kolanach ukochaną głowę

Będziemy snuć razem jesienne marzenia

Opowiem Ci bajkę o światach zaklętych

A Ty mi legendę o skarbach księżyca

Potem spojrzysz w oczy - mną tylko zajęty

I powiesz - Tyś mym światem. Tobą się zachwycam!

Ogień parsknie nagle iskrą niecierpliwą

Bo mu już obmierzły romantyczne szepty

Ty nie jesteś Julią! On to nie Romeo!

Wrzućcie drew do ognia - bo już całkiem ciemno...

***

Dzikie zabawy

Dziki się dziczą na dzikich polach

Toczą swe bitwy zacięte hufce

Walka o wszystko: o teren, pokarm

I o dzikiego bardzo przywódcę

Biegają nocą w zwartych szeregach.

Szerząc zniszczenie, destrukcję

Wolne - więc wolno im tak biegać

Ryć ziemię na dole, na górce

W tym swoim dzikim, jesiennym pędzie

Depczą i krzewy i trawy

Mogą być w lesie, mogą być wszędzie

Żądne wolności i sławy

A gdy szał minie i się przetoczą

To wśród zagłady olbrzymiej

Tym piękniej wiosną drzewa obrodzą

Rosnąc na zrytej dziedzinie

A co z przywódcą? Odwieczna sprawa.

Dziś ten, jutro znów inny
To jest po prostu dzika zabawa

Na dzikich polach jesiennych...

***

***

Pod tym samym niebem

Pod tym samym niebem znajdę inną siebie

Znajdę nowy sposób na szukanie prawd

Pod tym samym niebem cieniem i płomieniem

Wszystko otulone jak w przedziwnych snach

Ciągle taka sama, lecz dziwnie odmienna

Mówi mi to lustro, szepcze cicho wiatr

Idę w nowe dzianie, coraz bardziej pewna

Że to przeznaczenia wyczekany świat

Może jeszcze nieraz spojrzę w twarz zwątpieniu

Może nawet dzisiaj westchnę - mam już dość

Ale potem wstanę i w nowym spojrzeniu

Będę mieć nadzieję i zgodę na los

Idę z psem na łąkę, och, jaka wesoła!

Wwąchana w opium trawy, w złotych liści grad

I nic więcej nie pragnę, wszystko mam dokoła

Jesień żyje wokół, a pies naprzód gna!

***
Umieć się odwrócić

Umieć rozpoznać metę

Umieć skończyć - zaczęte

Nie naciągać struny

Jeszcze chwila - pęknie

Umieć się powstrzymać

Umieć nie brnąć w głębię

Myśląc, że choć strasznie

Ale jednak pięknie

Umieć żyć z umiarem

Umieć śnić - lecz nocą

Nie myląc żarówki

Z błędnych ogni mocą

Umieć się odwrócić

I odnaleźć siebie

"Ja” czeka cierpliwie

Ile jeszcze? Nie wiem....

Ballada parkowa

Żyły związane zawsze ze sobą
Szara topola i biała jemioła
Jedna dla drugiej była ostoją
Wplecione w swą ciszę i słowa

Z boku pasożyt i żywiciel

A w środku przyjaźń serdeczna
Bujna jemioła w wiecznym rozkwicie
Topola w łagodnych szeptach

Śpiewały sobie pieśni współbrzmiące

Nie straszna im była samotność
Wiatr je łagodnie pieścił i słońce
I nie trwożyła osobność

A dzisiaj ścięto starej topoli

Ufne gałęzie - ramiona
I łka bezradnie a dusza boli
Ach, gdzież jest jej jemioła?!

Jemioła toczy się po ścieżce

Wdeptują ją stopy w błoto
Jeszcze zielone bije serce
Świeże jagody się złocą

A na ten widok wiatr dmuchnął wściekle

Lament się podniósł w koronach
Niebo buchnęło ulewnym deszczem
Rozpaczą park cały woła

A gdy żywioły się dokonały

Zleciały się jemiołuszki
Z błota jagody wszystkie wybrały
Z dziobków im spadły okruszki

I znów zasiały nowe jemioły

Całkiem przypadkiem, niechcący
Na świeżo wzrosłych pędach topoli
Wzmocnionej cięciem na wiosnę

I choć dziś w smutku tkwi topola

Choć w cuda żadne nie wierzy
Wkrótce odrodzi się znów jemioła
By nowe życie z nią przeżyć

Bo przecież nic nie znika zupełnie

Bo zawsze jest sens i ziarno
Które przynosi odrodzenie
Nadzieją taką życ warto!

***

Pastelowa ballada

Ona w swym domku mieszkała pod lasem
Z pieskiem, kotkiem, papugą i żółwikiem sporym
Całe dnie malowała, szkicowała a czasem
Wyruszała do miasta sprzedać swe wytwory

Jak to wyglądało?Na głowie papuga

Piesek z lewej strony, kotek z tyłu leciał
Żółw leniwie drzemał w kieszeni fartucha
Sztalugi i szkice dźwigała na plecach

Panna Janka na targu w kącie zasiadała

Wokół niej leżały rysunki, obrazy
Przy nich kotka -śpioszka ślicznie układała
I jeszcze pieseczka, by tam trwał na straży

A wtedy papuga głośno obwieszczała

Że można mieć swój portret, szkic na zamówienie
Bo miła panna Janka życzenia spełniała
I za kilka grosików tworzyła coś pięknie

Na włosach miała wianek z przydrożnych rumianków

Małe dłonie upstrzone farbą kolorową
A przy tym pogodny rozświetlał ją nastrój
I chętnie rozdawała uśmiech, dobre słowo

Lecz gdy pewnej soboty na targ przyjechała

Fotografka z miasta z wielkim aparatem
I wszystkim prawie darmo zdjęcia napstrykała
To dawni wielbiciele porzucili Jankę

Tak trwało to i trwało - Janka się starała

Malowała cudnie - wszystko szło za bezcen
Ale z fotografią gdzieżby tam wygrała
Więc już z tej zgryzoty załamała ręce

A wtedy na targu poeta się zjawił

Co na zamówienie wiersze śliczne składał
Usiadł blisko Janki, wianek jej poprawił
W serce jej wprost spojrzał i wierszem zagadał

Mówił pewnym głosem - po targu się niosło

Że świat na jej obrazach jest baśnią zaklętą
Że rzeka tam szumi piosenkę radosną
A w każdej plamce farby ukryte jest piękno

Zwłaszcza autoportret Janki tak wychwalał

Pastelową barwą muśnięty i cieniem
Gdzie stała nad rzeką maleńka, nieśmiała
A oczy jej błyszczały tęczowym zamyśleniem

Na targu cisza trwała, wszyscy zasłuchani

W tę balladę dla Janki, w to słowo potężne
A ona tam siedziała zdumiona bez granic
Zawstydzona cała, przejęta tym wierszem

Potem ludzie przybiegli tłumem zachwyconym

Znów każdy chciał mieć obraz jej ręką stworzony
Od poety chciał każdy słowo mieć tak czułe
Więc malarka wraz z bardem utworzyli duet

Wtedy żółw się obudził i wyszedł z ukrycia

By od swojej pani przejść mu do kieszeni
To był palec losu, to był znak od życia
Więc poeta z malarką zamarli wzruszeni

A to nie koniec znaków - on miał Jan na imię

A jego domek drewniany stał w pobliżu lasu
Więc pojęli, że odtąd czas im razem upłynie
I wzięli się za ręce nie marnując czasu

Teraz razem wiodą życie malowane

Żółw, piesek i kotek cieszą się ich szczęściem
A papuga skrzeczy: Niech Janka wraz z Janem
Na zawsze przetrwają złączeni tym wierszem!

***

Ballada o głazie

Ten stary, omszały głaz widział w swym trwaniu już wszystko

Przepływał dokoła czas, ktoś palił, ktoś gasił ognisko

Na złotej, bezkresnej polanie głaz prosto w twarz słońcu spogląda

Promieni znów zaczął się taniec i serce głazu chce ognia

Bo tysiąc lat tu spoczywa ten świadek cudzego życia

A jego dusza prawdziwa też rwie się do światła, do bycia

Rozkwity codzienne, spektakle, romanse tęczowe, dramaty

Uczucia tętniące, snów żagle a on wciąż sam, wokół światy

Czy ktoś wysłucha kamienia? Czy jeszcze mu coś przeznaczone?

Czy jest sens życie odmieniać, gdy wszystko już ułożone?

Lecz głaz ma dość swej martwoty, niech przyjdzie wreszcie odmiana

I z głębi tej twardej istoty westchnienia uniosła się fala

Szept dotarł do błyskawicy i pani szalona ta, boska

Zebrała największe swe iskry, głazowi je w darze przyniosła

I pękł kamień z bolesnym jękiem, a słońce zajrzało mu w serce

A był tam diament maleńki, schowany we łzy kropelce

Lśnił długo nocą obietnic aż gwiazda go srebrna dojrzała

I promień zesłała niebieski i wzięła go, pokochała

Może czasami nie wierzysz, że w dali gdzieś czeka odmiana?

I trwasz tak, jak głaz ten leżysz w bezsenną noc, aż do rana?

Tymczasem Twój los trwa na straży z zastępem błyskawic i iskier

By spełnić to, o czym marzysz, byś wreszcie naprawdę mógł istnieć!

Po zmierzchu

A po zmierzchu, w ogrodzie maciejka rozkwita
Świeca płonie na stole tym, gdzie wiersze piszę
Przepływają myśli, czas skupienia witam
Pachnie chłód wieczorny, cisza mnie kołysze

A komary zmrokiem podniecone
Wprost na ucztę zmierzają w mą stronę
Te wampirki w conocnym zapale
Wyprawiają szalone swe bale...

A wieczorem, w ogrodzie wszystko jest inaczej
Lekki chłód-czarodziej pieści tęskne ciało
Kot zielonym okiem odpływa w świat marzeń
A świerszcz stroi skrzypce, by grac nockę całą

A nocą, w ogrodzie lśnią wzruszeniem liście
Gwiazdy-obietnice migocą wspaniale
I błyszczą dojrzałe, pełne soku wiśnie
A ja odpoczywam po dziennym upale

A komary znów wrażeń spragnione

Wprost na ucztę zmierzają w mą stronę
Te wampirki w conocnym zapale
Wyprawiają szalone swe bale...

Śpiewanka lipowa

Zbieram mojej lipy delikatne kwiecie
Odurza swym zapachem i łagodnie śpiewa
Przenosi w dawne lipce, opowieści niesie
O czasach, co odeszły, o młodości drzewa

Dawniej rząd kosiarzy grał muzyką w polach
A sierpy księżycem wśród kłosów błyszczały
Cepy i młocarnie stukały w stodołach
A chochoły czujnie wiosek pilnowały

Wieczorem kapliczki przydrożne szeptały
Modlitwy dziękczynne za łaskawe słońce
A lipy i kasztany łagodnie szumiały
Grając ludziom do snu spokojności koncert

Kiedyś w lesie rosło moc prastarych buków
A pod lipą siadały babunie sędziwe
Modlitwy szeptały i bajki dla wnuków
Błogosławiły żniwom, wędrowcom i niwie

Wspominały lata dziecięce, beztroskie
Gdy pod cieniem lipy wianki z chabrów wiły
A przy tym w głos śpiewały na calutką wioskę
O Zosi, co ją wiedźmy w drzewko przemieniły

Bo nie chciała im oddać warkocza jasnego
A zamiast czarowania wolała robotę
Teraz jako lipka tęskni do miłego
I czeka wciąż na niego w pogodę i słotę

Pieśń usłyszał dziedzic, konia wstrzymał swego
Uśmiechnął się do dzieci, rzucił im miedziaki
Dały mu naręcze kwiecia lipowego
A potem się rozpierzchły jak radosne ptaki

Nie ma tamtych buków, dziewczynek, staruszek
Lecz nadal tętni życiem lipa dobrotliwa
Strzeże cichych wspomnień, delikatnych wzruszeń
Światu się przygląda mądra i cierpliwa

Dwieście lat tu rośnie albo jeszcze dłużej
I spogląda w serca ludziom, co przechodzą
Przetrwa srogie zimy, wichury i burze
I powita wiersze, co się tu narodzą…

Na łące czasu

Jak pachnie główka małego dziecka?

Jak łąka letnia

Jak fala ciepła

Jak pachnie radość cicha, najsłodsza?

Jak czekolada

Gorąca, gorzka

Jak pachnie smutek, ten ból przewlekły?

Jak metal srebrny

Wciąż niezakrzepły

Jak pachnie młodość, ten czas beztroski?

Jak kromka chleba

Jak agrest słodki

Jaki aromat będzie miała

Chwila, co przyjdzie, ta wyczekana?

Co pozostawi w mojej pamięci?

I jaką wonią będzie mnie nęcić?

W mowie zapachów trwam zanurzona

Na łące czasu, w wonie wtulona...

Odcienie fioletu

Wziął mnie we władanie fiolet lawendowy

Gdzie nie spojrzę zaraz wyławiam go okiem
Jagodowy odcień, gdzie indziej wrzosowy
Koniczynka główkę schyla nad potokiem

W każdej porze roku amarantu błyski

Co jak cicha magia szukają schronienia
W cieniu trwają, w głębi, w myśleniu o wszystkim
Co się snuje stale, dojrzewa, odmienia

Są uśmiechem duszy, kiedy dusza wolna

Chłonie zapach mięty, gdy kwiaty jej tańczą
I płynie ponad światem mgła liliowa, wonna
A dzikie jagody ze wzruszenia płaczą

Lśni ciemny bakłażan, śpiewa tęsknie, rzewnie
Wnet w kuchni z cebulą różową zatańczy
A modra kapusta rozsiada się pewnie
Bo na pustych grządkach wiele teraz znaczy

W jesiennej odsłonie purpurowym sokiem

Nabrzmiałe i słodkie grona, mirabelki
Wędrują do słojów, butelek, do okien
By na nich też malować wspomnienia kropelki

A w bezsenne noce drżą pod powiekami

Cienie melanżowe, ostami kłujące
Albo rozszeptane, jak kwiaty łąkowe
Koją dziwne lęki, barw szalonych koncert

Agresji kolorem świat wkoło się syci
Tam stan zagrożenia, zapowiedzi mroku
A ja na swej wyspie snuję mgiełki, nici
W lila pajęczynie odnajduję spokój

Małe witrażyki, sierpniowo-wrześniowe

Fioletowa magia trwała jak marzenia
Oblizuję palce, cierpkość winną łowię
Dziki bez obrywam na zimowe śnienia…

Wietrzna śpiewanka

Witajcie, witajcie jesienią!
Zaszumiał wiatr różom, wiśniom
Nie bójcie się deszczu i chłodu
Zaśpiewam waszym myślom

Zanucę jesienną balladę

W ten czas tęsknego czekania
I z rumem wypiję herbatę
O świecie poopowiadam

Bo gdzieś są kraje gorące

Gdzie byłem i cuda widziałem
Uparte tam świeci wciąż słońce
I parno jest wciąż - choć dmuchałem

I zieleń potęgą tam dyszy

A drzewa jak w snach owocują
Lecz nikt tam mych pieśni nie słyszy
Papugi mnie zakrzykują

Więc do Was znów przylatuję

Bo może się przydam tu komuś?
Bo przecież tu przy Was się czuję
Znajomo i swojsko jak w domu

Rozniecę węgielki wspomnienia

Rozdmucham wieczory tęskniące
Zaśpiewam deszczowe marzenia
Lasowi mglistemu i łące

Rozbrykam kominy leniwe

Psom, kotom rozruszam pchły, wąsy
A potem przywiodę Wam zimę
Na śnieżnolodowy koncert

Ale na razie jesiennie

W miedzianozłotych iskierkach
Nucę tę wietrzną piosenkę
I w serca ciekawie Wam zerkam

Wirujcie wraz ze mną wśród liści

Pogońcie zgubione pragnienia
By potem się cicho zamyślić
I przysiąść na skraju wzruszenia...

Sarna i chłopiec

W podmiejskim lasku

Biegła na ukos

Piękna i skoczna

Sarna niewinna

Lekkość wcielona

Dzika i wolna

Nie bacząc na nic

Na strach niepomna

A w piaskownicy

Cudowny zamek

Chłopczyk budował

Cichy, skupiony

Rączki, łopatka

Upór niezłomny

Świat oddalony

Radość trzylatka

Znajdź w sobie sarnę

Odszukaj chłopca

Niech znów odżyją po latach

Oni tak bardzo chcą istnieć w Tobie

Bawić się, wolno hasać

Bo to nieprawda, że zginąć musi

Wolność, niewinność, beztroska

To ciągle czeka w najgłębszej głuszy

Zbudź sarnę, pogłaskaj chłopca...

***

***

Jazzujący świerszcz

Mały świerszcz - niecnota

Lubił drażnić kota
Śpiewać mu do ucha
Jazz świerszczowy nocą
Biada mu - bo kotek
Bacha lubił słuchać
I nie cierpiał jak mu
Pod bokiem jazgocą
A więc w pewien wieczór
Leniwy, gorący
Przymrużywszy oczy
Niby w słodkim śnie
Nagle trzepnął łapką
Przerywając koncert
Odtąd mały jazzman
Nie gra w noce, dnie
Jaki morał płynie z tej smutnej cykanki?
Bacha słuchaj w słuchawkach
Jazz graj w blade ranki

Zakochana muszka

Coś błysnęło? - mała muszka
Mniejsza, lżejsza od okruszka
Wciąż fruwała w swych marzeniach
Uwielbiała miejsce zmieniać
Przycupnęła na kamyczku
Albo na ogonkach byczków
Aż przysiadła gdzieś na plaży
By o muszku swym pomarzyć
Który słodkie ma oczęta
Skrzydła, brzuszek i nóżęta
I cudownie fruwać umie
A w ogromnym swym rozumie
Ją - swą muszkę - też pomieści
Nie obrazi, nie zbezcześci
I jej mężem zostać może
Nagle muszka wpadła w morze
Płacze, krzyczy, woła S.O.S
Lecz, niestety, smutny los
Tak to kończy ten, panowie
Kto ma tylko miłość w głowie

Zarozumiały chrabąszcz

Pewien chrabąszcz z wioski
Myśląc, że jest boski
Przeglądał się stale
W kałuży na górce
Nie mylił się wcale
Tak, miał wiele zalet
I przypadł do gustu
Łakomej jaszczurce
Jakie z tego wnioski?
Bądź więc sobie boski
Ale ukryj w cieniu
Swych wdzięków paletę
Zgarb się, skurcz, rób miny
Byś nie stał się dla innych
Najzwyklejszym fast foodem
Z mikrofali kotletem

***
Czas na start

Rusz się, rusz duszo niepozbierana

Zrób, co masz zrobić nareszcie

Nie tkwij w martwocie i rusz się zaraz

Wciągnij odważniej powietrze

Sama się w dołek swych obaw wkopałaś

Teraz się z niego wygramol

Bo czas ucieka, Ty tylko biadasz

I wciąż powtarzasz to samo

A że się boisz, a że nie umiesz

Dorosła a ciągle jak dziecko

Odnajdź nareszcie w swoim rozumie

Chwilę do startu konieczną

I działaj, działaj wbrew wszystkiemu

Bo strach jest gorszy niż dzianie

Wyzwól się wreszcie z jarzma lęku

Co się ma stać, niech się stanie!

Koła ratunkowe

Kiedy lęk przydusi, przeczucia osaczą
Upiory zwątpienia tańczą dookoła
Chłód się wkrada w serce, czarne myśli kraczą
I nie ma już gdzie uciec, przed zmęczeniem schować
Są koła ratunkowe, co na podorędziu
Czekają, by szepnąć o świecie, o szczęściu
Wino, książka, rozmowa, jakiś wiersz z szuflady
Telefon do kogoś, kto samotnie czeka
Czyjeś ciepłe słowa, czyjeś dobre rady
I jakaś melodia, płynąca z daleka
A do tego mrówki, które wiedzą więcej
I ciągle od nowa budują mrowisko
Znowu biorą trawkę, niosąc ją czym prędzej
Nie myśląc o nodze, która zgniecie wszystko
I jest to, co teraz - przecież to wciąż nasze
Nie zbrukane żalem, nieznośną goryczą
Nie myśleć co potem - potem będzie zawsze
Sycić się na zapas zielenią i ciszą...

***

W cieniu kwitnącej czereśni

Szach perski? Och, znany to bajarz!
W cieniu kwitnącej czereśni
Historia toczy się stara...

Że gdzieś daleko księżniczka, co na rumaku bieży

Ucieka przed złym dżinem prosto do czarnej wieży
A w wieży był czarodziej, co słowa pięknie splatał
I na tę właśnie magię księżniczkę piękną złapał
A teraz siedzą w wieży - on mówi, ona słucha
I chyba są szczęśliwi a wiatr na trąbce dmucha

Szach perski historie wymyśla bez skazy!

W cieniu kwitnącej czereśni
Tworzą się nowe obrazy...

Rycerz przez lądy i morza mknął z wiatrem, by schwytać dżina

Po całym świecie go szukał, różnych sposobów się imał
Aż wreszcie spoczął skurzony w małej, przydrożnej gospodzie
I tkwi tam nad kielichem, zapomniał o swej przygodzie
A dżin się nudzi biedny, bo miłe mu wszak pogonie
A teraz tylko nuda, chrapanie, mucha uparta i koniec

Szach czasem jednak milczy

Bo ktoś mu w ucho szepcze
Malutka czarodziejka
Składa dla niego wiersze
Lecz wierszy by nie było
Gdyby nie jego historie
I tak się wszystko splata
Tak toczy się cudownie
A gdy ktoś z boku spojrzy
Niczego zobaczyć nie zdoła
Bo oni niewidzialni
W sobie umieją się schować...

***

Kozia radość

Wyjść na łąkę i pohasać
Oto cała radość nasza
Podjeść świeżej trawy pysznej
Przegryźć jeszcze jakimś listkiem
Skakać, stukać rogiem w róg
Popaść w ten pijany cug
Gdy się pędzi w dal szalenie
W wolność, dzikość i przestrzenie
Oto kozie przyjemności
Dobrze wszystko jest uprościć
I z kozami za pan brat
Biec przed siebie w cudny świat
Bo on dobry bywa przecie
Gdy na duszy nic nie gniecie
Albo, gdy się zapomina…
Brykniem kozy?! Goni psina!

***

Antagoniści

Pani Niemoc rozsiadła się na kanapie

I nigdzie się nie wybiera

Bezczelnie pożera optymizm

Pani Niemoc skwapliwie nadzieje wyłapie

Poplącze je z niepokojem

I będzie bawić się nimi

Pani Niemoc zakłada nogę na nogę

Obuta w koszmarne szpilki

Poza wyzywająca

Sprzeciwić się jakże jej mogę?

Tak mała, tak nic nie znacząca?

Lecz naprzeciwko usiadł jej wieczny antagonista

Pan Upór, pan Nadziei

Opoka wiekuista

I wzrokiem swym surowym

Przenika jej spojrzenie

Aż ona spuszcza oczy

I wbija je wprost w ziemię

A potem się rozpuszcza

Jak lód, gdy wraca wiosna

Kanapa po niej pusta

Czas złapać ster i wiosła!

***
Dyktatura dobrych manier

Dyktatura dobrych manier, poprawności politycznej

Pokaz siły, która każe mówić głośno coś, lub milczeć

Tym się plotą ludzkie dzieje, co jest piękne, co faux pas

Świat się śmieje, świat truchleje, toczy co dzień się ta gra

Wychowanie i tradycja różne niosą obostrzenia

Dziś jest normą hedonista, jutro purytańskie pienia

A zwyczaje ciągle zmienne, od zakazów do wolności

Człowiek w sieci kindersztuby, w pętach ograniczoności

Kiedyś panie w długich sukniach smukłe nóżki zakrywały

Biusty unosiły mocno, w koafiurach weszki miały

Potem przyszły nowe wzorce, swobodniejsze obyczaje

Ale człowiek stale w klatce, to wypada, tamto wcale

W Niemczech festiwale piwa, swobodnego pierd-bekania

W Singapurze żując gumę godzien jesteś ukarania

Wymagana depilacja dziś na plażach i basenach

Dyktatura? Demokracja? Jeden czort! Wolności nie ma!

Ktoś wymyśla coś dla masy, co się zaraz staje modą

Dla dziwaków jest ostracyzm, iść na drzewo sobie mogą

Jutro może ktoś nakaże, coś co dziś jest awangardą

Świat zasady swe narzuca, zdania swego mieć nie warto

Za zasłoną swoich okien własne chcesz zachować normy

I oddychać trochę głośniej, pozbyć się przyciasnej formy

Gdy wychodzisz, zaraz wdziewasz sztucznych zasad garniturek

Nagość prawdy w sobie chowasz za pozorów grubym murem

Nie wypada się przyznawać, to do tego, do owego

Wstydź się człecze i udawaj, bądź poprawny, jak klon, echo

Albo osiądź gdzieś przy lesie, by w natury słodkim bycie

Nie krępować się niczego i wieść proste, zwykłe życie…

***

Co to - wiosna?

Mkną rzeczułki i potoki

Co to, wiosna? Jak to wiosną

Krążą w nich radosne soki

Bazie wierzbom wkoło rosną

Roztańczyły się promienie

Co to, wiosna? Jak to wiosną

Woda szybko wsiąka w ziemię

I ujmuje wagi troskom

Patrzcie w dal, słuchajcie pieśni

Nuci je bukowa knieja

O powrocie dobrych wieści

Ciepło idzie i nadzieja

Ciche konie kasztanowe

Wyjadają trawki, listki
Potem biegną jak szalone
Żeby się nacieszyć wszystkim

Tym lutowym słońca blaskiem
Tą swobodą, odrodzeniem
Szepczą się pogodne baśnie
Hen wesołe rwą strumienie

Patrzcie w dal, słuchajcie pieśni

Nuci je bukowa knieja

O powrocie dobrych wieści

Ciepło idzie i nadzieja

Meczą kozy brykające

Co w podskokach mkną w parowy

Potem w górę, tam gdzie słońce

Rozpoczyna spektakl nowy

W miękkich liściach, po kałużach

Po błotnistych, końskich śladach

Obok ziając biegnie Zuzia

A zmęczona w wodę pada

Patrzcie w dal, słuchajcie pieśni

Nuci je bukowa knieja

O powrocie dobrych wieści

Ciepło idzie i nadzieja

Ptaki wyśpiewują głośno
Swe marzenia i tęsknoty
Tak, jak zawsze wczesną wiosną
Mają w gniazdach huk roboty

Psy znów węszą nowe ślady

Podniecone, krążą w chaszczach

Kanka biec nie daje rady

Śmieje się Odiemu paszcza

Brudne, mokre i radosne

Tuż za końmi i kozami

Chyba także czują wiosnę

Jej pieszczotę jak aksamit

Patrzcie w dal, słuchajcie pieśni

Nuci je bukowa knieja

O powrocie dobrych wieści

Ciepło idzie i nadzieja

A ci ludzie z grubych kurtek

Właśnie się porozpinali

Idą z myśli wolnych nurtem

Za czułymi promieniami

Patrzą w mądre oczy koni

W kozie ślepka, w psie wejrzenia

I się uśmiechają do nich

Nie ma smutków, chłodu nie ma

Patrzcie w dal, słuchajcie pieśni

Nuci je bukowa knieja

O powrocie dobrych wieści

Ciepło idzie i nadzieja...

***

Śnieżne bezdroża

Dalekie bezdroża - cudne poematy

Niezbadane dale - niezgłębione światy

Bezkresne, wabiące, dotykiem nietknięte

Myślę o nich stale - to są miejsca święte

Nigdy ich nie poznam - chociaż ciągle tęsknię

Niech będą tajemne - niech mają to szczęście

Schowane, bezpieczne w bielutkich zamgleniach

Niewinne i piękne - zaklęte złudzenia

Ja ich nie obudzę - niech śpią tak bezpiecznie

W ciszy mego serca - marzenia odwieczne...

Dalekie bezdroża, ciche poematy
Bliskosci codzienne, oswojone światy
Lodem odmienione, bielą utulone
I przed wielkim dzianiem tą zimą uśpione
Kiedyś zaśpiewają kwietniem, lipcem, wrześniem
Zakwitną kolorem, pełnym trudu szczęściem
Ale teraz w spokój mrozu przyodziane
Przedmioty i wiersze trwaniem przysypane
Dziwny stan skupienia rzeczy, duszy, cienia
I uśmiech, pozdrowienie słońca i kamienia...

***

Międzysłowie

Niekiedy nastaje ta pora bez wiersza
Ale to nie pustka, lecz pełni aksamit
Bo między słowami życie się umieszcza
Oddycha głęboko prozą, uczuciami

Niewypowiedziane bywa najcenniejsze

Bo ma swoje światło i spokojność swoją
Nie dla igrzysk wszystko a więc milczą wiersze
I grzeją się w milczeniu, które im ostoją

Zapada na chwilę cisza bez pisania

Gdy zdarza się wiele, słowa niepochwytne
Dreptanie codzienne nie łaknie nazwania
A życie się toczy tak proste i zwykłe

Tak dużo w nim kroków, zmęczenia i westchnień

Czasu zgonionego, ciepłych chwil wzruszenia

Dłoni na podołku, gdy przysiadam wreszcie

Sierpień migotliwy, nie do pochwycenia

Wtulam się w międzysłowie, w to półmgliste trwanie
I wsłuchuję w myśli łagodne bębnienie
W chmury się wpatruję, w uczuć falowanie
Oddycham pełną piersią i idę przed siebie...
***

Prosto

Popatrzeć na rzeczy prosto
Tak, jak uczyła mnie mama
To można a tego nie wolno
Lecz zawsze trzeba się starać

By skarbu wielkiego nie zgubić
Spokoju, co rzadkim jest kwiatem
A siebie doceniać i lubić
By w zgodzie żyć z losem i światem

I iść, iść przed siebie z pogodą
A przy tym szanować i deszcze
I duszę mieć wolną i młodą
A życiu wciąż wołać: jeszcze!

By wreszcie usiadłszy w ogródku
(Wędrówką też męczy się tramp)
Popatrzeć za siebie bez smutku
Tak prosto, jak Forrest Gump

I piórko swe w locie pochwycić
Bo po coś je przywiał tu wiatr
I znowu się świtem zachwycić
Tak prosto, jak Forrest Gump...
***

Szewczyk Dratewka

Szewczyk Dratewka ma magiczne palce
Tak mu dratwa śmiga, jakby szła na tańce
Tak buciki szyje, jak mu w duszy śpiewa
Potem ktoś je wdzieje, jak kawałek nieba

Bo spod takich palców idą istne cuda

Wszystko jest leciutkie i wszystko się uda
Cieszy się ten Szewczyk, że tak dużo umie
Lecz chce jeszcze więcej, w sercu i w rozumie

Wie, że jego dłonie mnóstwo jeszcze mogą

Że się coś przebudzi, czary się wyzwolą
Że w rękach wykrzesze marzenie niezwykłe
Ten Szewczyk, co staraniem rzeźbi każdą chwilkę

I tak właśnie będzie, tak się właśnie stanie

Kto swój blask ma w sercu - temu się udaje
Ciągle trzeba działać, los marzeniem szyć
Wtedy się wysnuje w świat cudowna nić

I Ty zdolny Szewczyku i Ty mądra dziewczynko

Idźcie za swym szczęściem, wciąż śmigając igłą...

***

Drzewo

A gdy wszystkie wiersze się już napiszą
Gdy wszystkie sny wyśnią i pieśni wynucą
Gdy już nic nowego nie zaiskrzy, nie dotknie, nie zrani…
Będę drzewem, które swobodnie frunie ponad łąką
I nie uschnę nagle, nie zniknę, nie spłonę
Będę poruszać łagodnie gałęziami i klaskać ich dłońmi
W zgodny rytm melodii ziemi i nieba
Z murmurandem nagich korzeni do wtóru
Z lekkim uderzeniem ich stóp o fale dymu z jesiennych ognisk
O marzenia niczym nie tłumione
Zaszeleszczę radosnymi, znów zielonymi liśćmi
Zagwiżdżę głosami ptaków, które wiernie trwają
Zaświecę poświatą, której nie będę zaćmiewać lękiem

Drzewo, drzewo zawieszone nad bezmiarem
Nad drogą do nikąd

Nad zgiełkiem domysłów i próżnych żalów
Z mgłą każdą gałązką splecione
Uwolnione i szalone
Nieokiełznane
Prawdą najprawdziwszą napędzane
Rozświetlone blaskiem deszczu
Rozświergotane chichotem łątek-jednodniówek
Roześmiane iskrami śniegu...

...Ale to dopiero, gdy wszystkie wiersze się napiszą
Gdy wszystkie sny wyśnią i pieśni wynucą…

Tutejsza

Jestem tu zasiedziana, z wyboru tutejsza
Wiatry mną nie miotają, wrosłam w senny pejzaż
Patrzę w kroplę wody i w niej widzę wszystko
Nie łaknę odmiany, lubię swoją mglistość

Lecz podziwiam stale podróżników śmiałych

Odważnych wędrowców, łazików wytrwałych
Tych, których nie trwożą obce słowa, święta
Serce w nich szalone, wola nieugięta

Gdzieś tam spotykają ludzi stale nowych

I ciekawe wiodą, zamorskie rozmowy
Blasków jest tam tysiąc, kolorów papuzich
Cudownych zachodów, w nieznane podróży

Wspaniałe to wszystko! A ja tutaj siedzę

Wsłuchuję się w szepty poetów wędrownych
Zbieram kartki pocztowe, o tych światach wiedzę
Podziwiam ich tęcze, przeżycia cudowne

A gdy się już zmęczą tymi wędrówkami

Gdy strudzone stopy zapragną wytchnienia
Będę tu czekała w mej mglistej przystani
Przy piecyku małym, w odblasku płomienia...

Dobry grudzień

Serdeczne spotkania, gesty, słowa, cisze

Pieczenie pierniczków z łzą wzruszenia wierną

Fala ciepłych wspomnień, trzeba je usłyszeć

Doprawić codzienność tą nutką odświętną

Zapach pomarańczy, łupanie orzechów

Zapatrzenie w okno, w tę niewinność bieli

Spacer po chrzęszczącym, migotliwym śniegu

I kolędy słodkie dźwięczące w przestrzeni

Szczęście na psich pyskach, radosne gonitwy

Zbieganie w dolinę ku nitkom potoków

Ślizganie na lodzie i na śnieżki bitwy

I powrót do domu, w ciepły, czuły spokój

Listy i życzenia pełne życzliwości

W szczerym zrozumieniu nieśpieszne zwierzenia

Wino z bzu czarnego o smaku miłości

Dokładanie szczapek do mocy płomienia

Przejście przez labirynt ciągle wolną myślą

Codzienne staranie, lepienie nadziei

Która wciąż znajduje miejsce mimo wszystko

I przetrwa wbrew smutkom w grudniowej przestrzeni...

Mikołajówka

Dziś chcę rozdawać prezenty

Skry grudniowego wieczora

Stare, zgubione diamenty

Wyciągam z wielkiego wora:

Wierszyki i wyliczanki

Kolory już zapomniane

Dawne z dzieciństwa zabawki

Co tęsknią za nami stale

Jest biały miś bez ucha

Co nocą kiedyś pocieszał

I nadal gotów jest słuchać

Bajanki słodkie znów szeptać

Jest pajac z nosem urwanym

Co wszystkich lubił rozśmieszać

I stare listy do mamy

Kartki znad morza, z Bieszczad

Jest smak czekolady od cioci

Dropsów i gumy z komiksem

Tak dużo jest tych dobroci

Niech wrócą do nas dziś wszystkie

Niech lody roztopią i smutki

I odczarują w nas dziecko

Te dawne, serdeczne nutki

Rozświetlą zmrok jak słoneczko

Gra magnetofon szpulowy

Muzykę ze starych seriali

Piosenka o dziadku piaskowym

Ileż w niej mieszka nostalgii

Pożółkłe też mam pamiętniki

Entelki pętelki, guziki

Zaklęte skrzyneczki, kluczyki

Gumki pachnące, pierniki

Dziś jestem Mikołajówka

Na parę chwil imię zmieniam

Wysyłam w dal czułe słówka

Wspomnieniem z dzieciństwa śpiewam

Na dobry początek dnia

Kawa o poranku mocna i gorąca
Codzienny rytuał, przebudzenie dnia
Piję ją powoli, tuż przed wschodem słońca
Nigdzie się nie śpieszę, żyję, patrzę, trwam

A znajomy szpaczek głogu kulki dziobie
Sroczki - przyjaciółki toczą spór codzienny
Ja promienie słońca ze spokojem łowię
Popijając kawę przy oknie kuchennym

Graj mi dniu łagodnie
Graj mi dniu niezmiennie
Nie każ memu sercu
Gnać w lęku pod wiatr
Graj mi dniu przyjemnie
Kołysz delikatnie
Niech serce spokojne
Chłonie dobry świat...

A na dnie kubeczka już kawy ostatek
Dom świszcząc z komina, budzi się ze snu
Psom się świecą oczy, bo chcą iść na spacer
Przeciągam się, wstaję, szepcząc - witaj dniu...

Od zmartwienia do zmartwienia
Od nadziei do nadziei
Wciąż krążymy w strefie cienia
Blasku słońca tak stęsknieni

I szukamy go, szukamy
W labiryncie wszystkich uczuć
I pytamy, znów pytamy
Czy się doczekamy cudu?

A cud krąży dookoła
Świeci w oczy nam lampeczką
Lecz my ślepi chyba zgoła
Wciąż bezradnie brniemy w ciemność

Trzeba wreszcie stanąć w miejscu
Przymknąć oczy i odetchnąć
Żeby znaleźć w swoim sercu
Swoją jasność, swoją wieczność

A znalazłszy - nie zagubić!
Z ćmy przemienić się w motyla
Odczarować los, odkupić
Teraz? Teraz jest ta chwila!

Kolory duszy

Gdy jestem radosna, świecę na zielono

Szmaragdowym ogniem moje oczy płoną

Frunę w balonikach srebrno - turkusowych

Kręcę się, wiruję do zawrotu głowy

Wszelka ciemność ginie i cień złowróżebny

Czas wiosennie płynie, choćby był jesienny

A gdy jestem smutna, gasną moje oczy

Wszystkie wtedy barwy gotowam zamroczyć

I siedzę przy oknie w mglisty świat wpatrzona

Szukam swojej gwiazdy, co mi przeznaczona

Lecz blask łez, cień zmartwień kolory przesłania

I ujrzeć mej nadziei światełka wciąż wzbrania

Nigdy tego nie wiem, co mi dzień przyniesie

Wesołą zieloność, czy bezlistną jesień

Lecz wciąż wstaję z nadzieją, w snu tęcze wtulona

Że dziś będzie dobre a dusza zielona...

Ostatnie i pierwsze

Ostatnie kwiaty, liście, owoce

Kolory, tchnienia, wizje, sny

Lato już plecie chłodne noce

Zabiera z sobą ciepłe dni

Gdzieś je zanosi, w cieniu składa

Bogactwu nie da się zmarnować

Bajki serdeczne opowiada

Płynie piosenka nowa

Odchodzi z czułą obietnicą

Spotkamy się za rok

Słyszą to drzewa, łąki słyszą

I malinowy sok

I wino bzowe co dojrzewa

Aż przyjdzie pora słoty

Kiszonki, dżemy, marynaty

Przeciery i kompoty

Ostatnie dni babiego lata

Taniec ostatnich ciem

Wszystko się zmienia, przeistacza

Mapa wewnętrznych nieb

Ostatnie zwykle są pierwszymi

Więc smutek zamień w moc

Niech razem z dniami jesiennymi

Popłynie nowy głos…

Swojskie grzańce…

Ręce pachną mi piecem, właśnie zatańczył ogień

Zaraz się dom rozgrzeje i ja poczuję żar w sobie

Już czuję, to smalec z pieprzem i czosnek nań szczodrze kroję

Ty obok tak samo czosnkowy, w bambosze odziany jak moje

Parują wspomnienia w sercach, a w kubkach lśni grzaniec bzowy

Na zewnątrz drzewa sczerniałe, wieczór mroźnie zimowy

W domowe ciepło wtuleni, na bakier zupełnie z czasem

W chrapanie psów zasłuchani zjadamy chlebek ze smalcem

I wszystko się zdaje jak dawniej, od zła oddzielone, bezpieczne

Wystarczy drewna dołożyć, snuć wspólne myśli serdeczne

A ręce nam pachną piecem, popiołem zmieszanym z pragnieniem

By trwała ta dobra chwila, nasze spokojne istnienie…

Tu i teraz…

Liczy się tu i teraz a teraz jest mroźnie i śnieg

Błękitne niebo spoziera słonecznym okiem zza drzew

Nieważne jest to, co przedtem, nie liczy się jutra mgła

Oddychaj zimnym powietrzem, wtapiaj się w barwy tła

Liczy się tu i teraz a teraz jest spokój i blask

To tworzy jedyny stelaż, na którym plecie się czas

Nie liczy się to, co było, nie trwoży zapowiedź zmian

Trwasz tu, choć stale płyniesz jak rzeka co mknie w dal

Choć jesteś częścią nurtu i mijasz kolejny brzeg

To twoje „teraz” buduje jutrzejszy rzeki bieg

Ta chwila jest tą siłą, co wiedzie istnienie w tan

Maleńka kropla, śnieżynka, zwyczajny życia gram

Liczy się tu i teraz a teraz wciąż trwa biały czar

Oddychasz, wchłaniasz w siebie niewinnej zimy dar

A krople z sopli skapują, a lśnienie po łąkach gra

Liczy się tu i teraz, bądź częścią dnia, który trwa...

Z ptasim odlotem…

Lecą żurawie – już jesień prawie

Lecz prawie czyni różnicę

Bo choć kumkanie ucichło w stawie

Otwarte wciąż okiennice

I chłoną lato, chciwie, do końca

Dom chce się barwą rozjarzyć

Napić się każdym promieniem słońca

Roztańczyć się jeszcze, rozmarzyć

Lecą już gęsi, lecą daleko

Choć chciałyby zostać dłużej

Gdzie łany mięty kwitną nad rzeką

Gdzie dziki bez trwa w purpurze

Wołają głośno, że jeszcze wrócą

Gdy przyjdą wiosenne świtania

Niech się ci w dole bardzo nie smucą

Na chwilę to pożegnania

Co przez tą chwilę zdarzyć się może?

Jakie sny dom nasz prześni?

Co los przyniesie w przyszłej porze?

Jakie tu zabrzmią pieśni?

Zadzieram głowę - patrzę za nimi

Tyle jest pytań przed nami

Ludzkie uczucia fruną z ptasimi

Obawy wraz z nadziejami…

Chwile…

Czarowne światło poranka władzę przejęło swym pięknem

Srebrem musnęło dróg nitki, perłowym ornamentem

Rubinem rozbłysło wśród klonów, poświaty obłokom dodało

Bursztynem zakwitło po lasach, platyną sad malowało

A to był tylko moment króciutki niemal jak mgnienie

Można go było przegapić, jak każde inne olśnienie

Gdzieś między wstaniem z łózka a pójściem w dal ospale

Przechodzą takie chwile jakby nie było ich wcale

Choć chciały świat pocieszyć, pokazać mu magii iskrę

To na nic wszelkie starania, ten wielobarwny występ

Polecą chwile gdzie indziej, bo może tam znajdą kogo

Komu roztętnią serce, nadzieję ożywią nową

Obudzą dusze swym blaskiem, uparcie nie przeminą

Rozjaśnią labirynt myśli i ścieżkę wskażą ku czynom

Bo po to właśnie istnieją, bo po to się pojawiają

A gdy ich nikt nie dostrzega – znikają, jak zawsze znikają…

Póki…

Póki Twa codzienność śpiewa dawną piosnkę

O wschodach, zachodach, deszczach i zieleni

Póki nadal w sercu tony brzmią radosne

Póty świat zewnętrzny tego nie odmieni

Póki wstajesz rano z nadzieją wciąż nową

Że ten dzień przyniesie rzeczy dobrych dużo

Póki masz dla bliskich uśmiech, dobre słowo

Póty się nie poddasz najgroźniejszym burzom

I chociaż pioruny błyskają za płotem

Choć bywa, truchlejesz, gdy grzmot huknie blisko

To wiesz, że to minie jak zawsze a potem

Będzie świecić słońce, co odmienia wszystko

Znowu tak jak lubisz schronisz się w milczeniu

Albo prosto z serca zanucisz do nieba

Pobiegniesz, zatańczysz w świetle albo w cieniu

Ze smakiem się wgryziesz w zwykłą kromkę chleba

Zapatrzysz się daleko hen, w balet obłoków

Zasłuchasz w znane trele świerszcza i słowika

Znów odnajdziesz w sobie zagubiony spokój

I będziesz strzec go pilnie, aby nie znikał

Poświęcisz się pracy zwyczajnej, codziennej

Dasz zajęcie dłoniom, duszy cierpliwości

To sposób by nie ulec żadnej mocy ciemnej

Truciźnie coraz gorszych zewsząd wiadomości

Niechaj świat się kręci tak jak zawsze lubił

Niechaj bezrozumnie pożera swój ogon

Ale Ty gdzieś z boku trwaj, by nie zagubić

Tego co pozwala nadal zostać sobą

Bo póki Twa codzienność śpiewa dawną piosnkę

O wschodach, zachodach, deszczach i zieleni

Póki jeszcze w sercu tony brzmią radosne

Póty świat zewnętrzny tego nie odmieni…

Nie jesteśmy sami

Nie jesteśmy sami - świat nas nadal karmi

Światłem i miłością, prawdą i nadzieją

Trzeba nam to odczuć by nie utknąć w matni

Własnych zwątpień, lęków co w sercu szaleją

Nie jesteśmy sami, jesteśmy całością

Świat nam podpowiada, wciąż dobrze nam radzi

Uczy nas istnienia, patrzenia z ufnością

Poprzez warstwy mroku, co nas chcą porazić

Nie jesteśmy sami, światło nas obroni

Co tańczy i śpiewa w najmniejszej iskierce

Ono przetrwa wszystko, dobrem nas osłoni

Tylko patrzmy, czujmy, postrzegajmy sercem…

Malinowa balladka

Entliczek – pętliczek, kuchenny stoliczek

A na tym stoliczku pełniutki koszyczek

W nim świeżo zebrane kłębią się maliny

A muszki-owocówki wirują nad nimi

Wprawia je w ekstazę upojny aromat

Coraz więcej w kuchni ich upartych gromad

Skąd się one biorą? Jak się dowiadują?

Jak zombie co wstają, gdy żywą krew czują

Wczoraj ich nie było, dziś zachłanna masa

Głodna i uparta - nic jej nie odstrasza

Owocowy skarbiec bierze we władanie

I trwa w krąg obłędny, malinowy taniec

Lecz wtem ta euforia raptem się urwała

Wsypał ktoś maliny do wielkiego gara

Miesza je, paruje, tłoczy soku strużki

Nic tu po nas – bzyczą i znikają muszki

Jeszcze tu wrócimy! - straszą na odlocie!

Myli się, kto sądzi, że już po kłopocie

Niech no jakiś owoc trafi na stoliczek

Znowu się rozpocznie muszy koncert życzeń

Niechże dżem, sok, ciasto nam zapachnie cudnie

Zaraz się zlecimy by ucztować tłumnie

By chóralnie śpiewać balladki bzyczące

O życiu, co choć krótkie, lecz przecież nęcące

Entliczek-pętliczek, kuchenny stoliczek

A na tym stoliczku, no sami widzicie…

Zima nocą, zima dniem…

Zima nocą, zima dniem

Idą Święta…

Wiem, wiem, wiem

Idą, pędzą jak co roku

Lecz nie zrównam z nimi kroku

Niechże suną swoim tempem

Wraz z pośpiechem i zamętem

Wolę się zagłębić w las

Gdzie inaczej płynie czas

Tam zaklęte w śnieżnym świecie

Swoje baśnie cisza plecie

A na białych pól bezkresie

Szept wieczności w dal się niesie

Hen, gdzie mgły jak srebrne morza

Diamentowo lśnią bezdroża

Pada, skrzypi, prószy śnieg

Przemijania zwalnia bieg

Zima nocą, zima dniem

Idą Święta?

Wiem, wiem, wiem

Niechaj przejdą sobie bokiem

By się spotkać z Nowym Rokiem

Uśmiech im wysyłam w darze

Lecz nie idę z nimi w parze

Wchodzę w biel, by gdzieś w oddali

Spokój serca swój ocalić

Wkraczam w las by wśród choinek

Spotkać cichą, piękną zimę…

Przed burzą…

Uwielbiam ten czas przed burzą

Gdy chmury się srożą i burzą

Gdy podmuch przetacza się gniewny

Po łąkach dotąd tak sennych

***

W krąg wzgórza otuchą zadrżały

Dość mając bezsilnej niemoty

Bo grzmot skądś je doszedł wspaniały

Zapowiedź przerwania spiekoty

Nad cichą kapliczką tej wioski

Niebiosa poczęły swe granie

Natury to głos albo boski?

Odpowiedź na modlitw błaganie?

I w życiu po chwilach milczenia

Po dniach beznadziei upartych

Nadchodzi czas przesilenia

Odwaga się budzi z martwych

Pieśń serca ożywa znów mocą

Do wtóru chce nucić obłokom

I skrzydła już nowe łopocą

I chce się polecieć wysoko

Bo prawda się pragnie wykrzyczeć

Bo zło ma się z dobrem zmierzyć

To burzy są obietnice

I bardzo się chce jej uwierzyć

***

Uwielbiam ten czas przed burzą

Gdy chmury się srożą i burzą

Gdy podmuch przetacza się gniewny

Po łąkach dotąd tak sennych…

Pieśń natury

Ziemia napojona oddycha z łatwością

Dzieli się z naturą wodą i miłością

Sypie w krąg skarbami, co z jej serca płyną

Jak matka, co nie skąpi niczego dziecinom

Nucą żaby w stawie jej pochwalne pieśni

Wtórują im dzięcioły, szpaki na czereśni

Wiatr świszcze w gałęziach, łąki grają w chórze

Śpiewają coś cichutko nawet pnące róże

W diamentowym lśnieniu do twarzy jest listkom

Pod ciężarem kropel kłaniają się nisko

Łubiny, bzy, malwy, lilie i tawuły

Niesie się dokoła szept ich wdzięczny, czuły

Mruczą coś ochoczo pomidorów krzewy

Od strony ogórków także płyną śpiewy

Łączą się z sałaty pieniami i groszku

Brzmią hymny, ballady – wszystkiego po troszku

Ślimaki spontanicznie układają wiersze

W euforię je wprawiają te codzienne deszcze

Komary radośnie swe melodie bzyczą

Bo na wielkie uczty w tej wilgoci liczą

Grzyby, mchy, poziomki szepczą leśne baśnie

O cudzie odrodzenia, co je zbudził właśnie

Drzewa łączą nad nimi przyjaźnie ramiona

Zielona dąbrowa mżawką roztańczona

A człowiek? On jak zawsze marudzi, narzeka

Wszak to jest specjalność każdego człowieka

Trudno zadowolić tę dziwną istotę

Dla której deszcz i słońce są tylko kłopotem

W kole niedosytu - przesytu zaklęta

Zmęczona codziennością a znudzona w święta

Nigdy w sam raz dobra, nigdy w sam raz szczęścia

Miast widzieć sukcesy, dostrzega potknięcia

Miast zaśpiewać w deszczu wraz z całą naturą

W domu tkwi istota, gdzie z miną ponurą

Wspomina, co było, tęskni za odmianą

Odgradza się od życia grubą taflą szklaną

A ziemia napojona razem z niebem szczodrym

Patrzą w ludzkie serca swym spojrzeniem modrym

I szepczą – bierz co dają i na nic nie czekaj

Jak myślisz, czy ich prośby dotrą do człowieka…?

Po nitce do…

Ach! Znaleźć wreszcie nitkę – czegoś się uchwycić

Nie być jak listeczek bujany na falach

I dojrzeć gdzieś horyzont idąc tropem nici

Miejsce, gdzie się prawda i przeczucie scala

Po nitce do kłębka – bo gdzieś czeka kłębek

Choćby się zdawało, że nić ta bez kresu

To wciąż chcesz jej dotknąć, podążać za pięknem

Które jest pociechą samotnego rejsu

Ach! Nitko, niteczko! Cudowny promieniu

Który rozbitkowi jawisz się i znikasz

Daj mu więcej siebie aby w zrozumieniu

Płynąć mógł bez trwogi, swobodniej oddychać

***

Czasem dotyk nici jak skrzydło motyle

Muśnie Cię leciutko, jednak da nadzieję

Nie przegap tych muśnięć, bo to ważne chwile

A każda ziarno SENSU w Twej duszy zasieje…

Znudzeni

Są ludzie znudzeni wciąż wszystkim

Nie cieszą się listkiem złocistym

A gryząc miętowe cud - dropsy

Ach, nudzą się, nudzą jak mopsy

Zmęczeni są życiem od razu

W ich twarzy nie znajdziesz wyrazu

Najmniejszej choć ciekawości

Marudzą w duchowej nicości:

Na łące? Nic poza łąką

Raz znika, raz świeci tam słonko

Raz sucha, raz mokra jest ziemia

Poza tym nic się nie zmienia

A w lesie? Nic poza lasem

Są liście i nie ma ich czasem

Polana wyłania się z cienia

Poza tym nic się nie zmienia

A w górach? Są tylko góry

Uparcie się pną prosto w chmury

Raz cisza, raz szmer tam strumienia

Poza tym nic się nie zmienia

A ogród? Znów o tym ogrodzie!

To samo w nim widać wszak co dzień

Wciąż ogrom roboty, zmęczenia

Poza tym nic się nie zmienia

Nad morzem? Nic poza morzem

Raz w szarym, raz w burym kolorze

I po cóż te wiersze i pienia?

Od dawna się nic tam nie zmienia

***

Zdarzają się tacy i będą

Co zawsze im jest wszystko jedno

Mgła nudy utkwiła w ich oku

I ślepi są na to, co wokół

Lecz marzą, że kiedyś w przestrzeni

Przygody ich świat opromieni

Ogarnie zabawa beztroska

A póki co – gryzą dropsa…

Strony

Strofy pogody...